Stelling: een bevalling is vooral een mentale prestatie

Bevallen. Jeetje, dat is voor mij alweer twee jaar geleden bijna. Wow! Mijn eerste bevalling duurde zo’n 23 uur, de tweede 3 uur, maar zoals ik in mijn eerdere blog al zei, was deze laatste niet minder pittig. Zowel fysiek als mentaal heb ik mezelf door deze twee pittige levensmomenten heen geworsteld.

Er zijn een paar factoren die een bevalling mentaal vooral heel moeilijk maken. De duur, de pijn en de onzekerheid of het allemaal wel goed gaat. Zeker bij de eerste is het allemaal nieuw en weet je nog niet of dingen normaal zijn, of dingen horen, en daar word je onzeker van. Bijvoorbeeld de situatie die ik vaak hoor: “Ik had al zo lang weeën en ik kreeg maar geen ontsluiting.” of “Ik wist niet zeker hoeveel pijn ik mocht hebben en durfde geen medicatie te vragen.” Allemaal uitdagingen tijdens een bevalling die vooral met je mentale staat te maken hebben, of eigenlijk een combinatie van: namelijk de manier hoe je ómgaat met (de hevigheid van) je lichamelijke last (lees: pijn).

Of je bevalling vooral een mentale prestatie is? Tja, mentaal kun je het jezelf juist enorm moeilijk maken. Ze zeggen dat je zoveel mogelijk moet ontspannen en je lichaam het werk laten doen. Maar hoe in godsnaam kun je je géén roze olifant voorstellen als de mensen die in de kamer staan het de hele tijd over dat kutbeest hebben. En jij die olifant over je heen voelt lopen 😉 Ik denk dat in elke bevalling – medicatie of niet – je jezelf er mentaal doorheen trekt. Mentaal denk je misschien; ik wil deze pijn niet, terwijl je lichaam instinctief de bevalling inzet en de baby er zo snel (of effectief) mogelijk eruit wil werken. Mentaal werk je dan eigenlijk je bevalling tegen. Gelukkig zijn er van die stofjes die ervoor zorgen dat jij gedachten hebt als “Ik kan dit” en “Dit kind moet eruit en daar ga ik voor zorgen” (al betekent dit dan weer niet dat je er mentaal zwakker voor staat als je de pijn niet trekt en om medicatie vraagt). Maar die stofjes die vrijkomen zorgen er wel voor dat je op een gegeven moment in die mentale roes komt en je lichaam het werk gaat laten doen. Top-team dus dat lichaam en dat hoofd van al die moeders.

Waar was ik ook alweer met mijn verhaal? Oh ja, is bevallen vooral een mentale prestatie? NO. Ik denk dat het een geweldige en magische combinatie is van de twee. Die pijn is een feit, dat die baby eruit moet ook, maar de manier hoe je hier mee omgaat is ook mega belangrijk. Niet eens met het woordje ‘vooral’ dus. Meer team-effort dus!

JA! Echt.. jazeker. Natúúrlijk is een bevalling ook een enorme lichamelijke prestatie, maar beide keren vond ik het toch vooral iets waar ik ergens de mentale kracht voor vandaan moest halen. Je lichaam weet wel wat het moet doen – en hoewel het enorm veel pijn doet (of tenminste, bij mij wel ;-)), gaat dat gedeelte ‘vanzelf’. Je hebt weinig controle over wat je lichaam doet terwijl je in een weeënstorm zit. Maar je hebt wél controle over je gedachten, die daarmee op hun beurt je lichamelijke gestel kunnen beïnvloeden.

Tijdens mijn eerste bevalling dacht ik: Nu weet ik hoe iemand die zich gevierendeeld wordt zich voelt. Letterlijk. Tijdens mijn tweede bevalling dacht ik: Ik kan dit. Een megagroot verschil is dat, ook in hoe je de pijn ervaart en ermee om gaat of kunt gaan. Als het je namelijk lukt om rustig en vol vertrouwen te blijven (wat makkelijker gezegd dan gedaan is), dan gaat de bevalling – meestal – ook beter.

Dus YES: bevallen is een fysieke, maar vooral een mentale prestatie.