“Hou je bek vriend.” De (negatieve) invloed van school op mijn kleuter.
Elia zat in bad en speelde met een dinosaurus waar hij tegen praatte. Hij zei dingen als “dinosaurus, zal ik jou in bad doen? Eerst een beetje zeep…“, en daarna “kom maar in de emmer.” Ineens, zonder dat er ook maar iets veranderde, ging hij op even vrolijke toon door met “hou je bek vriend.”
Pardon?
Dat heb ik hem echt nog nooit horen zeggen. Ik scheld heus wel eens per ongeluk, maar ik weet ook zeker dat ík die zin nooit gezegd heb. Na vier jaar kinderopvang en BSO heb ik hem ook nooit kunnen betrappen op grof taalgebruik, maar nu, na drie weken school, dus wel.
Dat wil ik niet meer horen
Wat nu te doen? Ik wist vrijwel zeker dat Elia zelf geen idee had wat hij gezegd had. Hij was helemaal niet boos, en hij wilde ook niet dat iemand daadwerkelijk op zou houden met praten. Toen ik hem vroeg wat hij zei, weigerde hij het echter wel te herhalen. Ok… ergens heeft hij dus wel het besef dat dit niet iets is om ‘zomaar’ te zeggen. Een paar dagen later zei hij het weer, dit keer aan tafel tijdens het avondeten. Tegen zijn broertje. Toen hebben we (mijn vriend en ik) hem beiden streng toegesproken en uitgelegd dat hij dit misschien op school hoorde of dat andere kindjes dat zeggen, maar dat we het hier thuis absoluut niet meer willen horen en dat het ook niet grappig is.
Is dit nou opgroeien?
Los van het gescheld, merk ik ook over het algemeen dat mijn kleuter mondiger wordt sinds hij op school zit. Hij lijkt minder bang om iets tegen onbekenden te zeggen, en ik vind hem wat zelfverzekerder overkomen. En hoewel ik mijn hart vasthield voor de verandering van altijd thuis met mama naar elke dag naar school, gaat het met Elia heel goed. Blijkbaar was hij er toch echt aan toe. Overigens hoeft hij van mij helemaal niet mondiger te worden en is hij nog steeds verlegener dan de gemiddelde kleuter, maar dat hij beter in zijn vel lijkt te zitten is natuurlijk alleen maar fijn! Een klein voorbeeldje: aan het begin en einde van elke dag geven de kleuters de juf een handje. De eerste paar dagen wilde Elia dit absoluut niet. Daarna gaf hij wel een handje, maar keek hij de andere kant op. Nu geeft hij een hand en kijkt de juf daarbij glimlachend aan. Hij lijkt ineens zoveel groter…
De positieve invloed van school
Goed, hij zegt nu dus scheldwoorden waarvan hij amper weet wat het betekent. Daar ben ik logischerwijs niet zo blij mee. Maar gelukkig zie ik veel meer positieve invloed van school dan negatieve. Zo is hij zelfverzekerder, maar ook toont hij veel meer interesse in getallen en letters. Alles wordt voortdurend geteld en ik krijg continu de vraag “wat komt er na zeven? Is acht meer dan vier?” enzovoorts. Ook de dagen van de week vindt hij erg interessant. Ik zie bovendien ook vooruitgang in zijn sociaal-emotionele ontwikkeling. Hij is minder angstig in de buurt van onbekende mensen, geeft nu vaker antwoord op vragen, en leert tegen zijn verlies kunnen in renwedstrijdjes met klasgenootjes. Al met al ben ik dus zeer te spreken over de levenslessen die mijn zoon op de basisschool leert… met uitzondering van bepaalde uitspraken dan…
*Foto’s door Ayla Maagdenberg