Hoe mijn moeder ongevraagd bij mijn bevalling aanwezig was

Ik heb een goede band met mijn moeder. Ze is niet mijn beste vriendin, maar als ik ergens mee zit, zou ik zeker naar haar toegaan. En ze is ook ontzettend gek op haar kleinkinderen. Toch is er geen haar op mijn hoofd die overwogen heeft haar bij mijn bevalling aanwezig te laten zijn. En toch was ze er, vanaf ongeveer de eerste wee totdat Noël geboren werd.

Te snel

Mijn tweede bevalling ging enorm snel. Mijn moeder zou naar ons huis komen om op Elia te passen zodat wij naar het ziekenhuis konden gaan, maar toen ze binnenkwam, had ik al persweeën. Die ik probeerde op te vangen op de wc, terwijl ik ondertussen ook moest overgeven (ja, echt een feestje dat bevallen!). Uiteindelijk ben ik thuis bevallen, in onze slaapkamer, op ons bed. Met als aanwezigen: mijn vriend, twee verloskundigen, en mijn moeder.

Hoe mijn moeder (niet) hielp

Mijn moeder is een schat, maar niet per se ’s werelds kalmste persoon. En dat is nog zacht uitgedrukt. Mijn moeder schiet namelijk nogal snel in de stress. Als er niks aan de hand is, en helemaal als er wél iets aan de hand is. Zoals een bevalling. Wat ik me dus vooral herinner van mijn moeder, is de paniek. “Bel een ambulance,” heeft ze meermalen tegen mijn vriend gezegd. En ook de legendarische zin: “Dit gaat niet goed. Dit gaat helemaal niet goed!“. Terwijl het in werkelijkheid supergoed en snel ging. Maar daar lijkt het natuurlijk niet op als je je dochter ziet die zoveel pijn heeft.

Ik was gedurende de hele bevalling best wel kalm, maar mijn moeder dus niet bepaald. Ik herinner me dat ik op een gegeven moment degene was die haar gerust moest stellen. “Het gaat prima,” zei ik, “ik ga gewoon bevallen.” Ik was het paniekerige geroep om een ambulance namelijk wel zat, haha. En ik wilde ook vooral met rust gelaten worden, en al zeker niet horen dat er iets niet goed ging terwijl dat niet waar was. Ook mijn vriend heeft haar een keer streng toegesproken en gezegd dat ze zich moest vermannen.

Wat ik ervan vond

Wat vond ik ervan dat mijn moeder bij mijn bevalling was? Op het moment zelf maakte het me allemaal niet meer uit, al stond Willem-Alexander naast mijn bed dan had ik hem nog amper opgemerkt. Ik probeerde haar paniek ook maar gewoon te negeren en zat toch vooral in mijn eigen bubbel. Tijdens het persen zelf stond ze aan het voeteneind (eerste rang, zo is ze dan ook weer wel!) te filmen (!) met haar mobiel (!). Extra wonderlijk omdat ze pas sinds kort weet hoe je hem op luidspreker moet zetten, maar de filmfunctie was blijkbaar wel op het moment suprême gevonden… Inmiddels was ze wat rustiger omdat de verloskundigen er nu ook bij waren.

Het moment na de bevalling, toen ik voor het eerst Noëls naam hardop uitsprak en ze hem van dichtbij kwam bewonderen, was heel mooi, net als de eerste keer dat ze Elia zag. Maar haar aanwezigheid gedurende de hele bevalling… nee, dat had van mij niet gehoeven. Echt erg vond ik het ook niet, en achteraf is het een leuke anekdote op feestjes, maar ik heb toch de indruk dat wij het alledrie (ik, zijzelf en mijn vriend) beter hadden getrokken als ze er niet letterlijk naast stond ;).

*Foto van Noël door Ayla Maagdenberg