Als de kinderen op bed liggen, komen de chips op tafel. Hoe hypocriet ben ik als moeder?
Laatst werd ik geconfronteerd met het feit dat wij ouders best vaak de waarheid verdraaien tegenover onze kinderen. En dat onze ouders dat op hun beurt ook deden tegen ons, toen we klein waren. Nee, ik ben niet van plan Sinterklaas hier aan te halen, al is dat wel ook een voorbeeld van wat ik bedoel.
De laatste (en wat mij betreft tevens de grootste) leugen die mijn moeder mij vertelde, kan ik me nog heel goed herinneren. Ik had het namelijk al eerder gehoord, maar toen was het niet zo relevant voor me. Het ging namelijk over de pijn die een bevalling doet. Toen ik zwanger was van mijn eerste, zei ze de legendarische woorden ‘bevallen doet geen pijn’. Ze voegde daar nog aan toe dat het ‘gewoon voelt alsof je naar de wc moet’. Nou… ik weet niet hoor… maar ik heb mijn bevallingen respectievelijk een 10 en een 7 gegeven op de schaal van 1 tot 10 qua pijn. Dus voor mij was het absoluut niet ‘gewoon alsof ik naar de wc moest’. Voor haar misschien wel. Of dat heeft ze er jaren later (voor zichzelf) van gemaakt, dat kan ook. Feit blijft dat ik liever de waarheid gehoord had. Hoewel ik me realiseer dat er niet 1 waarheid is wanneer het op bevallen en pijn aankomt, had ze dus beter zoiets kunnen zeggen als: “Als je geluk hebt, valt het mee, en lukt het je om het als iets moois te zien. Maar in het ergste geval ga je heel, heel veel pijn lijden.”
Niemand hoort graag dat hij of zij (mogelijk) pijn gaat lijden. Maar ik heb echt veel liever dat dan dat ik me instel op het voelen van helemaal geen pijn, terwijl ik die vervolgens toch ervaar. Daarom heb ik me ook heilig voorgenomen, nu al, nu de jongens nog klein zijn, om ze nooit van tevoren te verzekeren dat iets geen pijn doet. Behalve als ik zelf 100% zeker weet dat het geen pijn doet, zoals haren knippen bij de kapper. Anders zeg ik de waarheid. Dat het wel pijn doet, maar snel voorbij gaat (zoals een prik).
Toch betrap ik mezelf best vaak op leugentjes, dingen die ik ze vertel en waar zij vervolgens in geloven – terwijl het niet waar is. Bijvoorbeeld:
- Waar heb je pijn? Kusje erop… nu is het over
- Chips? Nee hoor, die zijn op…
- Ik zei helemaal geen “shit”, ik zei “chips”…
Dagelijks zeg ik wel zoiets, vertel ik mijn kinderen kleine leugentjes om bestwil. Maar wiens bestwil? Hun eigen, of toch vooral dat van mij? En waarom doe ik dat? Ik kan ook gewoon zeggen “ik zei inderdaad ‘shit’, maar dat is een lelijk woord, dus jij mag het niet zeggen.” Of: “Er zijn wel chips, maar die zijn voor mij, die ga ik vanavond allemaal opeten als jij slaapt.”
Dat laatste vind ik zielig om te zeggen, en oneerlijk. Maar wat ik nu doe – erover liegen – is dat eigenlijk net zozeer. Na wat introspectie heb ik dus besloten dat het roer om moet. Niet radicaal, want ik denk echt dat af en toe een leugentje om bestwil (wiens bestwil dan ook) niet zo erg is, maar ik ga proberen om vaker de waarheid te spreken. Met name Elia begrijpt met zijn 4 jaar al veel, ik kan hem dingen dus ook gewoon uitleggen. Kusjes kunnen de pijn niet echt wegnemen, maar ze kunnen je wel troosten als je verdrietig bent. Ik zei per ongeluk een woord dat ik niet had moeten zeggen.
…Chipje erbij?
*Foto door Ayla Maagdenberg