De strijd om de leukste ouder. Waarom ik erg aan het schoolpleingeweld moet wennen.

Een vader staart op zijn telefoon terwijl zijn kind in het klimrek hangt. Met een andere moeder heb ik wel kort oogcontact. Zij wordt alleen aan haar broek getrokken door haar zoontje en is gelijk weer afgeleid. Achter mij hoor ik twee dames hun taken als klassenouder bespreken, of de een de taken als knutselmoeder kan overdragen aan de ander.

Ik sta daar. Alleen. En voel me weer een klein beetje dat jonge meisje dat bang is om niet gekozen te worden bij gym. Die eerste dag op je nieuwe werk aan de lunchtafel, waar je collega’s al gespresonderwerpen hebben en jij niet. Dat moment dat je de eerste stap zet op een groot congres, waarbij je werkpartner uiteindelijk toch niet komt en je alleen kopjes koffie moet uitdelen.

Dat schoolplein. Daar, zo’n 70 meter afstand van mijn voortuin, is het natuurlijk erg makkelijk om op het laatste moment aan te komen, de deur binnen te gaan en Kobe uit de klas te plukken. Om vervolgens weer binnen no time huiswaarts te keren zonder ook maar enig oogcontact te maken. Lekker makkelijk zou dat zijn?

Waarom vind ik het zo moeilijk om aan dit schoolpleingeweld te wennen? Het hele sociale van nieuwe ouders leren kennen en die semi-verplichte gesprekken te moeten hebben met andere ouders over de oudertaken of appgesprekken. Van die vaders die om 8.30 nog een kwartier kunnen kletsen en je de ochtend erna vertellen hoe flexibel hun werkleven is als freelancer. Vind ik zulke gesprekken dus helemaal niet fijn?

Ben ik een introverte ouder op het schoolplein?

Ik ben blijkbaar iemand die wel graag wil, maar niet weet hoe. En volgens mij ben je introvert als je niet wil, maar in principe wel weet hoe ;). Dus antwoord op de vraag hierboven: nee, ik ben volgens mij geen introverte ouder. Ik ben gewoon een ouder wiens kind nét op de basisschool is begonnen en die nog niet volledig is geïntegreerd in de reeds bestaande ouderbanden die er al zijn.

Hoe lang duurt dit dan? Kan iemand mij dit vertellen? 🙂