Stelling: het ouderschap is deel van mijn identiteit

Van de week had ik het met vriendinnen over jezelf voorstellen. Of dat nou in real life of op social media is. Wat zeg je over jezelf wanneer je meer moet noemen dan alleen je naam? In mijn Instagram bio (die ik niet heb), zou ik zoiets zetten als:

Carmen. 30. Moeder van Elia (’15) en Noël (’17). Docente Nt2. Houdt van lezen, schrijven, hockeyen.

Dat dekt natuurlijk helemaal niet de lading – ik ben zo veel meer dan dat, ik houd ook van zo veel meer dan dat en van allerlei andere dingen ook niet. Ik heb allerlei karaktereigenschappen, sommige waar ik blij mee ben en andere waar ik aan werk. Maar als ik dan toch een samenvatting moet geven, dan wordt het dus zoiets als de bovenstaande regel.

Een grappig verschil met andere vriendinnen vond ik dat zij hun kinderen niet zouden noemen in hun bio. Zij zouden dan bijvoorbeeld meer de nadruk leggen op hun werk of op hun passie. We kwamen op de interessante vraag: Wat is je identiteit? Zijn je kinderen je identiteit, of is je werk je identiteit, of allebei niet? Of is het voor iedereen anders? Ik denk het laatste. Zelf hoef ik over deze stelling in elk geval niet lang na te denken. YES, het ouderschap is zeker deel van mijn identiteit. Niet alleen omdat mijn kinderen (letterlijk en figuurlijk) zo’n grote – de grootste – rol spelen in mijn leven, óók omdat ik me in de eerste plaats en boven alles moeder voel, omdat ik intens van het ouderschap geniet en er trots op ben dat het me – meestal – lukt om het zo te doen als ik het wil, omdat het mijn passie is, en omdat ik dankzij die twee kleine jochies al zo ontzettend veel over mezelf geleerd heb. Veel meer dan in welke baan dan ook.

Na het lezen van deze stelling, zag ik meteen een introductie op het werk voor me, waarbij een nieuwe collega (of jij bent nieuw natuurlijk) vraagt om iets over jezelf te vertellen. Niet alleen je eerdere carrièrepaden maar “graag ook iets persoonlijks, zodat ik je wat beter leer kennen.” De vraag is of je tijdens zo’n introductiepraatje ook je kind noemt ja of nee. Als jij moet vertellen waar je woont, hoe oud je bent en waar je vandaan komt, dan heb ik het gevoel dat het hebben van een kind in dat rijtje past.

Er is denk ik wel een verschil tussen hoe je jezelf voelt en wat je wílt voelen. Bij mij heeft het wel even geduurd voor ik heb kunnen accepteren dat ik moeder ben en dat dit een basis is van mijn leven. En alleen doordat ik het nu als een basis zie, krijg ik rust in het feit dat mijn leven veranderd is. En dus ook mijn identiteit.

Ik voel me wel echt moeder hoor, met daarnaast nog aardig wat sociale of sportieve randactiviteiten die ik eromheen doe. Maar de basis van wie ik ben is toch echt moeder.  Het kan ook eigenlijk niet anders.. Als ouder ga ik mee in het ritme van Kobe en Vicky en andersom. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds (soms laat) wordt mijn dag enigszins bepaald door het feit dat ik kinderen heb, omdat ik hier rekening mee moet houden. Ik denk dat het ‘ouderschap‘ niet iets is wat je erbij doet, maar iets is wat bij je hoort of gaat horen wanneer je een kind krijgt.

Misschien zijn er een aantal moeders die zich vanaf het begin af aan gelijk moeder voelden, bij mij heeft het even geduurd voordat het in mijn introductie toebehoorde. Toch denk ik dat mijn reactie op deze stelling YES is, omdat het uiteindelijk wel echt bij je identeit hoort of zou moeten horen.