‘Sorry, ik kan (weer) niet.’ Hoe mijn vriendschappen lijden onder het moederschap.

Je hebt vrouwen die het goed lukt om hun ‘oude leven’ voort te zetten wanneer ze moeder worden. Die even veel werken, even veel sporten en hun vriendinnen even vaak zien of spreken als in het pré-kindertijdperk. Die, kortom, weinig ‘opofferen’ voor hun kinderen. Dit klinkt meteen veroordelend, alsof ik die vrouwen egoïstisch vind. Dat vind ik absoluut niet. Sterker nog: ik heb er best bewondering voor. Ik ben zelf alleen niet zo…

Ik kan wel stellen dat ik mijn vriendinnen, eigenlijk al mijn vriendinnen, minder zie of spreek dan vroeger. Dit heeft natuurlijk niet alleen maar te maken met het feit dat ik – of zij – kinderen heb(ben). Zo zijn mijn vriendinnen zelf in de loop der jaren ook drukker geworden of is hun focus op iets anders komen te liggen (hun opleiding bijvoorbeeld, hun relatie of hun werk, of ze zijn geëmigreerd naar Curaçao ;)).

Vriendinnen met en zonder kinderen

Anders dan ik wellicht had verwacht, zie ik geen duidelijke tweedeling tussen vriendinnen met en zonder kinderen. Het is dus niet zo dat ik die eerste juist wel vaak zie, en die tweede minder. Wel is het zo dat bepaalde vriendschappen in de afgelopen jaren intensiever (beter, closer) geworden zijn sinds we allebei moeder zijn (hoi Frederiek ;)! Hoi Sanne! Hoi Sarah!). Die vriendschappen vind ik in zekere zin ook ‘makkelijker’ omdat ik weet dat zij weten hoe mijn leven eruit ziet. Of er in elk geval een vrij concreet beeld bij hebben. Onze gesprekken kennen bovendien naar mijn idee meer diepgang sinds we het enorm brede thema ‘moederschap’ erbij hebben om te bespreken.

Neemt niet weg dat ik mijn kinderloze vriendinnen natuurlijk ook waardeer, en dat het af en toe juist heel fijn is om met iemand af te spreken die niet per se wil horen dat Noëls kiezen doorkomen en die ook geen sterke mening heeft over wel of niet naar de buitenschoolse opvang gaan.

Make it last forever, friendship never ends

De spice girls zingen: If you wanna be my lover, you gotta get with my friends
Ik zou deze zin graag vertalen naar de moeder-vriendschapvariant: If you wanna be my friend, you gotta get with my kids

Een van de ‘ergste’ dingen die een vriendin mij aan kan doen, is geen interesse tonen in mijn kinderen. Ik vind dat vrij kwetsend, vooral omdat ze zo’n essentieel deel van mijn leven zijn (en ook deel van mijn identiteit). Tegelijkertijd realiseer ik me – steeds meer – dat ik dat ook niet van iedereen kan en mag verwachten. En dat ik andersom, toen ik zelf nog geen kinderen had, ook niet bijster veel interesse toonde in de kinderen van vriendinnen (sorry nog daarvoor…). Overigens heeft de vriendin die van alle vriendinnen nog het meeste interesse in mijn kinderen toont, zelf geen kinderen (hoi Jeannette!). Maar zij vindt het bijvoorbeeld oprecht leuk om af en toe iets leuks met Elia te doen. Alleen met hem dus, zonder mij erbij. Dat vind ik echt enorm mooi.

Kwaliteit boven kwantiteit

Wat ik de laatste jaren heb ontdekt & ervaren, is dat het bij (mijn) vriendinnen veel meer om kwaliteit dan om kwantiteit gaat. Dat is denk ik altijd al wel zo geweest, maar valt meer op naarmate we allemaal volwassener worden. Kwaliteit boven kwantiteit dus. Zowel in aantallen vriendinnen die ik heb, als in de keren dat we elkaar zien. Sommige vriendinnen spreek ik maanden niet, maar als ik ze dan zie, is het weer alsof we gisteren nog naast elkaar in de klas zaten. Of ik merk dat ik ze opzoek als ik écht ergens mee zit. Dat is me zoveel waard. Veel meer dan letterlijk aanwezig zijn bij elke verjaardag en elk etentje. Zo bezien valt het wel mee hoeveel mijn vriendschappen lijden onder het moederschap, al denk ik wel dat ik met name het eerste halfjaar met Noël soort van onder een steen leefde. Dat was mij niet zo gauw overkomen als ik geen kind(eren) gehad had – en het was me zeker niet overkomen als hij geen huilbaby geweest was. Maar nu ben ik er weer. En mijn vriendinnen zijn er gelukkig ook nog steeds, met mij. ♥

*Foto’s door Ayla Maagdenberg