Ik vind het niet leuk om langer dan 2u alleen met de kinderen te zijn.
Holy. Toen ik dit opschreef kreeg ik kippenvel. Overal over mijn hele lichaam. Hoe durf ik dit op te schrijven?
Vanaf het moment dat Kobe zindelijk is, zelf dingen kan ondernemen, alleen beneden gelaten kan worden en het moment dat ik een gesprek met hem kan voeren, ben ik blij om lang met hem te zijn. Om met hem alleen te zijn. En toen begon ik met baby – nu dreumes/peuter – Vicky weer van begin af aan. Daar had ik het in september 2017 wel heel even moeilijk mee.
Waar ligt dit aan? Ben ik eigenlijk gewoon helemaal niet echt een mama? Of ben ik gewoon een mama die graag met zichzelf bezig is?
Ik kwam erachter..
Gelukkig ben ik erachter gekomen dat ik wel geniet van de momenten dat ik bij de kinderen ben, wanneer niets of niemand op me aan het wachten is. Als ik weet dat ik eigenlijk een mail moet versturen voor mijn werk, als ik een kappersafspraak heb en de oppas belt af, of als ik in mijn gedachten ben met iets waar ik mee zit, kan ik mijn aandacht niet 100% op de kindjes hebben.
Op zulke momenten is het ook niet prettig als Vicky gaat huilen, Kobe driftig wordt omdat hij een ijsje wil of wanneer beide kinderen ruzie hebben tijdens het spelen. In mijn hoofd gaat dan rond: ‘Houd op met gillen/schreeuwen/huilen. Ik moet nadenken.’ Wat natuurlijk totaal niet fair is naar de kinderen toe.
Bewuster zijn
Volgens mij is het voor mij belangrijk dat ik mijn best ga doen meer echt mét de kindjes te zijn, meer dan alleen bij ze te zijn. Dat houdt volgens mij ook in; minder met andere dingen bezig zijn zoals mijn telefoon, geen werkdingen hoeven doen en meer plannen wanneer ik dat soort dingen dan wél kan doen. Als ik dan plan dat ik een dagje met de kindjes moet zijn, krijg ik met zo’n planning de volgende keer niet meer zo spaans benauwd.