Je bent zo mooi anders dan ik

Je bent zo
mooi
anders
dan ik,

natuurlijk
niet meer of
minder
maar

zo mooi
anders,

ik zou je
nooit

anders dan
anders willen.

Als ik aan mijn jongste zoon denk, komt vaak bovenstaand gedicht van Hans Andreus bij me op. Waar Elia – vooral – innerlijk heel erg op mij lijkt, daar is Noël het tegenovergestelde. Eerder schreef ik hierover ook al de blog Als introverte moeder een extravert kind hebben.

Wat lijkt hij op zijn vader!

Deze zin heb ik echt heel vaak gehoord. En dit zal ik dan ook absoluut niet tegenspreken. Ik heb eens een foto van mijn vriend gezien als dreumes, en het is dat ik wéét dat hij het was en niet Noël, maar anders had ik ze best met elkaar kunnen verwarren. Als ik vertel wat Noël zoal doet, hoe eigenwijs hij is, maar ook dat hij een gevoelige huid heeft, dan zegt mijn schoonmoeder steevast: “mijn zoon was precies zo”. Nu Noël ietsje ouder is (zaterdag is hij 2 geworden), begin ik ook wat meer van mezelf in hem te herkennen. Zijn bruine ogen bijvoorbeeld, en de vorm van zijn gezicht. Maar het blijft zonder twijfel een kopietje van zijn vader. Elia daarentegen lijkt op geen van ons echt veel (wel weer op mijn moeder), maar als ik moet kiezen dan toch iets meer op mij.

Overigens is mijn vader Nederlands, en mijn moeder Mexicaans. Zij is donkerbruin van huidskleur, heeft zwart haar en hele donkere ogen. Ik heb zelf natuurlijk ook donkerbruin haar en bruine ogen. Ik nam dus altijd aan dat ik, wanneer ik ooit moeder zou worden, donkerharige kinderen met bruine ogen zou krijgen. Elia is donkerblond. Noël werd geboren met rood haar, en is nu rossig/blond. Ik denk wel dat ze beiden in de toekomst een donkerdere haarkleur zullen krijgen.

En dan dat karakter

Qua innerlijk zijn mijn oudste en ik twee druppels water: ik zie mezelf in alles in Elia terug, hij is een soort wandelend spiegeltje waarin ik mijn eigen jeugd weerspiegeld zie. Zijn leergierigheid en taalgevoel, maar ook zijn onzekerheid en zijn behoefte aan vaste patronen, ik herken het allemaal omdat ik ook zo ben, of in elk geval was toen ik een kind was. Mijn moeder zegt het ook vaak. “Het is net alsof ik naar jou kijk,” zegt ze dan.

En dan is er Noël, in wie ik tot op heden nog niks van mezelf terugzie. Noël is heel druk, actief, altijd op zoek naar prikkels en beweging, en elke wakkere minuut benut hij om zijn omgeving te verkennen. Eén keer, toen hij nog klein was, ik denk een maand of 8, kwam ik de woonkamer binnen en lag hij met ogen open op het speelkleed zonder te bewegen. Dit duurde ongeveer 10 seconden. Ik dacht dat hij dood was en schrok me kapot. Dat krijg je er dus van wanneer je een baby hebt die nooit stil zit of ligt.

Door deze verschillen tussen ons, kostte het redelijk wat tijd om elkaar goed te leren kennen. Anders dan bij Elia, die ik aanvoel, moest ik Noël echt observeren om hem te kunnen (leren) begrijpen. Nu Noël twee jaar is, hebben we elkaar helemaal door ;). Heeeeel soms zie ik hem verlegen worden. Maar meestal als hij geconfronteerd wordt met een ‘spannende situatie’ (speelgroep vol nieuwe mensen, blaffende hond), rent hij er linea recta op af. In plaats van de andere kant op dus. Hij is ondernemend, onverschrokken, assertief en sensatiebelust. En heel anders dan ik.

Zo mooi anders.
Ik zou hem nooit anders dan anders willen.

*Foto’s door Ayla Maagdenberg