“Oh maar jij hebt nog tien jaar.” Hoe anderen voor mij beslissen of er een derde komt.

Ik ben dertig. Dat is voor veel personen een reden om het bijzonder te vinden dat ik al een gezin heb én twee kinderen. Laatst waren M. en ik uit eten met een stel waarvan ZIJ eind dertig is en HIJ in de veertig. Zij willen geen kinderen meer. Toen ik hierop antwoordde dat het voor ons ook een grote waarschijnlijkheid had dat we het bij twee gaan houden, antwoordde zij:

”Maar jij hebt nog zo’n tien jaar om van gedachten te wisselen, toch?”

Maar je hebt toch ook nog tien jaar?

Ja uiteraard. Maar men denkt zich uit te kunnen spreken over die mogelijkheid. En daar moet je (denk ik) voorzichtiger mee omgaan. Bij mij is het nu nog niet een struggle. Richting de veertig wordt de druk om hier een beslissing over te nemen groter, maar dat betekent niet dat de gevoeligheid van dat onderwerp op mijn dertigste minder is. Ook ik moet nu bedenken hoe mijn gezinsleven eruit ziet over een paar jaar en welk leeftijdsverschil ik zou willen tussen Vicky en mijn eventuele derde (die er misschien niet eens gaat komen). Daarnaast; stel ik was al wel bezig met het proberen zwanger te worden van een derde, komt die vraag al helemaal hard aan.

Want, als iemand moeder is of al wordt, dan:

1. geeft dat niet opeens het recht je mening zonder discretie uit te spreken;
2. is iemand hier niet opeens beter tegen opgewassen;
3. weegt een veroordeling niet opeens minder zwaar.

Kortom: voorzichtig zijn!

Eerder blogden Carmen en ik al over de vele vooroordelen en kritische of confronterende opmerkingen die naar voren komen als je kinderen hebt of net hebt gekregen. En daar sta ik nog steeds achter. Of juist niet. Als iemand zwanger is en deze vragen stelt of opmerkingen geeft, ben je niet zo lekker bezig. Dat vind ik dan ;-).