Stelling: je kunt een kind niet verwennen met aandacht
Met spullen kun je een kind verwennen. Met speelgoed en met kleren. Maar met aandacht? Volgens mij niet.
Al is het wel moeilijk om de balans te vinden tussen aandacht en bemoeizucht, waarbij het eerste me goed lijkt en het tweede niet. Met ‘aandacht geven’ aan je kind bedoel ik dan ook niet erbovenop zitten, of alles voor hem doen en oplossen. Dat is geen aandacht geven, dat is pamperen. Wat ik wel bedoel: weten wat er in zijn leven speelt, er voor hem zijn, hem genoeg kansen bieden om naar je toe te komen wanneer hij er behoefte aan heeft. Maar ook: aanvoelen wanneer je kind ruimte en rust nodig heeft en hem die dan geven.
Hoeveel aandacht je je kind(eren) geeft, heeft volgens mij niet per se te maken met het aantal uur dat je met ze doorbrengt. Natuurlijk, als je minder werkt en meer tijd met ze doorbrengt, weet je vaak automatisch beter wat er in hun leven speelt, omdat je dat tussen de bedrijven door hoort of ziet. Maar ook als ouder die niet vaak letterlijk aanwezig is kun je je kind aandacht geven. Sterker nog: dat zou je als ouder wel moeten doen. YES op de stelling dus.
**herziene versie, zonder ‘manipuleren’. Dank Sarinah voor de feedback!**
Toen Kobe nog 3 maanden was, vertelde een vriendinnetje van mij: “Als hij huilt wil hij gewoon liefde. Aandacht is op die leeftijd nog geen verwennen.” OK, dacht ik. Maar als hij steeds gaat huilen als hij in bed ligt, maar blij is als ik in zijn kamer ben (kortom: het huilen ging niet om pijn), is dat toch een teken dat hij inziet dat als hij gaat huilen dat mama eraan komt. Is dat dan écht een behoefte aan aandacht of meer een soort Pavlov effect…;)
Ik denk dat ik goed ben in het aanvoelen of Kobe of Vicky mij echt nodig hebben. Ik hoor dit aan hun huilen, aan hun zeuren maar ook zie ik dit alleen al aan hun gezicht. (Mijn) kinderen lijken te weten wat ze moeten doen voor aandacht. Om een voorbeeld te noemen schreeuwde Vicky laatst heel hard ‘pijn’, terwijl ik zag dat Kobe nog niet eens bij haar in de buurt was. OK, dus, echt pijn heb je nog niet. Maar puur door te weten dat het woord pijn iemand haar zou gaan helpen, roept ze dit woord. Kinderen weten wanneer ze een ouder tot actie over kunnen laten gaan. Het is ook gemakkelijk voor een ouder om hier altijd gehoor aan te geven. Ze hebben het blijkbaar nodig en ze aandacht geven worden ze blij en tevreden van. We gaan bij ze liggen als ze zich angstig voelen ’s avonds in hun donkere kamer, we blijven even bij ze zitten als ze moeite hebben met in slaap komen en wat is er nou fijner dan je vader of moeder die hierbij helpt?
Een baby heeft echt veel aandacht, intimiteit en liefde nodig (die zaten tot voor kort nog veilig in je baarmoeder..) en ik denk ook dat je hier niet genoeg van kunt geven. Beter teveel dan te weinig liefde, toch? Bij hen denk ik dat van verwenning (nog) geen sprake is. In hun geval geldt wat mij betreft, YES.
Maar bij een bepaalde leeftijd (wanneer verschilt per kind denk ik…) snappen ze wat meer over wat ze zelf kunnen beïnvloeden en denk ik dat je kinderen wél kunt verwennen. Dan is mijn reactie NO, je kunt een kind wel verwennen met aandacht.
