“Ik heb zoveel respect voor jou!” Waarom ik minder trots ben dan men denkt.

Ik sta op een festival met een biertje in mijn hand. De zon gaat langzaam onder en schijnt nog net in mijn gezicht. Ik doe mijn ogen dicht en voel de beat van de muziek die me fijn laat bouncen. Mijn ogen gaan open en ik zie mijn man een paar meter voor mij heel gezellig met andere festivalgangers staat te praten. Ik glimlach en voel me tevreden. Ik weet dat mijn kindjes goed verzorgd worden thuis en zeker weten een hele leuke dag met de oppas hebben. Gewoon genieten. Een vriendinnetje – zonder kinderen thuis – komt naar me toe…

“Ik heb zoveel respect voor jou.”
“Hoe bedoel je?”
“Ja, dat jij en M. nog steeds op pad zijn ook al zijn jullie nu ouders. Ik zie jullie echt als voorbeeld. Dat mijn leven nog niet voorbij hoeft te zijn als ik moeder word.”

Twee keer in het jaar nemen M. en ik het ervan. We gaan in Amsterdam helemaal los op een feestje. Met DJ’s enzo, dus brak en laat thuis, maar wel volle bak fijnheid. Elk festival komt er minimaal een vriendinnetje, of zelfs soms onbekende die heeft gehoord dat we kinderen hebben, naar ons toe om te vertellen hoe inspirerend ze ons vinden. Het hebben van een kind – of meer – is voor hen blijkbaar een reden om te denken dat je dit soort evenementen niet meer aantikt. En wij bewijzen voor hen blijkbaar het tegenovergestelde.

Mijn reactie? Ik zeg hen altijd dat wij dan toevallig ouders zijn geworden die inderdaad nog wél behoefte hebben om soms uit te gaan en naar dit soort feestjes te gaan. Er zijn vast ook veel ouders die hier juist geen behoefte meer aan hebben.

Wil je het wel echt?

Dat is een vraag die ik deze complimenteuze (vooral) dames altijd stel. Wat nou als je moeder wordt en géén zin hebt meer in dat hele festivalgedoe? Moet je je daar dan om schamen en het bijvoorbeeld wel doen omdat je denkt dat andere mensen vinden dat jouw leven over is? Misschien heb je wel een schijnbehoefte. En liggen daar je behoeftes niet meer. Misschien heb je eigenlijk wel gewoon zin om ‘gewoon’ moeder te zijn en ’s avonds te genieten van een wijntje op de bank terwijl de kindjes slapen. Of misschien heb je meer zin om met vriendinnen een hapje te eten en daar je volle energie aan weg te geven in plaats van dansend op de beat van een DJ waar je eigenlijk nog nooit iets van hebt gehoord.

Je leven als vrijgezel of als samenlevend stel is volgens mij zo anders dan het leven dat je hebt zodra je moeder (of vader) bent geworden, dat je van tevoren niet kunt voorspellen welke wensen je hebt met een kleintje erbij.

Dus…?

Laat het ouderschap eerst gewoon over je heenkomen en volg dan je gevoel. Wil jij niet meer uitgaan tot 2 uur ’s nachts en gewoon vroeg je bed in na een leuk etentje? Focus je oppasopties daar dan op in plaats van dat je geforceerd een festival probeert te pakken.

Heb jij vriend(inn)en in je omgeving die zo’n schijnbehoefte laten zien?