Van harentrekken tot rollebollen. Hoe 4-jarige kinderen elkaar leren kennen.
Kobe geeft B. een stomp en B. valt met zijn rug tegen de bank. De jongen die bij ons speelt geeft een klein kreuntje en stevent dan op Kobe af. Ik zie het allemaal gebeuren. Het stoeien, het duwen, het schreeuwen, maar ik doe er niet veel aan. Ik weet inmiddels dat dit sowieso op huilen uitloopt, maar ook dat ik het niet kan voorkomen, alleen een beetje begeleiden. Kobe is een fysiek kind dat zich op dit moment vaker met zijn armen en benen uit, dan dat hij dit met woorden probeert te doen. Zoals toen ik laatst bij de tweeling achter ons huis op bezoek was met Kobe en zij in de kortste keren over elkaar lagen om het meest populaire speeltje te pakken, dat eerder totaal geen aandacht ontving.
Ik heb het gevoel dat Kobe door die fysieke reacties probeert andere kindjes te leren kennen.
Nice to get to know you!
Toen B. voor het eerst bij Kobe kwam spelen merkte ik dat alles nog onwennig was. Ze hadden nog geen ijsbrekers, nog geen gemeenschappelijke interesses zoals voetbal of BSO-kindjes die ze kennen. Het enige wat ze wisten was dat ze het leuk vonden om met dingen te gooien, knikkerbanen te maken en that’s it. Misschien is het dan ook logisch dat ze, ook door het gebrek aan woorden, elkaar leren kennen door te kijken hoe ver ze bij elkaar kunnen gaan.
Oké, ik snap dat ze elkaar geen handje gaan schudden en dat het eerste wat ze aan elkaar vragen niet is: ‘wat zijn jouw hobby’s?’ of ‘wat zijn jouw favoriete kindjes van de BSO?’ Maar waarom dan dat duwen?
De primaire overlevingsdrang
Kinderen zoeken elkaars grens op. Ze duwen iemand om en kijken of iemand gaat huilen of terugduwen. Ze maken met elkaar een knikkerbaan en ontdekken op die manier hoe goed de ander dat kan. En dus: wat is de competitie, tegen wie en welke sterkte en ervaring moet ik straks opboksen? Primaire gevoel dus à la:
‘Als ik later oud ben, kan ik dan het meisje krijgen en vang ik het hert?’
Al met al denk ik niet dat het erg is dat ze dit doen en dat dit van nature ingebakken zit.
Hoe gaat Vicky zich straks gedragen? Tja, dat wordt mijn blog over twee jaar 🙂