Onvoorwaardelijk en voor altijd. Het verhaal achter mijn tatoeage voor mijn zoons.

Tatoeages. De een houdt ervan, de ander heeft er een hekel aan. Ik behoor tot de eerste categorie, al betekent dat niet dat ik alle tattoo’s mooi vind. Over het algmeen ben ik meer fan van kleine, subtiele tattoo’s dan bijvoorbeeld zo’n hele sleeve, al zijn er ook grotere die ik bepaalde mensen goed vind staan. De tijd dat je een motorrijdende crimineel moest zijn om een tattoo te nemen, is in elk geval – gelukkig – al lang voorbij.

Betekenis

Vanaf het moment dat ik begon na te denken over een tattoo voor mezelf – ik was toen ongeveer 25 – wist ik al vrij gauw dat het iets moest worden dat voor mij persoonlijk betekenis had. Dus niet zomaar een plaatje omdat het er leuk uitziet, maar iets dat een belangrijke gebeurtenis of ontwikkeling in mijn leven symboliseert. Uiteindelijk zette ik op mijn 26e mijn eerste tattoo, een boompje aan de binnenkant van mijn linker(onder)been. Ik deed dit in een woonkamer van een of andere Mexicaanse tandarts die als hobby tattoo’s zette. Super onverstandig natuurlijk, maar gelukkig heb ik er nooit last van gehad. Waar het boompje precies voor staat is persoonlijk, het is geïnspireerd op een Spaans gedicht dat veel waarde voor me heeft. Daarna verkondigde ik dat 1 tattoo voor mij genoeg was.

En dat was het ook, voor drie jaar lang. En toen had ik twee kindjes, en wilde ik die ook heel graag vereeuwigen op mijn lichaam. Maar waar? En wat? Ik wilde sowieso iets kleins, en het liefst op een plek die makkelijk te verbergen is. Mijn tattoo’s zet ik puur voor mezelf, niet zodat anderen ze (steeds) zien, en bovendien heb ik in mijn werk als docent een representatieve functie waarbij (grote) zichtbare tattoo’s niet altijd gewenst zijn.

Qua plek vond ik de achterkant van mijn bovenarm, zeg maar dat stukje net boven je elleboog, mooi. Nadeel daarvan vond ik dat ik hem zelf zelden zou kunnen zien. Toen zag ik toevallig iemand met een tattoo laag op haar sleutelbeen en ik was gelijk verkocht: dat moest hem worden.

En wat? Hun geboortedata wilde ik niet, dat vind ik te cliché, alsof je die niet kunt onthouden (overigens kan ik ze inderdaad niet goed uit elkaar houden omdat 14-6-’15 en 13-7-’17 zo op elkaar lijken maar dat terzijde…). Bovendien blijf je dan bezig als je meerdere kinderen krijgt.

Dus wilde ik een kleine vorm die symbool stond voor beiden. Dus niet specifiek voor 1 persoon, maar voor de band tussen ons. Dit symbool was vrij snel gevonden tijdens het ontwerpen van Noëls geboortekaartje. Daar staan beren op, omdat ik me wel kan identificeren met de waakzame moederbeer die haar kindjes tegen alles beschermt als ze klein zijn, en loslaat om de wijde wereld te ontdekken als ze groter worden.

Het werd dus een geometrisch beertje, exact dezelfde als op het geboortekaartje, maar dan niet ingekleurd (dat had ook gekund maar leek me iets te veel zwart). Ik heb hem laten zetten, dit keer in een professionele zaak (ja ja, ik leer wel van mijn fouten!) in Amsterdam. De plek werd wat lager dan mijn sleutelbeen, zodat ik hem desgewenst ook kan verbergen als ik in de zomer een mouwloos topje draag zoals op de foto hieronder. Overigens wil ik hem niet de hele tijd verbergen hoor, ik ben er trots op en vind het juist leuk om bijvoorbeeld een strapless topje te dragen, maar als het een keer nodig is om hem te bedekken dan moet dat wel kunnen.

Mijn vriend heeft ook een beer van het geboortekaartje als tattoo, op zijn bovenarm:

Dat maakt het nog leuker vind ik, zo symboliseert hij niet alleen de moeder-zoon band maar ook de vader-moeder band van ons samen. Tegelijkertijd is het niet zo definitief als elkaars voorletters of namen tattoeëren, wat ik overigens ook nooit zou doen.

Spijt?

Ik heb van mijn beide tattoo’s geen seconde spijt gehad, en ik denk ook niet dat dat nog gaat komen aangezien de betekenis die ze voor mij hebben ook niet afneemt of verandert. Wat het boompje precies symboliseert houd ik voor mezelf, en het beertje staat voor mijn kinderen, voor de liefde die ik voor ze voel. Die liefde is onvoorwaardelijk. En voor altijd. Net als mijn tattoo.

Voor wie zich afvraagt of het zetten van een tattoo pijn doet: ik vond het reuze meevallen, en ik heb volgens mij een tamelijk lage pijngrens (dus snel pijn). Een piercing zetten – daarvan heb ik er zes – vind ik veel pijnlijker. Bevallen trouwens ook.