*Foto door Ayla Maagdenberg
Ik begrijp Frederieks antwoord eigenlijk niet goed. Mijn eerste reactie was, oh jee ik ben het echt totaal niet eens! “Maar als hij steeds gaat huilen als hij in bed ligt, maar blij is als ik in zijn kamer ben (kortom: het huilen ging niet om pijn), is dat toch een teken dat hij inziet dat als hij gaat huilen dat mama eraan komt. En niet dat mama er is omdat hij dat echt per sé nodig hebt.” Je kunt dit ook interpreteren als: ze hebben dus wel per se nood aan jou en jouw liefde en dit is dus een behoefte, net als eten of het willen van een schone luier. Waarom moet liefde en aandacht gelijk gesteld worden aan pijn voordat het valide is? Ik heb mijn geliefden ook niet enkel nodig als ik pijn heb, liefde is liefde. Je zegt vervolgens wel dat je niet teveel geborgenheid kunt geven. Maar een ‘kind’ vanaf een maand of 3, 4…jeetje dat is echt heel erg jong. Ze zeggen niet voor niets dat mensenkinderen eigenlijk prematuur geboren worden zelfs als de zwangerschap voldragen is. Ze kunnen op 3 a 4 maanden nog steeds helemáál niets behalve daar maar hulpeloos liggen en hopen dat je komt, ze kunnen nog op geen andere wijze communiceren dan huilen. Ik begrijp wat je zegt, maar ik krijg er zelf altijd vreselijk de kriebels als mensen het woord manipuleren gebruiken bij kinderen, zeker onder de 1 jaar oud, dat zijn nog gewoon baby’s. Het klinkt zo negatief.
Ha Sarinah, Dank voor je reactie! Ik denk inderdaad dat jonge baby’s nog zo enorm verbonden met je zijn en volgens mij zelfs het gevoel hebben dat ze een lichaamsdeel missen wanneer je er niet bent. Maar ook denk ik dat met de overgang van de geborgenheid en ‘mijn mama is continu bij me’ naar ‘ik word in de steek gelaten op de crèche’ heel zorgvuldig omgegaan moet worden. Zelfs al met 4 maanden probeert een baby het leven te snappen en aan te voelen hoe het krijgen van aandacht werkt. Vandaar dat ik denk dat je er – denk ik – goed aan doet door als ze jong zijn al goed te bedenken wanneer je wel naar ze toe gaat, wanneer niet of wat later én hierin vooral heel erg op je gevoel af te gaan. Vandaar dus dat ik probeer mijn kinderen hierin niet teveel te ‘verwennen’, maar meer eigenlijk uit bescherming voor de klap die later dan weer zou komen.
Maar.. Ik ben het met je eens dat ‘manipuleren’ een negatief woord is en ook ik krijg hier de kriebel van 😉
Baby’s begrijpen het concept aandacht krijgen als ik me zus of zo gedraag niet. Een kleine baby kan zichzelf ook nog niet troosten. Als je er niet bent en hij ligt alleen in zijn bedje, beseft hij niet dat je wel gewoon nog beneden bent. Zij hebben ook geen andere manier om het te laten weten dat ze ergens nood aan hebben. Als je baby nood heeft aan mama’s of papa’s armen, dan huilt hij. Niets mis mee. Net zoals hij huilt als hij eten of een propere luier wil of pijn heeft. Als ik een knuffel wil van mijn vriend dan ga ik niet huilen want ik kan praten. Dan vraag ik gewoon een knuffel. Mijn baby is 5,5 maand en als hij huilt ga ik altijd naar hem. Ook als hij al voor de tiende keer huilt. Ik weet ook dat ik zelfs later als hij ouder is, hem niet in zijn eentje wil laten huilen.
Als je kindje ouder wordt en zelf om aandacht vraagt bijvoorbeeld vind ik alsnog niet dat je met aandacht je kind kan verwennen maar je kan wel liefdevol grenzen stellen. “Ik hoor dat je graag met mama wil spelen, alleen ben ik nu aan het koken / de was aan het doen / te moe / …. Als ik klaar ben / even gerust heb / … kom ik met je spelen.”
Als ik heel eerlijk ben vind ik die stelling echt onzin en vooral iets van de vorige generaties ouders. Dat zijn dezelfde mensen die zeggen dat je je baby maar eens goed moet laten huilen en dat hij het dan wel zal leren. Of dat je kind zijn bord moet leegeten. Enfin, ik heb daar een heel sterke mening over 🙂 Ik wil je ook niet beledigen alleszins! Ieder zijn opvoedmethode!
Ha Irene,
Leuk dat je hierop reageert! Het ‘laat maar lekker huilen’ vonden wij ook erg ouderwets. We hoorden dit toch nog vaak genoeg, dat we er juist graag een stelling aan wilden wijden.
Er zijn zo veel soorten ‘huilen’ en ik reageer op ieder soort weer op een andere manier. Maar ook ik reageer altijd, hoor. Bij het ‘zeurhuiltje’ weer op een andere manier (mijn kindjes kunnen inmiddels wel zeggen wat er scheelt:)) dan het échte huilwerk (de welbekende knuffel).
Heb je misschien nog een stelling die je graag behandeld zou willen hebben?
Liefs, Frederiek