Als introverte moeder een extravert kind hebben. De voor- en nadelen.

Introvert en extravert. Twee verschillende persoonlijksheidstypes waarin je mensen kunt indelen. Niet omdat het goed is om in hokjes te denken – juist niet zou ik zeggen -, wél omdat deze termen iets zeggen over wie je bent, waar je van houdt, waar je je prettig bij voelt.

Niemand is 100% introvert of 100% extravert, en deze persoonlijkheidsstijlen kunnen ook veranderen naarmate iemand ouder wordt of zich in een andere situatie of ander gezelschap bevindt. Het zijn dus geen absoluten, maar punten op een glijdende schaal. Toch denk ik dat de meesten van ons zich wel (iets of veel) meer kunnen herkennen in het 1 of het ander.

Een heel gesimplificeerde samenvatting:

• Introverte mensen richten hun energie naar binnen, op hun eigen gedachtes en gevoelens. Ze reflecteren vaak, denken veel na – ook voordat ze iets zeggen – en gaan nauwkeurig te werk. Het zijn rustige types die zich in onbekend gezelschap niet gauw thuisvoelen. Ze zijn liever alleen dan in een groep.
• Extraverte mensen nemen de buitenwereld als maatstaf voor hun ervaringen en acties. Zij halen energie uit interactie met anderen en ordenen hun gedachten door te praten. Ze zijn energiek, actie-gericht en assertief. Ze vinden het fijn om met andere mensen te zijn.

Een introverte moeder…

Als ik moet kiezen, ben ik het liefst alleen. Een hele week alleen thuis zitten (binnen) lijkt mij niet in het minst beklemmend, maar juist heerlijk. Ik zou knutselen, schrijven, lezen en heerlijk alleen zijn met mijn eigen gedachtes. Als een typische introverte persoon dus. Ik ben heel erg precies en nauwkeurig, zowel in mijn werk als daarbuiten, en ik ga goed op regelmaat en routine. Tegelijkertijd haal ik ook energie uit mijn werk (met groepen kinderen dus) en vind ik het leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Ik zou mezelf dus overwegend introvert noemen.

Elia is introverter dan ik, dat zal iedereen die hem ook maar een beetje kent beamen. Hij vindt het heerlijk om uren achtereen thuis met dezelfde drie autootjes te spelen en geeft (nog steeds) zelden antwoord als een onbekende hem iets vraagt. In plaats daarvan kijkt hij weg, naar mij.

…met een extravert kind

En dan hebben we Noël, die een belichaming van assertiviteit en actie is. Hij zit nooit ook maar 1 minuut stil, roept om de haverklap dat hij naar buiten wil (“Jasj aan! Jasj aan!”) en zoekt in een nieuwe omgeving uit zichzelf anderen op (of hij die nou kent of niet) om contact mee te maken. De eenkennigheidsfase, die bij Elia zeker anderhalf jaar duurde, heeft hij zo ongeveer overgeslagen. Hij wordt soms zelfs boos als we Elia gaan wegbrengen naar de crèche en hij weer met mij mee naar huis moet (…). Geregeld vraag ik me ’s avonds af hoe het kan dat hij nog zoveel energie heeft.

Uit mijn comfortzone

Er komt nu geen opsomming van voor- en nadelen, omdat ik alles kan samenvatten in een zin: Noël haalt mij uit mijn comfortzone. Dat is nadeel en voordeel in 1. Nadeel, omdat ik er soms echt geen zin in heb om wéér naar buiten te gaan of om contact te maken met andere mensen, maar het dan toch doe. Dat is tegelijkertijd het voordeel: ik doe het dankzij hem dan toch, en uiteindelijk vind ik het dan (bijna) altijd nog leuk ook.

Bij hem zijn vraagt nog steeds om meer aanpassingsvermogen van mijn kant dan bij zijn grote broer zijn, die veel meer is zoals ik zelf ben. Maar in plaats van dat als een opgave te beschouwen, zie ik het nu als iets positiefs, iets waar ik op mijn beurt weer van kan leren.

Dus blijf vooral precies zoals je bent, lief klein jongetje, want er is niets dat ik aan jou zou willen veranderen.

*Foto’s door Ayla Maagdenberg