“Mam, ik ben zwanger!”. Mijn FOMO als jongensmoeder.
FOMO, the Fear Of Missing Out, is de angst om iets belangrijks of iets leuks te missen. Meestal gaat dit bijvoorbeeld over een feestje waar je niet bij was, en al je vrienden wel. Of een sportwedstrijd die je gemist hebt. Het kan van alles zijn. Sommige mensen hebben er meer last van dan anderen. Zelf ervaar ik zelden FOMO. Ik ben dan ook heel graag alleen, en verkies geregeld een avondje met me, myself & I op de bank met een goed boek boven een evenement. Nu nog meer dan vroeger.
Er is echter wel een gebied waarop ik de FOMO soms voel, en dat is als ik nadenk over mijn toekomst als jongensmoeder (aangenomen dat het bij deze twee knulletjes blijft, wat ik wel denk).
Je weet dat je een jongensmoeder bent, als…
Er zijn talloze artikelen geschreven over Je weet dat je een jongensmoeder bent, als…. Daarin worden dan dingen genoemd als: ‘je huis ligt vol met auto’s’, maar ook: ‘spelen gebeurt altijd wild en druk’. Zulke lijstjes vind ik klinkklare onzin.
Ik heb twee zoons, die totaal verschillend zijn. Rustig en druk, introvert en extravert, angstig en onverschrokken, noem maar op. Ze spelen met wat er voorhanden is, en of dat rustig of wild gebeurt hangt vooral af van hun bui en van het moment op de dag. Hoe je dan volgens mij weet of je een jongensmoeder bent? Door tussen hun beentjes te kijken. Zie je daar een piemel, dan ben je een jongensmoeder. Niets meer en niets minder.
Mijn FOMO als jongensmoeder
Er zijn volgens mij wel onoverkomelijke (biologische) verschillen tussen jongens en meisjes. Voorstanders van een volkomen genderneutrale opvoeding zullen dat misschien met mij oneens zijn, maar feit blijft dat mannen niet ongesteld worden, en ook geen kindjes kunnen baren. Feit blijft verder dat ik, als vrouw, in de minderheid ben in mijn mannengezin. En dat is helemaal prima.
Je groeit immers vanzelf in je rol als meisjes- of jongensmoeder, en met zoiets als gender disappointment heb ik moeite. Wees blij dat je kinderwens uitkomt, denk ik dan.
Met mijn twee zoons zijn mijn wensen dus uitgekomen, en ik zou ze niet willen ruilen tegen welke dochter dan ook. Maar toch ervaar ik op sommige vlakken FOMO. De volgende dingen lijken me namelijk best bijzonder om ooit eens mee te maken:
- Samen opmaken / aankleden
Toen ik geslaagd was voor mijn vwo-diploma, ging ik naar het eindexamengala. Van tevoren gingen mijn moeder en ik samen op jurkenjacht. We winkelden voor sieraden, we bekeken en bespraken verschillende kapsels, en op de avond zelf hielp ze me met aankleden en opmaken. Ik zeg niet dat dit met een zoon niet zou kunnen, maar ik denk toch dat jongens over het algemeen iets minder waarde hechten aan urenlang voor de spiegel tutten samen met hun moeder…
- Body positivity over het vrouwelijk lichaam
Ik heb, nu ook, maar zeker in het verleden, best wat issues met mijn lichaam gehad. Ik zou dus helemaal niet stellen dat ik in die zin een goed rolmodel voor een eventuele dochter zou zijn. Maar ik weet wél hoe belangrijk ik het vind om tevreden te zijn met hoe je eruit ziet, en ik weet ook dat ik er alles aan zou doen om mijn dochter zelfvertrouwen op dat gebied mee te geven. Dat doe ik vanzelfsprekend ook voor mijn zoons, maar het had me mooi geleken om zoiets (ook) voor een jonge vrouw te kunnen doen.
- (Eerste) menstruatie
Deze is eigenlijk een beetje gek, want het is helemaal niet leuk om ongesteld te zijn. Maar het is wel een bijzonder overgangsmoment van kind naar volwassene, en een moment dat ik wederom best met de dochter die ik niet heb had willen delen.
- Zwangerschap + bevalling meemaken
Dit staat op #1 in de lijst van dingen waar ik spontaan FOMO van krijg. De zin “mam, ik ben zwanger!“, zal ik naar verwachting nooit horen. En dat vind ik best een beetje jammer. Natuurlijk kan ik alsnog met mijn toekomstige schoondochter meeleven in haar zwangerschap (dat ben ik dan ook zeker van plan!), en natuurlijk zal ik van elk kleinkind even veel houden, ongeacht wie het heeft gebaard, maar het is toch anders dan wanneer het je eigen dochter is die zwanger is en die moeder wordt – net zoals jij dat zelf was en werd.
Wat leuk en herkenbaar! Ook het stukje over gender disappointment, al die dingen heb ik meerdere keren gehoord.
Ik ervaar deze FOMO-dingen ook wel eens, maar ik verwacht dat er ook dingen zijn die meisjesmoeders missen én dat er dingen zijn die je mist omdat je kind een ander karakter heeft of andere wensen dan je misschien verwacht had (bijv een dochter die niet van kleding houdt of per se geen kinderen wil)
Dank voor je reactie :)! En ja, dat denk ik ook. Sowieso zijn veel dingen niet typisch vrouwelijk of mannelijk, behalve die menstruatie en het zwanger zijn dan ;). Maar het is inderdaad niet gezegd dat elk meisje later dus mama wil worden. Of dat jongens nooit met hun moeder willen winkelen.
Denk dan maar aan die keren dat je dochter gaat vragen: “mam, mag ik bij … blijven slapen??” Dat hoeven we gelukkig nooit mee te maken (dat voelt bij zonen toch anders denk ik)
Dat denk ik ook! En dingen als alleen fietsen door het donker lijken me ook veel enger/moeilijker met een dochter… Misschien moet ik nog een blog schrijven over het tegenovergestelde van FOMO 😉
Hi Carmen graag!!!