Als dag en nacht. Mijn kinderen terwijl ze slapen.

“Mama, wil je me straks nog een kus komen geven? En wil je aan papa vragen of hij me ook nog een kus geeft als hij naar bed gaat?”

Het standaard rideltje die Kobe langsgaat wanneer ik hem net een kus heb gegeven en hij net in bed ligt. Zonder wat liefde slaapt hij niet fijn en zonder dit gecheckt te hebben zal hij zijn ogen niet dicht doen. Zodoende liep ik tot voor kort elke avond als ik naar bed ga, zijn slaapkamer in om hem een kus te komen geven. Elke keer geeft hij geen kik en blijft hij diep in slaap. Hij  woelt drie keer en snurkt dan weer verder.

De snurker

Kobe is met geen mogelijkheid wakker te maken als hij eenmaal slaapt. De diepe slaap die hem meetrekt de nacht in laat hem ook vaker wel dan niet praten tijdens zijn dromen. Vaak genoeg ben ik naar beneden gestormd omdat hij riep om ‘de schelpen die geteld moesten worden’ of ‘help, er zit een beest in mijn kamer’. Ik wist dan wel dat er niet echt een beest in zijn kamer zat, toch was hij zo angstig (en in slaap) dat ik er wel naartoe moest.

De dromen die hij heeft zijn zo levendig dat hij er in meegaat. Terwijl hij de ochtend eropvolgend geen idee meer heeft wat ons ’s nachts wakker heeft gehouden. Hij sliep ‘lekker’ door.

De nachtwaker

Vicky doet haar ogen open het moment dat ik haar kamer binnen stap. In welke fase van haar slaap ze ook zit, ze ligt altijd op waakstand. Doe haar deur open en ze wordt wakker, probeer je haar raam dicht te doen, wordt ze wakker.

Papa of mama?

Ook ik ben een diepe slaper, net als Kobe. M. daarentegen wordt wakker wanneer ik me alleen al omdraai. Als ik een avond ben uitgeweest en laat thuiskom, ben ik ook erg op mijn hoede. Maar wakker maken doe ik toch wel..

Kobe lijkt op mama, Vicky op papa. Zit dit dan in de genen? Is het erfelijk hoe diep of goed je slaapt? Misschien zijn de slapeloze nachten die mijn oma vroeger had dan ook mijn toekomstmuziek..