Dingen die ik me had voorgenomen nooit te doen als moeder. En die ik nu natuurlijk wel doe.
Zoals iedere vrouw met een kinderwens, had ik allerlei voornemens over wat ik zou doen en vooral ook niet zou doen wanneer ik zelf moeder zou zijn. En zoals altijd, was dat gebaseerd op een naïeve veronderstelling voordat Het Echte Leven met Kinderen begon. Want dat leven bleek heel anders dan ik me had kunnen voorstellen. Liefdevoller. Maar ook vermoeiender. En nog veel meer.
De volgende dingen zou ik nooit doen – en doe ik nu natuurlijk wel:
1. Mijn kinderen chanteren
‘Als je nu niet, dan…’ Frederiek schreef hier al een heel herkenbare blog over. Chantage is eigenlijk een middel dat je niet wilt inzetten, omdat het a.) vaak niet het gewenste effect heeft en b.) eigenlijk een soort laatste redmiddel is, maar toch ontkom ik er soms ook niet aan. Vooral dreigen met op de gang zetten wil bij Elia nog wel eens werken. Maar vaak dus ook totaal niet. Chanteren: ik wil het niet, maar doe het toch.
2. Mijn dreumes ’s nachts troosten met melk
Noël is twee. Hij slaapt niet door. Hij drinkt nog elke nacht melk. Heeft hij dat nodig? Absoluut niet. Is het een makkelijke manier om hem snel te sussen en weer in slaap te krijgen? Ja. Houden wij deze gewoonte op deze manier zelf in stand? Ja.
3. Mijn kinderen omkopen
‘Als je je bord leeg eet, krijg je een snoepje’. Die zin hoor je hier geregeld. Is dat pedagogisch verantwoord? Waarschijnlijk niet. Maar als het helpt, dan helpt het. En 1 snoepje in ruil voor een halve broccoli lijkt mij nog steeds een goede deal.
4. Mijn peuter zijn eigen kleren laten uitkiezen
Wat een onzin. Ik zou zelf zijn kleren wel uitzoeken, dan weet ik ook zeker dat hij leuke combinaties aanheeft. Maar toen bleek mijn oudste zoon een sterke mening te hebben over wat hij wel en niet aan wil. Zo komt het dat hij nu regelmatig rondloopt in Batman-broeken met daarboven een t-shirt van het Nederlands elftal. En ik vind dat helemaal prima.
5. Foto’s van mijn kinderen sturen naar mensen die daar echt niet op zitten te wachten
Het filmpje van Elia die zijn eerste pasjes zette, heb ik zonder te overdrijven naar 20 mensen gestuurd. Minstens. Waaronder ook mensen met nul interesse in kinderen, of mensen die juist al zoveel kinderen gezien hadden dat dit niets bijzonders voor ze was. Inmiddels deel ik iets minder (want: tweede kind), maar nog steeds kan ik het niet laten om mijn vriendinnen soms te bombarderen met foto’s van mijn kroost.
6. Mijn kinderen overdreven complimenteren
‘Wat een prachtige tekening heb jij gemaakt! Ik wist niet dat je dat al kon! Echt heel knap!’ Ook hiervoor geldt: ik wil dit helemaal niet, ik wil Elia niet ophemelen alsof hij de nieuwe Picasso is omdat hij een zon met stralen kan tekenen, en ik wil ook niet dat hij door mijn schuld later een narcist wordt, maar soms reageer ik toch met meer enthousiasme dan strikt noodzakelijk…
7. Veel dagen achter elkaar hetzelfde eten
Omdat pasta het enige is dat er nog enigszins in gaat. Inmiddels eten ze allebei vrij goed, maar er zijn periodes geweest (zoals bij ieder kind) dat het rampzalig was. Dan kun je dus twee dingen doen: 1.) accepteren dat je kind heel weinig eet of 2.) datgene klaarmaken waarvan je weet dat hij het wél wil. Tegenwoordig neig ik vaker naar 1, maar in het verleden heb ik zeker ook 2 gedaan.
8. Snot afvegen met mijn hand
Ieuw. Dit had ik moeders wel eens zien doen, maar dit zou mij dus echt niet overkomen. Nee, ik zou altijd keurig babydoekjes of een zakdoek bij de hand hebben op momenten dat mijn kinderen snot of kwijl zouden laten lopen. Haha… niet dus.
9. Huilen bij het afscheid
Ik had er wel eens verhalen over gehoord. Van die moeders die zó gevoelig zijn dat ze huilen als ze hun kind ergens achterlaten. Ha-ha. Dat ging mij dus echt niet gebeuren! Inmiddels weet ik dat ik enorm slecht ben in loslaten, en heb ik bij beide jongetjes gehuild toen ik ze voor het eerst bij de crèche achterliet. En dan niet een beetje, nee, tranen met tuiten. Dat wordt nog wat als Elia strakjes naar school gaat…
10. Mijn geduld verliezen
Geduld is een eigenschap die ik in hoge mate bezit. Dat moet bijna ook wel als juf. Ook als moeder heb ik geen kort lontje en kan ik veel hebben. Maar ook bij mij is de maat soms he-le-maal vol, vooral wanneer ik zelf al niet zo lekker in mijn vel zit. En dan barst de bom. Tegen ze schreeuwen heb ik nog nooit gedaan, maar Elia wat hardhandiger bij zijn bovenarm pakken wel. Waar ik me vervolgens dan weer schuldig over voel trouwens.
11. Mijn kind zichzelf in slaap laten huilen
Of zelf in slaap vallen terwijl mijn kind huilt. Voor allebei geldt: been there, done that.
12. Afspraken met vriendinnen afzeggen vanwege de kinderen
En dan niet alleen omdat er iets met de kinderen is, maar ook omdat ik soms gewoon echt liever alleen ben, of vroeg naar bed ga. Of simpelweg liever bij die twee kleine jongetjes ben dan ergens anders. Gelukkig lijden mijn vriendschappen er tot nu toe weinig onder. En ik denk ook dat dit met de tijd meer in balans zal raken naarmate de kinderen ouder zijn.
*Foto’s door Ayla Maagdenberg