Stelling: ik behandel mijn kind als een gelijke

Het ligt er hier volledig aan in welke situatie. Ik wil mijn kinderen niet onderdanig maken, mensen die niets in het leven te zeggen hebben. Wel wil ik zodanig overwicht houden door mijn kinderen niet als gelijke te behandelen wanneer het om terecht spreken gaat.

Kinderen zullen moeten snappen dat ze als ‘gelijkwaardige’ mensen ter wereld gezet zijn, maar ook dat ze ouders hebben naar wie ze moeten luisteren.

Ik zeg NO tegen deze stelling omdat ik vind dat kinderen als gelijkwaardig maar niet altijd als gelijke behandeld moeten worden.

Als het gaat om gelijkwaardigheid als mens, dat hetzelfde respect verdient en voor wie dezelfde normen en waarden gelden, dan zeg ik YES, we zijn gelijk. Gaat het echter meer praktisch over de onderlinge verhoudingen en over wie de regels maakt, dan geldt NO. Ik ben de baas, ik maak de regels. Lekker ondemocratisch ja. Maar ik denk dat kinderen zo’n autoriteit in hun leven nodig hebben. Alles in samenspraak doen of je kind laten meebepalen klinkt mooi, maar is in de praktijk volgens mij onhoudbaar, zeker als een kind nog lang niet alles begrijpt. Te veel keuzemogelijkheden leveren een kind bovendien alleen maar stress op in plaats van de vermeende vrijheid. Dat betekent niet dat ik thuis heers als een tiran. Ik laat Elia relatief veel kiezen en luister altijd naar zijn mening, wensen en verlangens, maar wat hij wil moet wel binnen de grenzen van het redelijke liggen. En die grenzen? Die bepaal ik.

We zijn ook geen gelijkwaardige gesprekspartners. Daarmee bedoel ik dat ik mijn toon aanpas in een gesprek met hem, en dat er ook bepaalde onderwerpen zijn die ik niet met hem zou bespreken. Omdat hij er te jong voor is, of omdat het een zaak van volwassenen is. Een zin als “mijn kind is mijn beste vriend” bezorgt mij eerlijk gezegd de rillingen. Ik zie dan een vroegwijs kind voor me, dat meer verantwoordelijkheden en taken heeft gekregen dan passen bij zijn leeftijd en het ontwikkelingsstadium waar hij in zit. Elia en Noël zijn niet mijn beste vrienden. Ze zijn niet eens mijn vrienden. Ze zijn mijn kinderen. En daarmee in veel opzichten niet mijn gelijken.

*Foto door Ayla Maagdenberg