Je krijgt er zo veel voor terug. Maar je moet er ook zo veel voor over hebben.

Over het hebben van kinderen wordt vaak gezegd: ‘Je krijgt er zoveel voor terug’. Dat statement wil ik absoluut niet tegenspreken, maar het komt natuurlijk wel ergens vandaan. Het impliceert namelijk dat je er, om ‘iets’ voor terug te krijgen, ook ‘iets’ in moet investeren. En dat, lieve mensen, is een waarheid als een koe.

Ignorance is bliss

Ik zie het bij vriendinnen van me die nu zwanger zijn van hun eerste, en ik herinner het mij van toen ik zelf voor het eerst zwanger was: die heerlijke onwetendheid, die welkome naïviteit waarin je je kunt wentelen. Wegzwijmelen bij minikleertjes, vol enthousiasme en verwachting zorgen dat alle spulletjes klaarliggen en het kamertje is ingericht, fantaseren over hoe jullie straks een gezinnetje zullen vormen.

De werkelijkheid valt misschien mee, maar misschien ook tegen. Het is hoe dan ook nooit zoals je van tevoren had gedacht dat het zou zijn. Want sommige dingen kún je je gewoon niet voorstellen, totdat je er middenin zit. En dat is soms maar goed ook…

Je leven staat ‘on hold’

Als je een makkelijk kind hebt geldt dit misschien minder, en bij een moeilijk kind meer. Maar hoe dan ook: je leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Volgens mij kun je maar beter uitgaan van het ergste, dan kan het altijd nog meevallen. Ik zou zeggen: ga ervan uit dat je eigen leven het eerste jaar ‘on hold’ staat. Alles wat je dan nog kunt doen net zoals daarvoor is mooi meegenomen, maar er is absoluut geen garantie dat dit lukt.

Of het lukt hangt denk ik samen met hoeveel hulp je van anderen krijgt, hoeveel waarde je zelf hecht aan het zoveel mogelijk vasthouden van je ‘oude’ leventje en, last but not least, aan het soort kind. Heb je namelijk een relatief moeilijke baby zoals, ik noem een willekeurig iemand, Noël, dan zal je leven ongeveer 24/7 in het teken staan van hem verzorgen.

Doei onbezorgdheid, hallo verantwoordelijkheid

De onbezorgdheid waarmee je je leven tot voor kort leidde, is weg. Plotseling is daar iemand, een kleine baby, die volledig afhankelijk is van jou en met wie je rekening dient te houden op elk moment van elke dag, bij elke stap die je zet. Dat is nogal wat. Natuurlijk kun je nog winkelen met vriendinnen, uit eten gaan met je partner of de bloemetjes buiten zetten in Paradiso, maar het vergt allemaal planning. En gaat vaak ook ten koste van je (nacht)rust, waar je waarschijnlijk sowieso te weinig van hebt.

Soms bespeur ik een tendens om baby’s zo snel mogelijk te ’trainen’ om het voor de ouder makkelijker te maken. Volgens mij werkt dat niet zo. Baby’s zijn geen machines die dingen op commando (leren) doen, baby’s zijn kleine individuutjes met behoeftes en verlangens die met de dag kunnen wisselen en waar soms geen peil op te trekken valt. En het is jouw taak als ouder om zo goed mogelijk voor ze te zorgen.

Ook al snap je soms geen bal van ze. Ook al zou je liever in alle rust een Netflixmarathon houden met je partner. Ook al ben je moe. Ook al heb je een slechte dag. Want het is jouw kind, voortgekomen uit jouw wens, volkomen afhankelijk van jouw zorgen. Wat jij wilt doet er tijdelijk niet zoveel toe, het gaat erom wat je kind wil. Zeker in die eerste maanden leef je eigenlijk alleen maar voor je kind en ben jij degene die hem in zijn primaire behoeftes (eten, warmte, veiligheid, geborgenheid) moet voorzien.

Jezelf heruitvinden

Moeder worden is, zeker voor de eerste keer, jezelf heruitvinden. Je leert in dat eerste jaar veel over je kind, maar minstens net zoveel over jezelf. Over wat voor moeder je bent en wilt zijn. Over wat nou écht belangrijk is in het leven. Over welke dingen je je kind wilt meegeven. Over hoeveel je eigenlijk aankunt (en dat is – gelukkig maar – altijd méér dan je van tevoren had verwacht).

Soms hoor ik andere moeders klagen over dat het zwaar is. De gebroken nachten, de ondankbaarheid van een krijsend kind, de wanhoop en radeloosheid die je soms voelt. Ook dat zal ik absoluut niet tegenspreken. En zelf klaag ik ook wel eens, vooral over moeheid denk ik. Maar… het is wel iets dat te verwachten valt. En waar je je weliswaar niet 100% op kunt voorbereiden, maar dat je met een beetje gezond verstand wel kunt bedenken.

Je bent verantwoordelijk voor een klein mens. Dus die verantwoordelijkheid, die neem je. In voor- én in tegenspoed. Ook wanneer het tegenvalt. Want uiteindelijk… uiteindelijk krijg je er zo veel voor terug.

*Bovenste en onderste foto door Ayla Maagdenberg