Ben ik klaar met de babytijd?
Of denk ik dat nu en is het over twee jaar weer tijd voor een derde? Ik weet dat ik van geluk mag spreken dat ik er überhaupt zo gemakkelijk over kan nadenken, dat is één. Dat het niet de vragen zijn ‘gaat het lukken?’ maar ‘gaan we ervoor?’ Dat ik bij een eventuele derde niet eens meer een app of ovulatietest zou raadplegen, maar ik weet dat het qua vruchtbaarheid wel goed zit. Of heeft het lot me er twee gegeven en is een derde toch niet meant to be? Ik weet het niet.
M. en ik hebben het er zo nu en dan grappend over, maar nog geen moment is er langsgekomen dat we het er serieus over hebben gepraat. Vicky is ook pas anderhalf jaar, dus waar hebben we het ook eigenlijk over? Nou ja…
Is ons gezin compleet? En durf ik dat nu al te zeggen?
Ja, is dit het dan? Zou ik er vrede mee hebben dat Vicky en Kobe allebei elkaar hebben en is dat voor mijn gevoel voldoende? Is de tafel nog gevulder interessanter of zijn we juist met zijn vieren het mooie plaatje? Wat natuurlijk ook nog steeds als een luxe situatie voelt.. Wanneer is je gezin compleet en komt er in de komende vijf tot tien jaar een moment dat ik dit zeker ga weten? Gaan we überhaupt nog proberen er een te ‘maken’ of kunnen we het net zo goed de stop erop zetten?
Voordelen van twee
1. Het is een even aantal. ‘Achter wie loop jij aan?’ is een van de vragen die we elkaar vaak stellen en dat is lastiger wanneer je drie kindjes hebt. Fiets ik naar de AH, heb ik nog net geen bakfiets nodig. Een kind voor en eentje achter. Kan net! Met drie kinderen wordt dat dan weer lastig.
2. Babytijd is voorbij! Het baby zijn van Vicky is inmiddels – na al die letterlijke stappen die ze inmiddels zet – voorbij. Kobe en Vicky slapen goed, soms wat verlatingsangst maar ondanks dat slapen ze top. Al denk ik dat je het gedeeltelijk vergeet hoe heftig zo’n eerste periode was, de babytijd kijk ik echt niet per se naar uit..
3. Relatietechnisch kwamen we toen Kobe twee jaar was weer in rustiger vaarwater. Met ons wordt de omgeving ook weer wat socialer en we leken onszelf weer wat te worden. Nu Vicky bijna 2 is, begint ook die tijd weer te komen en ik verheug me er enorm op! Als we dan over twee jaar weer die babytijd in gaan, denk ik echt dat we nóg veel langer nodig hebben om onszelf weer te worden. 2020 ergens of zo? ; )
Je weet het eigenlijk toch nooit..
Stel je zou toch voor een derde kind gaan; je managet het denk ik toch wel. De opmerkingen die er nu al gemaakt worden over het hebben van twee; ‘Hoe doe je dat toch?‘, tja, je moet wel! Met drie werkt het net zo. Je kinderen krijgen toch wel genoeg eten. Al weet je het met aandacht toch wellicht wat minder zal worden. En dán moet je bedenken of je er op die manier wel nog een wilt…
Nogmaals hierbij nog maar even een disclaimer; ik wéét dat bovenstaande enorm verwend klinkt en ik besef me dat er stellen zijn die er niet zo over na (kunnen) denken.