Drie adviezen waar ik echt iets aan gehad heb als moeder

Als moeder krijg je te pas en te onpas advies, zowel gevraagd als ongevraagd – en soms ook op een irritante manier. Ook kun je er zelf actief naar op zoek gaan. Ik doe dat bijvoorbeeld door boeken over opvoeding te lezen. Niet omdat ik onzeker ben over of ik het goed doe, maar omdat ik ervan overtuigd ben dat overal wel iets van te leren valt, ook (juist?) van mensen die dingen anders aanpakken dan jij zelf (zou doen). Ik vertrouw daarbij wel 100% op mijn eigen intuïtie en neem alleen die adviezen ter harte waarvan ik denk dat ze bij mij passen. In de bijna vier jaar dat ik nu moeder ben, heb ik een hoop onzin gehoord en gelezen. Maar ook een paar pareltjes, die me altijd bij gebleven zijn en waar ik naar handel. Of althans, dat probeer ik. En dat gaat soms beter dan andere keren.

1.) Kijk naar de behoefte achter het gedrag

Veruit de meest waardevolle, vind ik. Volgens mij zijn kinderen (net als alle mensen trouwens) net ijsbergen in de zee: wat je ziet is alleen het topje, het waarneembare gedrag, maar om dat te kunnen begrijpen of je daarin in te kunnen leven, moet je ook aandacht hebben voor de rest, voor wat er als het ware onder de oppervlakte gebeurt. Neem een dreumes die een driftbui heeft. Als je puur naar zijn gedrag kijkt vanuit je eigen perceptie, denk je: ‘wat een onzin. Er is helemaal niks aan de hand, en er is al zeker geen reden om tien minuten te gaan krijsen.’ Probeer je echter verder te kijken en heb je je een beetje verdiept in de fases die zo’n dreumes doorloopt, dan weet je dat ze bezig zijn hun eigen ik te ontdekken. Dat ze ontdekken dat ze een eigen wil hebben, maar nog niet goed weten hoe dat precies werkt. Dat ze steeds meer begrijpen van de wereld om hen heen, maar veel ook nog niet, en dat dat wel eens frustrerend en/of beangstigend voor ze kan zijn. Zo’n driftbui blijft dan natuurlijk niet leuk, maar voor mij werkt het wel goed om na te gaan waar het (mogelijk) vandaan komt.

2.) Kinderen hebben je steun en liefde het hardst nodig wanneer hun gedrag daar de minste aanleiding toe geeft

Ook een hele mooie. Juist wanneer een kind een driftbui heeft, of een enorme huilbui om een onduidelijke reden, of wanneer hij eens flink gaat rebelleren, juist op dat moment doet een kind een beroep op jou, zijn ouder. Terwijl je eerste, instinctieve reactie dan waarschijnlijk zou zijn: ‘hier heb ik echt geen zin in’, of, ‘als je zo doorgaat zoek je het maar uit’. Je kent dit misschien ook wel van jezelf (ik althans wel). Juist wanneer ik me niet goed voel, wanneer het bijvoorbeeld die tijd van de maand is en ik chagrijnig en afstandelijk doe, juist dan wil ik eigenlijk, diep vanbinnen, alleen maar iemand die me vasthoudt. En een kind net zo. Het is allemaal een kwestie van omdenken.

Hiermee wil ik niet suggereren dat je een driftige dreumes moet vasthouden, want dat kan ook wel eens averechts werken, maar bedenk in elk geval dat – letterlijk of figuurlijk – weglopen op zo’n moment als ouder weliswaar de makkelijkste, maar misschien niet de beste manier van reageren is. Wat ik tegenwoordig doe, en dat kost me best wat moeite zal ik er eerlijk bij zeggen, is ernaast gaan zitten. Niet vasthouden, niet proberen te sussen, maar gewoon, laten zien dat ik er voor hem ben. Ook wanneer hij boos is zonder reden. Of nou ja, ogenschijnlijk zonder reden. Want die reden is er natuurlijk wel… ergens onder de oppervlakte.

3.) Stel je reactie uit

Hier word ik echt beter in met de tijd, al zeg ik het zelf. Een voorbeeld: Elia duwt Noël om, of Noël slaat Elia. Mijn eerste reactie is dan om meteen te zeggen: ‘Niet doen!’, en misschien een arm vast te pakken. Nu oefen ik met mijn reactie uitstellen. Ik tel in mijn hoofd tot tien, ik kijk hoe ze het zelf oplossen (of niet), en soms blijkt mijn tussenkomst dan niet eens meer nodig. En soms loopt het dan nog meer uit de hand, dat kan ook. En dat is ook oké, uiteindelijk moeten ze het toch zelf leren.

Aan welk advies heb jij echt iets gehad?

*Foto’s door Ayla Maagdenberg