Stelling: moederliefde is de puurste vorm van liefde
Filosoof Alain de Botton noemde liefde voor je kind de beste vorm van liefde die er bestaat: ‘Het is liefde die niets terugvraagt. Ik denk dat je van kinderen een beter mens wordt of kan worden: je leert geduld te hebben, je leert te vergeven.‘
Is dat zo? Is het echt liefde die niets terugvraagt – of is je kinderen opvoeden toch niet zo altruïstisch en belangeloos als men meestal denkt? En leer je die vaardigheden (geduldig zijn, vergeven) echt sneller of beter op het moment dat je kinderen hebt?
Ik vind het een moeilijke stelling. Dat ouders echt niets terugverwachten van hun kinderen, geloof ik niet. Je verwacht toch op zijn minst affectie, al is dat moeilijk meetbaar en al helemaal niet af te dwingen.
In eerste instantie neig ik naar NO. De liefde voor mijn kinderen is 100% onvoorwaardelijk, en daarmee anders dan de liefde voor veel andere mensen in mijn leven. Máár: ik heb mijn kinderen niet ‘uitgekozen’. Ik wilde ze, natuurlijk, en ik hield van ze vanaf het allereerste moment. Maar ik vind de liefde voor mijn vriendinnen bijvoorbeeld ook heel puur, omdat ik die wél bewust gekozen (en in stand gehouden) heb. Dankzij mijn kinderen ben ik denk ik inderdaad een geduldiger mens, maar ik ben ook moeier en bezorgder dan ik ooit geweest was zonder ze. Ik bedoel dit niet pessimistisch – de balans is voor mij immers zonder twijfel positief – maar de ‘beste vorm van liefde’ vind ik wat overdreven. Het is een vorm van de vele vormen, en daarom wel anders, maar niet waardevoller dan de liefde voor bijvoorbeeld mijn eigen ouders of mijn vriendinnen.
Als je me deze vraag voor Kobe had gesteld had ik waarschijnlijk geantwoord dat er verschillende soorten liefde bestaat en dat de ene niet per sé beter of minder goed is, maar wel anders.
Sinds ik twee bevallingen heb ‘ondergaan’ en tweemaal die eerste roze en tegelijkertijd gitzwarte wolk heb ervaren, dat liefde voor je kind anders is. Liefde die, ondanks de honderden spuitluiers, de vele hormoontranen en de ontelbare slopende nachten, nog steeds opborrelt bij de minste glimlach die je van je kleintje krijgt. Liefde die je toegeworpen krijgt en waar je eigenlijk niet zo hard voor hoeft te vechten als voor de liefde die je hebt/krijgt/voelt voor je relatie/partner.
Ik denk dat het moederschap een gevoel kan laten opborrelen die niemand herkent zonder een kind. Maar is dat een gevoel die boven al die andere vormen van liefde staat? Is de liefde die je voelt voor je broer of zus niet minstens zo puur? Op de stelling of het moederschap de puurste vorm van liefde is, zeg ik NO. Is het één van de vormen van liefde die puur is of zou moeten zijn? Yes!