“Toen ze mij vroeg om te helpen, was het antwoord gelijk ‘ja'” – Marly (28) doneerde een eicel aan haar zus

In de rubriek ‘Mothers and others’ vandaag een interview met Marly, die al van jongs af aan wist dat haar (veel oudere) zus geen kinderen kon krijgen. Als achtjarige beloofde ze haar te helpen als dat mogelijk was, en jaren later kwam ze die belofte na. Omdat zij een eicel doneerde, heeft haar zus nu een zoon.

1. Kun je iets over jezelf vertellen?
Hoi, ik ben Marly en ben 8 jaar getrouwd met mijn highscool sweetheart Jacob. Op dit moment ben ik 28 jaar. Tijdens mijn examens van het MBO ben ik erachter gekomen dat ik in verwachting was. Gedurende gebruik van anticonceptie, tada… Daarna ben ik thuismama geworden. Later hebben wij nog een kindje mogen verwelkomen via ovulatie-inductie. Toen ik in verwachting was van onze jongste hebben mijn zus en zwager de vraag gesteld of ik eiceldonatrice wilde worden voor hen.

2. Hoe is de band met je zus?
Mijn zus en ik schelen ruim 8 jaar, ik was een gewenst nakomertje. Hierdoor hebben wij niet echt de hechte band die kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd hebben. Ze was meer een tweede moeder voor mij. Deze band veranderde wel naarmate ik ook ouder werd. We hebben nu een hele goede, sterke band samen.

3. Waarom kon je zus zelf geen kinderen krijgen en hoe kwam ze daarachter?
Mijn zus was 16 toen ze met mijn moeder naar de gynaecoloog is geweest, omdat ze nog steeds niet menstrueerde. Daar is een echo gemaakt en zagen ze dat ze onvolgroeide eierstokken had, waardoor er dus geen rijping plaatsvindt en zij dus ook niet kon menstrueren. Omdat er dus geen rijping plaats vindt van eicellen, kan er ook niks bevrucht worden.

4. Van wie kwam het idee dat jij haar zou kunnen helpen met het vervullen van haar kinderwens? Moest je lang over deze optie nadenken?
Op het moment dat mijn zus terug kwam en helemaal in tranen was, omdat haar wens om mama te worden waarschijnlijk nooit in vervulling zou kunnen gaan, heb ik tegen haar gezegd dat als ik wat voor haar kon betekenen later, dat ze het maar hoefde te vragen. Ik was toen 8, maar ben er altijd bij gebleven. In de jaren heb ik diverse donatrices zien passeren. Ik was nog te jong en mijn kinderwens was nog niet vervuld, dus ik kon in die tijd nog niks voor haar betekenen. Gelukkig hebben ze aan de één na laatste een wolk van een zoon overgehouden. Deze donatrice had inmiddels te weinig en te oude eitjes, er vond geen goede bevruchting meer plaats. Dus toen ze mij (ons) vroegen om te helpen, was het antwoord gelijk ‘ja’. Op één enkele voorwaarde: dat we pas zouden starten als onze jongste 6 maanden was.

5. Welke voor- en nadelen zag (of zie) je aan het doneren van je eigen eicellen?
Zelf zag ik er totaal geen voor- of nadelen van in. Maar het is mooi dat zij nou een kind heeft met ook haar eigen DNA er in. Ook zijn ze beiden in haar buik gegroeid, dat maakt het wat mij betreft wel nog specialer. De familiedynamiek is voor hen wel gecompliceerd. Zeker omdat mijn zwager nu ook spermadonatie heeft gedaan voor een bevriend stel. Maar dat zijn allemaal dingen die op latere leeftijd uitgelegd kunnen worden.

6. Heb je zelf ook kinderen?
Jazeker, een koningskoppel. De oudste is inmiddels 8, de leeftijd waarop ik mijn aanbod deed aan mijn zus, wat ik onze dochter echt niet zie doen op deze leeftijd. Onze zoon wordt over een paar maanden alweer 4. De tijd vliegt!

