Ode aan drie van mijn mamavriendinnen

Ik bewonder ál mijn mamavriendinnen. Dat voorop gesteld. Sommigen (hoi Frederiek) pakken veel dingen anders aan dan hoe ik het zelf zou doen, maar dat maakt de bewondering niet minder groot. Mijn vriendinnen zijn stuk voor stuk goede moeders, die alles doen voor hun kinderen, en ik vind het supermooi om ze in die rol te zien (groeien).

Toch wil ik in deze blog een ode brengen aan drie van mijn mamavriendinnen die ik erg hoog heb zitten, om verschillende redenen. Komen ze:

Het optimisme van S.

S. ken ik van de Vrije Universiteit, waar we samen Nederlands studeerden. Vriendinnen waren we niet, dat is later pas gekomen, toen we elkaar toevallig weer ‘vonden’ en allebei zwanger van ons eerste kind bleken te zijn. Haar zoon werd drie maanden na de mijne geboren, en sindsdien zijn we elkaar blijven opzoeken. Naast het feit dat we (inmiddels allebei twee) kinderen hebben van ongeveer dezelfde leeftijd, houden we verder van dezelfde dingen en delen we een bepaalde kijk op het leven.

Ik bewonder S. vooral om haar optimisme. Ze klaagt zelden, maar maakt overal het beste van. Toen haar dochter nog klein(er) was en ik haar eens vroeg hoe het met haar ging, zei ze: “Ik ben zo ontzettend moe.” En dat met een grote glimlach. Dat vind ik typisch voor haar. Ik zie hoe het haar lukt om te genieten van al wat meezit, ook wanneer er veel tegenzit. Haar doorzettingsvermogen en positiviteit vind ik bewonderenswaardig. Als het niet goed met haar gaat, zal ze dat eerlijk zeggen, maar tegelijkertijd ook geinteresseerd blijven in mijn leven en enthousiasme daarvoor opbrengen. Dat lukt niet veel mensen zoals het haar lukt.

De perfecte imperfectie van M.

M. (op de foto hierboven met haar jongste) zat in mijn hockeyteam, maar is met hockeyen gestopt toen haar tweede zoon geboren werd. Inmiddels heeft ze ook nog een dochtertje. M. is echt zo’n power vrouw die het allemaal managet: een ambitieuze baan, een studie, een mooi huis, lekkere, zelfgemaakte maaltijden en ze ziet er zelf ook nog altijd mooi uit. Van buiten lijkt het haar allemaal makkelijk af te gaan en lijkt haar leven perfect. Maar, let wel, wie M. iets beter kent, wéét dat zij ook met van alles worstelt. Met de balans tussen werk/gezin, met het zoeken naar tijd voor zichzelf.

M. doet soms ook domme dingen die voor mij erg herkenbaar zijn. Als ik mijn bewondering naar haar uitspreek (want dat doe ik wel eens), zegt ze meteen dat het wel meevalt. Dat er bij haar ook van alles mis gaat. Dat vind ik heel troostend om te horen, en tegelijkertijd bewonder ik haar daardoor juist des te meer: ze is puur, en echt. Ze heeft haar dochter wel eens per ongeluk in een te warm bad gezet. Ze heeft haar zoontje wel eens harder bij zijn bovenarm gepakt dan ze had gewild. Ze is niet altijd zo geduldig in de omgang met haar kinderen als ze op het eerste gezicht lijkt. Dat geeft ze dan allemaal ook direct zelf toe, en dan kunnen we er samen om lachen. Haar perfecte imperfectie vind ik geruststellend.

Het intuïtieve moederschap van C.

C. is half familie van me, ze is de vrouw van de broer van mijn vriend. Dus dat maakt haar mijn… schoonzus? C. heeft vier dochters, die het niet altijd makkelijk hebben (gehad). Maar ja, wie heeft dat wel? Wat ik het meest bewonder in C. is de warme, liefdevolle manier waarop ze met haar dochters omgaat. Je zult haar zelden écht boos zien worden, en ik geloof erin dat er niets is dat haar dochters nu, maar ook op latere leeftijd, niet met haar zouden durven bespreken.

C. neemt beslissingen over haar dochters vooral op gevoel. Zij vertrouwt op haar intuïtie, en niet op wat de omgeving bijvoorbeeld vindt dat ze zou moeten doen. Haar huis is lang niet altijd netjes opgeruimd, maar dat geeft niet. Het is een ‘licht’ huis, waarin de liefde voor en het plezier met elkaar zichtbaar én voelbaar zijn.

Toen mijn vriend en ik eens bespraken waar we zouden willen dat onze kinderen zouden wonen als wij ineens zouden overlijden (daar denk je liever niet aan, maar het zou kunnen), waren we het er dan ook heel snel over eens: bij haar (en hem!). Betekent dat dat zij alles zo doet zoals ik het zelf zou (willen) doen? Nee. Maar de grote lijn, de kern, dat wat ik het allerbelangrijkste vind, namelijk de onvoorwaardelijke warmte, liefde en steun – daarvan heb ik met eigen ogen gezien dat zij die geeft. En veel daarvan ook.