Oefening baart kunst. Hoe ik steeds meer de moeder word die ik wil zijn.

Eerst had ik als titel Hoe ik een steeds betere moeder word. Maar dat klopte niet. Ik vind mezelf nu geen betere moeder dan drie en een half jaar geleden. Ik ben de moeder die ik verwachtte te zijn en die ik wil zijn. Over het algemeen. Maar er is altijd ruimte voor verbetering (gelukkig maar!), en ik ben wel degelijk veranderd als moeder.

In mijn werk als docent probeer ik me continu te ontwikkelen door bijvoorbeeld cursussen te volgen of workshops bij te wonen. Wanneer het op het ouderschap aankomt, zijn er minder handreikingen, en leert men vooral al doende.

Het eerste halfjaar van Noëls leven was niet zo leuk. Voor hem niet, en dus voor mij ook niet. Door zijn verborgen reflux huilde hij heel veel en was hij best een zorgenkindje. Inmiddels is dat gelukkig verleden tijd, en is hij juist een enorm vrolijk kind. Dat nog steeds in uitersten leeft: hij is ofwel héél vrolijk, ofwel héél boos. Hij is daarmee wel makkelijk te ‘lezen’: je hoeft maar naar hem te kijken om te weten in wat voor bui hij is. Dat is met Elia, die juist een binnenvetter is, heel anders. Bij Elia weet ik hoe het met hem gaat omdat we elkaar aanvoelen, bij Noël weet ik hoe het met hem gaat door naar hem te kijken.

Nu Noël een drukke dreumes is, merk ik dat ik echt van hem geniet. De zorgen die ik me aan het begin van zijn leven over hem maakte, hebben plaatsgemaakt voor onbezorgd plezier en mooie herinneringen. Noël is behalve een blij namelijk ook een zeer ondernemend en dapper ventje. Geen enkele onbekende persoon of groot dier jaagt hem angst aan, en geen glijbaan is zo hoog of Noël zal hem wel even (in zijn eentje!) beklimmen.

Als moeder wilde ik vooral wat relaxter worden, en wat beter in loslaten. Noël maakt mij dat makkelijk(er). Twee situaties waarin ik verschil merk in mijzelf, in hoe ik handel:

Situatie 1: alleen van de glijbaan & roltrap

Een tijdje terug, toen het mooi weer was, was ik met de jongens naar de kinderboerderij. Noël wil daar zelf van de glijbaan. Toen ik voorstelde om hem te helpen, wilde hij er niets van weten. “Itte!“, zei hij meteen (dat is Noëls voor ‘ikke’). Prima, dacht ik, dan ga je maar zelf. Ik calculeerde dus het risico in en ging na wat het ergste zou zijn dat hem zou kunnen overkomen als hij viel. Mijn conclusie was dat dat weliswaar een val van een halve meter was, maar dat hij dan wel zacht terecht zou komen op het zand.

Noël was intussen het trapje op geklommen en stond zichtbaar te twijfelen over de vervolgstap. Een andere moeder vroeg mij toen: “Kan hij dat alleen?“. “Geen idee,” zei ik, “dat gaan we zien.”

Een antwoord dat ik nooit gegeven had twee jaar eerder. Toen had ik er sowieso naast gestaan om zijn (Elia’s) hand vast te houden. Nu bleef ik rustig zitten en keek toe hoe mijn dreumes al zijn moed verzamelde en zich van de glijbaan af gooide. Het ging goed. En de keer erna ook. Bij de vijfde keer stootte hij zijn hoofd tegen de rand. Hij huilde even, maar was ook snel getroost.

Vele malen spannender dan dit vind ik het feit dat Elia nu alleen van de roltrap af gaat in het winkelcentrum. En dan bedoel ik niet alleen zonder handje, maar écht alleen-alleen, terwijl ik met Noël in de kinderwagen de lift neem. Ik sta nooit 100% ontspannen in die lift, maar nu toch wel zo’n 80% ;-).

Situatie 2: vriendinnen komen eten

Er kwamen drie vriendinnen bij mij thuis eten terwijl de jongens er ook waren. Vroeger had ik mijn best gedaan om uitgebreid voor ze te koken, om bovendien een gezonde kindermaaltijd te maken voor Elia en Noël. Als gevolg daarvan zou ik al moe zijn geweest nog voordat ze er überhaupt waren.

Nu maakte ik een simpele salade en aten we er diepvriespizza’s bij. En de kinderen ook. Toen ze kwamen, was het huis niet keurig opgeruimd. Later op de avond keken de jongens even televisie terwijl wij aan tafel zaten te kletsen. Het was niet het perfecte plaatje, maar daar maakte ik me ook geen zorgen (meer) over. Het was een realistische weergave van mijn leven met twee kleine kindjes. En verder was het een hele gezellige en ontspannen avond – voor iedereen.

“Jij bent wel een relaxte moeder, toch?” vroeg een vriendin van me laatst.
“Nu wel“, antwoordde ik naar waarheid.

*Foto’s door Ayla Maagdenberg