Waarom ik stopte met hockey. En er een last van mijn schouders viel.

Hockeyen doe ik al vanaf mijn zevende. Met een blonde paardenstaart, veel te groot grijs hockeyrokje en een toen nog houten stick stond ik elke woensdag fanatiek te zijn op het veldje met mijn 7 andere jonge teamleden. Mijn opa noemde mij standaard hockey- of huppelt(r)utje en dat was ik geloof ik ook. Mijn standaard zondag bestond uit ravotten, heksenpapjes maken langs het veld, verstoppertje, schipper mag ik over varen of natuurlijk balletje tikken op het oefenveld.

Ook tijdens middelbare school en studietijd bracht ik mijn tijd, minimaal twee keer in de week, door op RP, mijn club in Delft. Zelfs toen ik in Amsterdam woonde kwam ik niet onder het heen en weertje naar de hockeyclub uit.

Maar toen kreeg ik Kobe…

En dat zette alles in mijn sportwereldje op zijn kop. Mijn logistieke planning werd te ingewikkeld om het ritje Delft heen en weer erin te verwerken. Ik ging in Amsterdam hockeyen, gelukkig bij een mega gezellig team (waar Carmen ook in hockeyde)! Maar mijn aandacht ging er een stuk minder heen dan daarvoor. De TD’s en wedstrijden deed ik gezellig mee, maar de trainingen vond ik alles behalve fijn; niet qua gezelligheid, maar gezien de tijd en ruimte in mijn hoofd.

Mijn enthousiasme daardoor ging naar beneden en dat was natuurlijk ook voor het team niet zo leuk. Ik werd trainingslid en het jaar erop (2018) viel ik alleen nog maar in.

Luiheid of energie?

Kwam dat nou allemaal doordat ik moeder ben geworden? Of ben ik gewoon luier geworden? Ik weet het nog steeds niet helemaal. Wat ik wel voel is dat ik vroeger niet zo goed was in prioriteiten stellen. Ik wilde alles, wilde overal bij zijn, had lichtelijke FOMO, waardoor ik erg lang mijn Delftse team niet in de steek heb willen laten. Naarmate ik ouder was – en dus ook in mijn tijd als moeder – ben ik steeds meer dingen gaan prioretiseren. Mijn gezin, samen zijn met M., gezellig eten met vriendinnen en eens per week sporten dichtbij huis kwam bij mij bovenaan. Erna pas hockey. En dus kwam hockey op een laag pitje te staan.

Wat een verademing

Ik mis het. Enorm zelfs. Dat knetterhard rennen op een hockeyveld, agressie kwijt slaan op een donderdagavond tijdens training, dat wijnen op TD-zondag dat al om 11.30 startte na je vroege hockeywedstrijd. Ja, ik mis het. Maar wat ik niet mis zijn de verplichtingen zoals keepen, fluiten en teamdiscussies over nieuwe leden. Ik weet dat het deel zijn van een team hierbij hoort en ik mijn team in de steek laat als ik wél meedoe aan de ‘leuke’ dingen maar geen zin in de vervelendere. Dus heb ik semi afscheid genomen. Maar de borrels zijn nog altijd meer dan welkom 🙂