Hoe het écht is om een huilbaby te hebben

Noël is nu 2 jaar en 3 maanden. Onderstaande blog schreef ik toen hij 4 maanden was. Dat is dus, voor de snelle rekenaars onder ons, 1 jaar en 11 maanden geleden. Nu pas zet ik hem online, omdat ik het nu pas echt een plekje heb gegeven. Dat klinkt super dramatisch, maar ik vond die periode – en het hebben van een huilbaby – dan oprecht ook het zwaarste dat ik ooit heb meegemaakt. Inmiddels voel ik me ook niet meer schuldig naar hem toe. Ik heb voor hem gedaan wat ik kon, ik heb alles gegeven terwijl ik zelf ook op was, ik heb volgehouden dat er ‘iets’ met hem was totdat hij de juiste medicatie kreeg. En ik heb hem overladen met liefde, zelfs (juist) op die momenten dat ik het liefst heel hard heel ver weg had willen lopen. Dat Noël een voorkeur voor mij (boven zijn vader) heeft, hangt hier denk ik ook mee samen. Dat eerste halfjaar met hem was zó pittig, zo heftig en intens, maar – achteraf – heeft het ons ook zo dichtbij elkaar gebracht… letterlijk en figuurlijk…

Terwijl ik dit typ is Noël vier maanden en twee weken. We zijn net begonnen met medicatie tegen reflux (Nexium) maar zien nog geen verschil. Noël huilt heel, heel veel (drie uur per dag is geen uitzondering maar eerder een gemiddelde), lacht en speelt weinig, en is geen tevreden baby. En dat doet mijn moederhart pijn. Wanneer en of ik er ooit aan toe ben om deze blog live te zetten, weet ik nog niet. Maar ik schrijf hem nu, omdat ik er nu middenin zit en om er hopelijk later op terug te kunnen kijken met een gevoel van ‘weet je nog, dát was echt niet leuk, gelukkig is het nu beter’.

Ik ben van mezelf behoorlijk rustig en geduldig. Twee kwaliteiten die met een huilbaby ontzettend goed van pas komen, maar alles heeft zijn grenzen. En die grens is op sommige momenten (dagen) echt wel bereikt. Dan voel ik me machteloos, moedeloos, wanhopig, en heel erg moe. Dan heb ik álles geprobeerd wat ik kan verzinnen om hem stil te krijgen, dan heb ik daar zoveel tijd en aandacht in gestoken, tijd en aandacht die ten koste van mezelf én van Elia gaat, en dan nog huilt hij hartverscheurend. Ik kan je vertellen: dat doet iets met je.

“Hoe gaan andere mensen met een huilbaby daarmee om?”, vroeg Frederiek me eens in een telefoongesprek waarin ik huilend (want ja, ook ik huil heel wat af) vertelde wat een zware dag ik die dag gehad had. “Die belanden in een gesticht,” zei ik. Het was een grapje, maar er zit wel een kern van waarheid in: met een huilbaby omgaan vergt heel veel van je, niet alleen fysiek (urenlang met hem rondlopen, pijn in je rug van de draagzak) maar vooral mentaal. Je ervaart namelijk zoveel gevoelens en het is een voortdurende strijd om redelijk te blijven en je best te doen om een leuke moeder te blijven zijn (zowel voor de huilbaby in kwestie als voor de peuter).

Ik ben nuchter genoeg om er niet naar te handelen (gelukkig), maar de volgende gedachtes heb ik allemaal meer dan eens gehad – en dat voor het eerst in mijn leven dus, want bij Elia heb ik dit soort dingen nooit gedacht:

• (Aan het begin van de dag) Ik heb helemaal geen zin in vandaag, ik hoop dat de dag snel voorbij is.
• Ik ben het helemaal zat. Kan iemand die baby hier weghalen?
• Als ik hem nou wegleg met de deur dicht en de tv heel hard aanzet, zou ik hem dan nog horen?
• Ik hoop dat de buren niet thuis zijn, dan voel ik me minder gedwongen om er iets aan te doen.
• Shit, hij is wakker. Hopelijk gaat hij snel weer slapen.
• Yes, hij is al 2 uur wakker, ik kan hem zo in bed leggen.
• Ik ga met hem wandelen op een plek waar zo weinig mogelijk mensen komen zodat ze hem niet horen krijsen.
• Ik weet het echt niet meer.
• Kijk die andere baby’s nou lief lachen / rustig in de kinderwagen liggen / spelen met hun moeder. Ik ben daar zo jaloers op.
• Doe ik iets verkeerd? Wat doe ik nou verkeerd? Ik moet haast wel iets verkeerd doen.
• Ik snap niks van mijn baby.
• Ik ga hem nu een halfuur laten huilen (dit heb ik nog nooit gehaald trouwens, maar ik heb het me wel vaak voorgenomen).
• Zou er ook íets zijn dat hij wél leuk vindt?
• Ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die er echt van geniet om met hem te zijn.
• Hij heeft pijn. Hij moét wel pijn hebben. Toch?

Dit zijn natuurlijk best wel heftige dingen om te denken, en natuurlijk voel ik me dan ook weer enorm schuldig naar hem toe. Want hij is ook mijn lieve, kleine jongetje, hij is óók de persoon van wie ik (samen met Elia) het meeste houd op deze hele aardbol, maar ik weet gewoon echt niet meer wat ik met hem moet doen.

Dat was het. Ik voel me nog steeds een beetje onrustig worden als ik dit teruglees. En ik kan nog steeds tranen in mijn ogen krijgen als ik aan die tijd terugdenk. Wat ik ervan geleerd heb: 1.) dat elke ouder veel meer aankan dan hij of zij aanvankelijk denkt en 2.) dat je nooit, maar dan ook nooit, tegen een ouder met een huilbaby moet zeggen dat het vast wel meevalt als je niet weet waar je het over hebt. Want het valt niet mee. Het is bikkelen en overleven. En hoewel ik alles, iedere seconde ervan, zo zou overdoen voor hem, hoop ik het oprecht nooit meer mee te zullen maken.

*Foto’s door Ayla Maagdenberg