“Wat krijg ik dan?”. Hoe ik dit jaar 0 euro uitgaf aan sinterklaas- en kerstcadeautjes.

Wat? 0 euro? Jazeker, dit jaar heb ik niks uitgegeven voor de decembercadeautjes van mijn beide zoons, die ze wel degelijk gekregen hebben of gaan krijgen.

Waarom?

Eerst maar de reden. Online las ik over ouders die 400 euro per kind (!) uitgaven aan cadeautjes voor de feestdagen. Dat bedrag was in vergelijking met het gemiddelde weliswaar aan de hoge kant, maar zeker geen uitzondering. Ik vind dat ronduit absurd. Waar zijn we dan nog helemaal mee bezig? Natuurlijk is het leuk om elkaar met sinterklaas en kerst iets te geven, maar als ik het goed heb, is het materiële niet waar die feesten om gaan. Het gaat om gezellig samenzijn, om quality time met je familie of gezin, en niet om het zo snel mogelijk uitpakken van zo veel mogelijk cadeautjes. Bovendien lijkt het mij ook juist met kerst belangrijk dat je aan anderen denkt, aan volwassenen en kindjes elders ter wereld, die het minder hebben dan wij. En dat je iets doet om die te helpen. 400 euro uitgeven aan cadeautjes voor alleen je eigen kinderen staat hier in mijn beleving mijlenver vanaf. En ja, ik kan mij best voorstellen dat de jongens als ze ouder zijn ‘luxere’ cadeauwensen hebben, zoals Lego. Maar dan nog durf ik met zekerheid te zeggen dat ik daar nooit 400 euro aan zal uitgeven. En dat ze ook maar moeten leren dat ze niet altijd krijgen wat ze willen. Ook al kunnen we het ons wel veroorloven.

Hoe dan?

Dit jaar heb ik dus nul euro uitgegeven aan hun cadeautjes. Die ze toch gekregen hebben. Hoe dan? De oplossing van dit mysterie is even voor de hand liggend als mooi: door speelgoed te ruilen. Op een Recycle Sint evenement, wat ik gelijk een briljant initiatief vond toen ik het voor het eerst zag. In het kort: het zijn particulieren (meestal zelf ook ouders) die speelgoedruilbeurzen organiseren op verschillende plaatsen in het land. Waarom elk jaar alles nieuw kopen als je ook kunt ruilen?, zo luidt hun slogan. Nu koop ik sowieso bijzonder weinig nieuw en vrijwel alles tweedehands, maar ook dan geldt dat ruilen altijd nóg beter is. Duurzamer. Socialer. Milieuvriendelijker. Voordeliger.

Dus zocht ik het speelgoed waar de jongens op uitgekeken zijn uit. Elia hielp me hierbij. Speelgoed weggeven is voor hem niets nieuws, eerder gaven we ook al een deel van zijn enorme autootjescollectie weg aan een goed doel. Ik legde hem toen heel simpel uit dat hij het niet meer leuk vond, maar dat andere kindjes er heel blij mee zouden zijn. Dat vond hij prima, en toen ik hem dit keer vertelde dat we het weliswaar weg gingen geven, maar dat hij er iets anders voor in de plaats zou krijgen, was hij helemaal bereid om veel weg te geven. Dat vind ik mooi voor een peuter van 3 jaar, ik ben trots op hem dat hij het zo goed kan maar denk ook dat het iets dat je als ouder aan je kinderen kunt meegeven, ook al zijn ze nog klein, een stukje sociaal bewustzijn. Maar goed, ik dwaal af. Ik ging dus op een woensdagavond om 20.00 naar het Recycle Sint evenement hier in de buurt. Met twee tassen vol speelgoed. Dit leverde ik in:

Dat werd beoordeeld en op waarde gesorteerd op verschillende tafels die er stonden (tafels met spullen van 1 punt, van 2 punten, etc.). Zo werd dat met iedereens speelgoed gedaan, en om 20.00 stipt was de speelgoedwinkel ‘open’ en kon je met je punten iets nieuws gaan uitzoeken onder het genot van pepernoten. Zelf nam ik dit mee terug:

Een goede ruil als je het mij vraagt, de jongens hebben met een aantal dingen al fanatiek gespeeld en de rest zit nog ingepakt. Voor kerst, of voor een andere gelegenheid. Ik heb het Recycle Sint evenement ervaren als iets heel gezelligs. De sfeer was ontspannen, mensen gaven letterlijk dingen aan elkaar weg, en iedereen ging tevreden naar huis. Sommige mensen kwamen alleen maar spullen inleveren (= weggeven), of juist alleen maar voor een klein bedrag kopen. Alles kan en alles mag.

Baal je nu als een stekker dat je het gemist hebt? Geen zorgen, er bestaat ook nog zoiets als Recycle Santa…