Stelling: het is oké om als ouders een verre reis te maken zonder je kinderen

Tja. Het is niet niet oké maar ik zou/zal het niet graag doen. Over twee weken gaan wij trouwen. Omdat wij de volgorde hebben omgedraaid en eerst kinderen kregen en nu pas gaan trouwen, moeten we nou eenmaal aan meer zaken denken.

Wij willen toch graag een grote reis (lees; bountystrand en benen omhoog) maken en doen dit zonder kinderen. Ik kan niet ontkennen dat het niet zonder risico is, reizen zonder je kinderen erbij. Als wij crashen hebben onze kindjes geen ouders meer. Maar hebben wij niet evenveel kans in de auto te verongelukken?

En onze kindjes hebben het net zo fijn – zo niet fijner 😉 – bij oppas en opa’s/oma’s…. ik maak me hier absoluut geen zorgen over! Mijn mening: YES, het is oké om een lange reis te maken zonder kinderen.

Ik kan er vrij kort over zijn. Vind ik dat het moet kunnen: YES. Zou ik het zelf ook maar overwegen: NO. Ja, misschien over (flink) wat jaar. Maar nu is er geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om samen met hun vader, maar zonder mijn zoons, op het vliegtuig te stappen. Omdat ik ze te veel zou missen, dat is één. Omdat ik als de dood zou zijn dat ons iets overkomt en zij dan wees worden, dat is twee. En omdat ik het nog nooit heb gedaan en er ook niet de behoefte toe voel. Dat is drie. Noël is bijna 2, Elia bijna 4. Het maximale dat wij – papa en mama samen – ooit zonder ze weg geweest zijn, is 1 nachtje. En toen zaten we ietsje verderop in Nederland.

Dus ja… ik kan me voorstellen dat het af en toe heel fijn is om een tijdje (letterlijk en figuurlijk) samen ‘eruit’ te zijn, uit die dagelijkse routine met kleine kindjes, maar ik wil én kan het nu niet. Wat niet betekent dat ik het afkeur als andere ouders dat wel doen – mijn zegen hebben ze :).