Waarom ik weiger te stoppen met hockey. Hoeveel kinderen ik ook heb.

Geïnspireerd door Frederiek, schrijf ik een blog om de tegenovergestelde kant van het (stoppen met) hockey te belichten. Eerder deden we dit ook al met onze blogs over slaaptraining (haar titel Slaaptraining: wat werkte wel en wat niet? vs. mijn titel De enige echte goede slaaptraining is geen slaaptraining).

Frederiek en ik zijn heel anders, dat moge inmiddels wel duidelijk zijn. Dat zij is gestopt met hockey, of dat zij actief aan slaaptraining heeft gedaan, veroordeel ik dan ook niet. Haar leven, haar kinderen, haar keuze. Wel lijkt het mij leuk om te kijken naar de verschillende routes die wij afgelegd hebben. Hoe kan hetzelfde gevoel (‘o jee ik heb ineens veel minder tijd want ik heb een kind’) geleid hebben tot 2 totaal verschillende uitkomsten op het gebied van deze specifieke teamsport?

Net als Frederiek, hockey ik vanaf mijn zevende. Eerst in Rijswijk, later in Delft, en na een tussenstop van 1 jaar toen ik net begon met studeren, miste ik het zo erg dat ik me weer inschreef bij een vereniging in Amsterdam. Daar hockey ik nu alweer bijna dertien (!) jaar. Ik ben er in die dertien jaar drie keer een seizoen ‘uit’ geweest. Een keer omdat ik een halfjaar op reis was, en twee keer omdat ik zwanger/net bevallen was. In mijn beide zwangerschappen heb ik getraind totdat mijn team aangaf de bal niet meer in mijn richting te durven slaan (…), en na mijn beide bevallingen betrad ik – een stuk langzamer dan ervoor en enigszins angstig – de groene (kunst)grasmat weer zodra dat officieel mocht.

Meer dan een balletje slaan

Hockey vind ik een leuke sport, dat absoluut. Omdat ik het ook al zoveel jaar doe, ‘weet’ ik de basis. Ik ken de regels, kan (meestal) gericht slaan en maak weinig shoot. Ik ken het en ik kan het, en die vertrouwheid maakt het voor mij fijn. Maar voor mij is hockeyen zoveel meer dan een balletje slaan. Het is een commitment die je maakt aan je team, en die commitment zorgt ervoor dat ik er twee keer per week sta. Zin of geen zin. Weer of geen weer. In de stromende regel of in de felle zon, het maakt niet uit. In mijn hockeycarrière heb ik vanzelfsprekend allerlei teamwissels meegemaakt en met heel veel verschillende meiden samengespeeld. Sommigen daarvan zijn goede vriendinnen geworden. En precies dát maakt het voor mij leuker dan bijvoorbeeld naar de sportschool gaan. Het is een sportieve, maar ook sociale activiteit.

Tijd voor mezelf

Daarnaast is hockey echt iets van mij. Ik doe het zo ongeveer mijn hele leven, en het was voor mij vanzelfsprekend dat het moederschap hier niets aan zou veranderen. Aan allerlei andere dingen wel, maar die donderdagavond en zondag, die zijn heilig & gereserveerd voor hockey. Nu scheelt het natuurlijk ook dat mijn vriend niet hockeyt (hij voetbalt op maandagavond), en dat dit daardoor vrij makkelijk te combineren valt. Maar ook als dat niet zo geweest was, hadden we er wel wat op gevonden. Waar een wil is, is immers ook een weg (naar de hockeyclub…).

Geen opoffering

Voor mij is hockey geen kwestie van opoffering, maar eerder het tegenovergestelde: ik krijg er zoveel voor terug. Energie. Vriendinnen. Een goede conditie. Misschien komt dat ook omdat mijn agenda buiten hockey leger is dan die van Frederiek. Als ik bijvoorbeeld het idee had dat hockey ten koste ging van de tijd die ik met mijn kinderen heb, zou ik er wellicht anders over denken. Maar dat is tot op heden, in de afgelopen 4 jaar dat ik moeder ben, nooit zo geweest. Mijn gezin is mijn gezin, en hockey is hockey. En zolang dat niet nodig is, geef ik geen van beide op.