“Een stukje van hem leeft in haar voort” – Marit (33) is weduwe en alleenstaande moeder

Dat het alleenstaande ouderschap soms best zwaar kan zijn, daar kunnen we ons allemaal wel iets bij voorstellen. In Marits geval was het bovendien geen bewuste keuze: toen ze net zwanger was, bleek haar man ongeneeslijk ziek te zijn. Inmiddels is ze weduwe en alleenstaande moeder van een peuterdochter. In het interview vertelt ze over haar bevalling, over de uitdagingen maar ook over de mooie kanten van haar leven als single mom.

1. Kun je iets over jezelf vertellen?
Ik ben Marit (33), moeder van Nova (2) en weduwe van Jurgen. Samen met onze hond Zoef wonen wij in Oud-Gastel, een rustig dorpje in West-Brabant. Momenteel ben ik fulltime thuis(moeder) sinds de geboorte van onze dochter. Ik hoop in de nabije toekomst wel weer een leuke baan te vinden.

2. Als je van tevoren had geweten dat je man ongeneeslijk ziek was, zou je dan alsnog een kind met hem gewild hebben?
Nee, ik zou ten alle tijden kiezen voor het ouderschap samen. Het ouderschap samen dragen is zoveel fijner en makkelijker.

3. Hoe heb je je zwangerschap en bevalling ervaren?
Mijn zwangerschap en bevalling waren intens. Toen ik 6 weken in verwachting was kregen we te horen dat mijn man ongeneeslijk ziek was, zonder duidelijke prognose. We wisten op dat moment niet of hij de bevalling zou halen. Het waren 9 turbulente maanden, waarin we voortdurend leefden tussen hoop en onzekerheid. Intens blij en intens verdrietig, omdat we het contrast van nieuw leven en de (naderende) dood van zo dichtbij meemaakten. Mijn man heeft ontzettend dapper gevochten. Dankzij zijn positieve instelling heeft hij onze dochter Nova op 1 februari 2017 geboren zien worden. Het was een zware bevalling, met een intense ontlading toen we haar eindelijk in onze armen hadden.

4. Heb je van tevoren samen met je man gesproken over bijvoorbeeld de opvoeding van jullie dochter en, zo ja, in hoeverre houd je rekening met zijn wensen?
Ik werd voor de eerste keer moeder, mijn man had al twee kinderen uit een eerder huwelijk. Voor mij was dus alles nieuw. We hebben geen details besproken omtrent de opvoeding van onze dochter. Hij zei me wel vaak dat ik moest vertrouwen op mijn moederinstinct. Bij alle keuzes die ik nu maak ga ik af op mijn eigen gevoel en dat werkt het beste. Een moeder kent haar kind als geen ander. Soms vraag ik me weleens af hoe hij dingen gedaan of gewild zou hebben, maar uiteindelijk ben ik nu degene die het moet doen.

5. Denk je dat je dochter iets heeft meegekregen van je verdriet en, zo ja, waaraan merkte je dat?
Ja absoluut, onze dochter was een hele onrustige baby en huilde veel. Ze heeft onmiskenbaar iets meegekregen van alle emoties en gebeurtenissen. Toch was zij een lichtpuntje voor ons in een hele donkere tijd. Ik kan wel zeggen dat ze zowel mij als mijn man er doorheen heeft gesleept. Op moeilijke dagen hoefden we maar één blik op haar te werpen en dan was het goed.

6. Zie je je man in je dochter terug? Zo ja: Welke dingen van hem herken je in haar?
Ja, Nova lijkt ontzettend op mijn man. Niet alleen qua uiterlijk maar ook qua karakter. Ze is een vrolijk en pittig meisje dat weet wat ze wil. Naarmate ze ouder wordt, zie ik steeds meer trekjes van Jurgen in haar terug. Bepaalde bewegingen of gezichtsuitdrukkingen. Het is heel fijn dat hij op deze manier een stukje in haar voortleeft.

7. Hoe zorg je ervoor dat je de herinnering aan je man levend houdt, ook voor je dochter?
Ik heb foto’s in huis staan, fotoboekjes gemaakt en ze kijkt regelmatig filmpjes van papa. Ook heb ik een houten kistje gemaakt met allemaal bijzondere (muziek)spulletjes. Hij werkte namelijk bij de radio. Op deze manier hoop ik haar mee te kunnen geven wie papa was. En als ze straks wat ouder is zullen haar oudere broers vast ook vertellen over hem. Met Vaderdag mag ze haar knutselwerkje brengen naar een gedenkplek in het bos. Op zijn verjaardag gaan we samen iets leuks doen. En op zijn sterfdag eten en proosten we gezamenlijk met familie om Jurgen te herdenken. Ik hoop dit nog heel lang te blijven doen.

8. Welke vooroordelen (of onbegrip) bestaan er volgens jou over alleenstaande moeders en heb je hier zelf wel eens mee te maken gehad?
Nee dat niet. Ik ervaar wel onbegrip in het alleenstaande moederschap als weduwe. Simpelweg omdat veel leeftijdsgenoten (gelukkig) niet weten hoe zwaar een rouwproces is naast het alleenstaande moederschap. En dat is niet alleen het eerste jaar. Veel mensen verdwijnen uit beeld, durven het gesprek niet aan te gaan of weten niet hoe ze ermee om moeten gaan. Dat is begrijpelijk maar ook jammer, want juist in zo’n zware periode heb je een steunend netwerk hard nodig.

9. Wat vind je het moeilijkst aan alleenstaande moeder zijn?
De dynamiek van een ‘normaal’ gezinsleven moeten missen, met alles wat daarbij hoort. Van gezellige tafelmomenten, het delen van de zorg, samen beslissingen nemen, een volwassen gesprek voeren, de invulling van vakanties tot en met hele praktische dingen in en rondom het huis. Als alleenstaande moeder moet je een eigen/nieuwe invulling gaan geven aan al deze dingen.

10. En wat het mooist?
De sterke en bijzondere band die je ontwikkelt met je kindje, omdat je echt op elkaar aangewezen bent. En ook dat je ervaart hoe sterk je zelf bent.

11. Wat vind je van vrouwen die zichzelf al single mom noemen als hun partner een weekend weg is?
Mag ik daar even héél hard om lachen?

12. Wat wil je meegeven aan vrouwen die, om welke reden dan ook, alleenstaande moeder zijn?
Vertrouw op je eigen kracht en zoek naar de juiste balans. Als alleenstaande moeder heb je veel ballen hoog te houden en je doet het (grotendeels) alleen. Het hoeft echt niet allemaal perfect. Zorg goed voor jezelf. Maar bovenal geniet van vandaag, het leven is kort!