“Zorg eerst voor jezelf, dan pas voor een ander.” Oh dan doe ik dat altijd al verkeerd…

Ik zit in de Boeing huppeldepup van een Emirates vliegtuig, op de terugweg van onze huwelijksreis. Wat een trip en wat een weertje. Maar wat heb ik zin om de kindjes weer te zien, zeg! Op (gelukkig!) de TV komen de welbekende zuurstofmaskers naar beneden. Een man zit naast zijn zoontje. De begeleidende spreker geeft aan “help eerst jezelf, dan pas anderen.” De vader zet gehoorzaam eerst het masker op zijn eigen gezicht, hij trekt de lusjes kalmpjes aan (alsof dat inderdaad zo rustig aan doet hoor ik je denken..;)) en hij herhaalt de stappen bij het kleine mannetje naast hem.

Het zet me aan het denken. Niet alleen het voor mezelf zorgen en dan voor de kleintjes in gevaarlijke situaties maar ook op elk ander moment.

Zeker nu ik weer dat vakantielijstje van ons kleine campingtripje dit weekend moet gaan maken. Moet ik toch eerst voor mezelf zorgen?

Lijstjes maak ik elke vakantie weer. Vooral omdat ik me zorgen maak over de spullen van de kinderen en hoe prettig zij zich ergens mee voelen. Hebben ze genoeg zonnebrand, onderbroeken en hun tandenborstel wel bij zich? Niet te vergeten hun favoriete knuffel en boekje waar ze – ondanks hun stijgende leeftijd – nog steeds erg aan gehecht zijn, die voor het slaapritueel, zeker als ze in een ander bed slapen, niet vergeten mogen worden.

Tijdens het maken van die lijstjes, denk ik echt wel aan spullen voor mezelf. Alleen hebben het speelgoed en de onmisbare zwemshorts van die kleintjes mijn hoogste prioriteit. En dán pas mijn eigen dingen. Ik ben überhaupt een chaoot en vergeet dingen erg snel. Maar als ik een tas moet inpakken (bijvoorbeeld) is deze chaos op zijn max. En dan moet ik ergens een keuze maken.

Zet ik mezelf opzij?

Ik denk dat soms. Eerst zij, dan ikzelf. Is het dan zo dat ik mezelf minder belangrijk vind? Of zijn (mijn) kinderen iets afhankelijker dan ikzelf en weet ik dat ze zonder mijn hulp met alleen een kleine tas met speelgoed mee zouden nemen… dat laatste denk ik. Daarnaast hebben kinderen spullen simpelweg meer nodig en zijn zij vaker gehecht aan knuffels onder andere (stelletje autisten zijn het ;)). Vandaar dat ik het wat gemakkelijker voor mezelf kan goedpraten.

Houd eerst van jezelf en dan pas van je kind.

Maar… dan komt de hamvraag. Moet je als ouder ook eerst jezelf ‘goed’ hebben voor je aan (je) kinderen denkt? Moet je inderdaad eerst van jezelf houden, jezelf fijn voelen, een fijn thuis hebben voor je aan je kinderen denkt (te gaan beginnen)? Ik denk niet dat het in alle situaties geldt dat je jezelf voorop moet stellen, maar wel dat kinderen erbij gebaat zijn als je jouw leventje enigszins op de rit hebt voor je aan kindjes begint..

~~

Ik weet wel echt zeker dat ík veel moeite zou hebben om het masker eerst bij mezelf op te doen. Maar misschien moet ik maar gehoorzamen, voor the sake of safety dan maar.