7. Was een anonieme donor, of in elk geval iemand die niet zo dicht bij je zus stond, niet makkelijker (geweest)?
Nee. Wij voelen ons hier fijn bij. Voor onszelf was het ook niet makkelijk om zwanger te worden, vanwege PCOS en verminderde zaadkwaliteit. Maar ons is het uiteindelijk ook gelukt en dat gunden wij mijn zus en zwager ook. Niemand van ons heeft hier ooit aan getwijfeld. En ja, ze hebben diverse donatrices gehad en die stonden allemaal dicht bij hen, collega’s of vrienden. Helaas lukte het niet. Behalve bij de één na laatste donatrice, deze hadden ze via een forum ontmoet.

8. Hoe gaat de procedure in zijn werk?
Eerst is er een screening bij een psycholoog, gewoon om te kijken of je geschikt bent en het medische pad aankunt. Daarna is er een bijeenkomst met lotgenoten, hier hoefden wij niet aan mee te doen, aangezien we inmiddels alles wel wisten. Daarna kwam de gezondheidscheck van mij. Bloedwaardes en inwendige echo. We kregen groen licht en moesten de menstruaties op elkaar afstemmen. Ondertussen alle medicatie in huis gehaald en we konden van start. Het spuiten ging me gemakkelijk af, aangezien wij dat bij onze jongste ook moesten doen. We hebben daarna 2 groeiecho’s gehad om te zien hoe het met de rijping van de eitjes ging, voordat de afspraak voor de punctie gemaakt werd. De dag van de punctie (op zondag) moesten we ons om 06.30u melden in het ziekenhuis. Mijn zus, zwager, neefje en onze kinderen waren mee. Zij bleven in de wachtkamer en ik ging met mijn partner naar de punctiekamer. Daar kreeg ik paracetamol en een morfineprik. Toen dit werkte, konden ze beginnen. Terwijl ik daar was, moest mijn zwager zijn sperma inleveren. Ze hadden uiteindelijk 15 eitjes weggehaald en daarvan werden er 8 bevrucht. De eerste poging eindigde in een miskraam, de tweede een maand erna was een blijvertje en is inmiddels 2 jaar.

9. Aan welke voorwaarden moet je voldoen om te kunnen doneren?
Het voornaamste is dat je kinderwens vervuld is, omdat ze niet kunnen garanderen dat er niks mis gaat, waardoor je onvruchtbaar wordt. En je moet gezond zijn, mentaal en fysiek.

10. Hoe reageerde jullie omgeving erop?
Onze omgeving wist al vanaf het eerste moment er vanaf. En iedereen juichte dit toe en vond het maar wonderbaarlijk.

11. Hoe verliepen de zwangerschap en de bevalling van je zus?
Haar zwangerschap verliep vlekkeloos. Geen problemen. Enkel moest ze via keizersnede bevallen, omdat de eerste een spoedkeizersnede was geworden. Heel bijzonder om ons neefje voor het eerst te mogen bewonderen.

12. Hoe is het om je zus met haar zoon te zien? Lijkt hij uiterlijk op jou?
Het is leuk om mijn zus met haar kinderen te zien. We hebben er totaal geen problemen mee. Hij is gewoon ons neefje. Zelf zie ik meer van mijn broer zijn zoontje in hem. En in het begin leek hij op ons zoontje. Hij heeft wel een beetje dezelfde gezichtstrekken als ik maar zelf zie ik dat niet.

13. Wat zou je mee willen geven aan vrouwen die overwegen eicellen te doneren?
Gewoon doen! Je verrijkt iemands leven ermee (als het lukt) en dat is zo bijzonder om onderdeel van te mogen zijn. Bij twijfel: praat het door en maak concrete afspraken. Er is een hoop mogelijk tegenwoordig.

De naam Marly is om privacyredenen gefingeerd.

Benieuwd naar andere interviews? Klik op de foto’s hieronder om ze te lezen.