Stelling: tegen je kind schreeuwen is een teken van onmacht
Hoe ik het ook wend of keer, van welke kant ik het ook bekijk, ik kan niet anders dan YES zeggen op deze. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik nooit tegen mijn kinderen schreeuw. Alhoewel, echt hard schreeuwen doe ik niet, dat durf ik wel te zeggen. Maar mijn stem verheffen wel. Ook uit onmacht soms. Sowieso geloof ik dat echt boos worden, waarbij je jezelf niet meer in de hand hebt, eigenlijk een teken van onmacht is. Dat betekent dat je letterlijk de controle over de situatie kwijt bent. Schreeuwen is zoals ik het zie nooit een oplossing, maar altijd een zwaktebod, een soort laatste redmiddel dat je inzet als je radeloos bent en niets anders meer werkt. Ik probeer dat, en stemverheffingen dus ook, zoveel mogelijk te vermijden. Kalm blijven en op rustige toon uitleggen waarom bepaald gedrag niet gewenst is, daar streef ik naar. Dit hangt ook samen met de drie adviezen die ik kreeg en probeer na te leven.
Wat niet wil zeggen dat dat in de praktijk altijd lukt hoor. Die twee draakjes halen namelijk ook wel eens het bloed onder mijn nagels vandaan, of ze doen iets waar ik zo van schrik dat ik mezelf niet meer in de hand heb. Dat kan, mama is ook maar een mens. En dat mogen ze ook best zien en meemaken. Maar bewust tegen ze schreeuwen… Nee. Volgens mij zijn er (veel) betere manieren van reageren bij ongewenst gedrag dan dat.
Gehaast, gestrest of gewoon een slechte dag. Als ik me wat minder voel, ben ik meer geprikkeld en kan ik een korter lontje hebben dan tijdens een rustig weekend of een dag zonder plannen. Die prikkeling is niet altijd even positief voor de kinderen. Een sok die dan niet snel genoeg aan gaat, of je peuter die op precies het verkeerde moment wegrent terwijl je nét aan de beurt bent bij de kassa.
Op zulke momenten is het heel gemakkelijk te gaan schreeuwen. Maar de vraag is of je schreeuwt omdat je peuter iets vervelends doet, of omdat je zelf niet zo lekker in je vel zit. Ik vind het dan ook erg moeilijk om op dat moment beheerst te zijn en rustig te blijven en dat lukt ook echt niet altijd, maar het is wel oneerlijk om die gevoelens te uiten naar je kind. Echt consequent is dit natuurlijk niet..
Of schreeuwen tegen je kind onmacht is? YES, dat denk ik wel. Dat betekent niet dat het nooit mag gebeuren, maar als je er als ouder bewust bij stil staat en later aan je kind laat weten dat de reden dat je schreeuwen niet je kind zelf was, maar dat je zelf je dag niet zo hebt, dan maak je het vast weer goed:)