Wat ik mis aan zwanger zijn

Wat ik mis aan zwanger zijn:

Nee, grapje. Alhoewel… best wel lang heb ik oprecht gedacht dat er niets was dat ik miste aan zwanger zijn. Vrouwen noemen vaak het getrappel als gemis, en het feit dat het zo ‘gezellig’ is, altijd samen zijn met je ongeboren baby in je buik.

Geef mij maar een baby

Het getrappel zelf heb ik nooit als leuk ervaren. De allereerste keer dat ik mijn oudste zoon voelde, was ik het zelfs vergeten aan mijn vriend te vertellen. Het idee dat er een volledig mens in je groeit is natuurlijk wel gaaf, maar dat getrappel dat steeds in kracht toeneemt en op den duur nog pijn kan doen ook… nee. Echt gezellig vond ik het ook niet. Toen mijn zoons geboren waren en op mijn borst gelegd werden – dát was gezellig. Nu, met ze spelen, dát is gezellig. Maar een baby in de buik, ik vind er gewoon niet zo heel veel aan. Aan die buik zelf trouwens ook niet. Liever 1 baby in mijn armen dan 10 in mijn buik, zal ik maar zeggen ;). En ik ben zeker dankbaar, hartstikke dankbaar zelfs, dat het ons twee keer gegund is. Maar feit blijft dat zwanger zijn niet mijn hobby is en dat ik beide keren vooral uitkeek naar alle dingen die ik weer zou kunnen doen als ik niet meer zwanger was.

Sommige vrouwen missen ook het feit dat de baby er eerst alleen voor hen is, en dat ze hem na de geboorte moeten ‘delen’. Dit heb ik zelf ook nooit zo ervaren: ik deel hem graag, zeker als hij huilt, maar ook omdat ik zijn vader hetzelfde gevoel gun. Het is net zo goed zijn kind namelijk. Bovendien is het niet zo dat je als moeder je functie hebt verloren als je eenmaal bevallen bent. De eerste paar maanden, misschien wel het eerste jaar, blijf jij de allerbelangrijkste persoon in zijn leven. Wist je dat pasgeborenen nog geen eigen identiteit hebben, maar dat ze denken dat ze hun moeder zijn? Tot zover het delen…

Aandacht en voorkeursbehandelingen

Al die dingen mis ik dus niet. Maar toen ik onlangs op de sportschool in gesprek raakte met een zwanger meisje, en ik haar uit oprechte interesse allemaal vragen ging stellen, realiseerde ik het me opeens: dát mis ik – die aandacht. Onbekenden die je vragen hoe je je voelt, hoe ver je bent, of je wilt weten wat het wordt (maar niet: onbekenden die aan je zitten). Mensen die voor je opstaan in de bus of in de trein. Weggebruikers die je voorrang geven als ze je zien lopen waggelen met je dikke buik. Collega’s die de lift voor je tegenhouden of aanbieden om iets voor je te tillen. Leerlingen die lieve tekeningen maken voor de ongeboren baby. (Schoon)ouders die meeleven en na elke echo bellen om te vragen hoe het gegaan is. Obers in het restaurant die uit zichzelf met je mee gaan denken over welke gerechten je wel en niet mag.

Een zwangere vrouw is toch iets speciaals – dat vind ik, en dat vindt de hele samenleving blijkbaar ook. Ik heb nog nooit zoveel aandacht gehad als toen ik zwanger was, zelfs niet toen ik net bevallen was. Dat mis ik. Maar niet zo erg dat ik er een derde voor zou overwegen – dat zou trouwens ook de allerslechtste reden ooit zijn voor gezinsuitbreiding…

*Op de foto’s, wederom gemaakt door Ayla Maagdenberg, ben ik 32 weken zwanger van Noël