Gefeliciteerd, je krijgt een kind. En honderd irrationele angsten erbij.

Gefeliciteerd, hier is je baby. En surprise: je krijgt er gratis allerlei irrationele angsten bij! Ik denk dat elke ouder dit herkent. Plotseling ben je extra kwetsbaar, omdat je nu ineens moeder (of vader) bent, en plotseling komen de ergste scenario’s bij je op. De een nog irrationeler dan de ander, want hoe groot is nou de kans dat je kind van het dak van een flatgebouw af valt? Vrij klein, lijkt me.

En toch komen dit soort doemgedachtes soms bij me op. Hier een rijtje van dingen waar ik bang voor ben sinds ik moeder ben. Wees gewaarschuwd: dit wordt geen gezellig stukje…

Dat ze doodgaan
Om maar gelijk met de ergste te beginnen. Soms – gelukkig niet vaak – droom ik dat ze doodgaan. Dat ze ineens, van het een op het andere moment, ophouden met ademen. Na zo’n droom sta ik vaak ook op om bij ze te gaan kijken. Dan houd ik mijn gezicht heel dichtbij dat van hen, en voel ik de warme ademstroom op mijn wang. Dan kan ik weer rustig verder slapen. Zoiets als het drama in Oss hakt er ook heel erg in bij mij, ik heb wel even gehuild om die kindjes en hun ouders. Je kind(eren) verliezen is volgens mij het aller-, aller-, allerergst dat je als ouder kan overkomen, en mijn hart huilt nog steeds voor de mensen die dit door hebben moeten maken.

Dat ze ziek worden
Dat ze ineens iets ergs krijgen. Dat begint als een gewone verkoudheid, maar dat er dan van alles aan de hand blijkt. Mijn moeder is nogal een paniekerige persoon (dat bleek ook wel toen ze aanwezig was bij mijn bevalling), en als de jongens ook maar een beetje verhoging hebben, vindt zij al dat ik met ze naar de huisarts zou moeten. Ik wimpel haar bezwaren dan weg, en vertrouw op mijn eigen gevoel. Maar soms komt ook hier weer de angst naar boven: wat als ik het mis heb? Wat als dit het begin is van iets Heel Groots en Heel Ergs en ik heb het gemist?

Dat ik ze kwijtraak of vergeet
Dat is – natuurlijk – nog nooit gebeurd, maar in mijn dromen wel. Ik heb een droom over Elia die steeds terugkomt. Het gaat als volgt: ik zit op de fiets, en als ik thuiskom blijkt dat het fietszitje achterop ineens leeg is. In blinde paniek ren ik rond om hem te zoeken, en als ik hem eenmaal vind, heeft hij alleen een romper aan. Terwijl het hartje winter is. Ik voel me dan zo schuldig, zowel om het kwijtraken als om het vergeten aan te kleden. Echt een bizarre droom, toch?

Dat ze gepest worden
Dit is mijn grootste ‘schoolangst’. Dat ze geen vriendjes zullen maken terwijl ze dat wel willen, dat ze elke pauze alleen en in stilte hun boterhammen zitten te eten, dat niemand met ze wil spelen. Of nog erger: dat ze gepest worden. Vreselijk lijkt me dat. Bij Elia ben ik er banger voor dan bij Noël. Noël komt wel voor zichzelf op, dat doet hij nu met anderhalf jaar al ;-), Elia is veel verlegener en introverter. Ik heb zelf (gelukkig) geen ervaring met pesten en zou ook niet zo goed weten wat ik als moeder zou doen als een van mijn kinderen gepest werd, maar het lijkt me in elk geval verschrikkelijk.

Dat ze ongelukkig worden
En dan niet soms, want ieder mens kent ongelukkige momenten, maar structureel. Lastig lijkt me dit, ook omdat je er al ouder niet heel veel aan kunt doen. Ja, je kunt ze een liefdevolle en stabiele basis meegeven, maar er zijn ook kinderen uit goede gezinnen die later toch niet gelukkig worden. En wat doe je dan?

Dat ze iets ergs overkomt
Een ongeluk bijvoorbeeld. Of seksueel misbruik. Lezen jullie nog mee? Dit zijn echt geen dingen die je je wilt voorstellen, bij niemand niet, en al helemaal niet bij je eigen kinderen, maar heel soms komen deze angsten bij mij bovendrijven.

Als ik dit rijtje zo zie staan, lijkt het of ik elk moment bang ben dat mijn kinderen dood neervallen of overreden worden. Zo is het niet. In het dagelijks leven denk ik (gelukkig!) zelden aan dergelijke doemscenario’s. Het gebeurt soms als ik iets op het nieuws hoor of op televisie zie. Dan denk ik: Het zal je maar overkomen… en dan voel ik me extra dankbaar voor mijn twee van gezondheid blakende jongens. De wereld is vol gevaren, en hoewel ik het graag zou willen, kan ik ze niet tegen alles beschermen. Ik wil hun en mijn eigen leven ook niet door angst laten beheersen, dus liever laat ik mijn angsten los en probeer ik zoveel mogelijk happy thoughts te hebben.

Het glas is halfvol, dat hoop ik mijn kinderen ook door te geven. 🙂