“Het allerzwaarst is de onzekerheid of je ooit moeder zult worden” – Hannah (32) raakte zwanger na 6 IUI-behandelingen en 1 IVF-poging

In de rubriek ‘Mothers and others’ vandaag een interview met Hannah. Zij en haar man Wilco wilden graag een kindje, maar dat bleek niet zomaar te lukken. Sterker nog: het hele proces duurde twee jaar en er waren zes IUI-behandelingen en 1 IVF-poging voor nodig.

1. Kun je iets over jezelf vertellen?
Ik ben Hannah, 32 jaar. Geboren in Zeeland, naar Amsterdam gegaan om te gaan studeren en nooit meer weggegaan. Ik heb Maatschappelijk werk en Dienstverlening en gestudeerd en daarna Nederlands, inmiddels ben ik werkzaam als leidinggevende in de jeugdzorg. Sinds 2002 ben ik samen met Wilco (een eeuwigheid dus) en sinds 2017 trotse moeder van Duuk.

2.) Even vanaf het begin. Jullie wilden graag een kindje. En toen?
In januari 2015 besloten we ervoor te gaan. Mijn man Wilco was net terug uit Duitsland waar hij twee jaar een post doc had gedaan. We planden onze bruiloft in juli en omdat ik altijd al het gevoel had gehad dat het weleens lang kon gaan duren, besloten we niet te wachten en ervoor te gaan. De maanden erna raakte ik niet zwanger, maar we hadden de bruiloft in het vooruitzicht en dat gaf veel afleiding. Toen dat eenmaal achter de rug was raakte ik wel wat ongeduldig. Nog meer voelde ik steeds een angst dat er van alles mis was. Daarom besloten we na een klein jaar nadat we begonnen waren naar de huisarts te gaan. Die verwees ons door naar het ziekenhuis, waar van alles werd getest. Er kwamen geen grote problemen naar voren, maar alles bij elkaar was het voldoende voor een zestal IUI-behandelingen (kunstmatige inseminatie met opgewerkt zaad). De arts gaf ons hier heel goede kansen mee. Ik slikte iedere poging hormonen om wat meer eicellen dan gebruikelijk te hebben, zo vergroot je je kans op bevruchting iets. Helaas kan het ook gebeuren dat je teveel eicellen krijgt hiermee, en dat gebeurde ook één keer. De poging wordt dan afgeblazen omdat het risico op meerlingen te groot is. Vreselijk, alle moeite (de medicatie, talloze echo’s) voor niets en weer langer wachten op dat zo gewenste kindje. Bij de laatste twee IUI-pogingen ging ik hormonen spuiten in plaats van slikken om alles geprobeerd te hebben, maar het mocht niet baten. We waren weer bijna een jaar en zes dikke teleurstellingen verder, en geen enkele positieve test. In november 2016 begonnen we aan onze IVF-poging, het was onze laatste hoop. Ik vond het enorm zwaar, maar was er ook erg aan toe. De onzekerheid is zo moordend, evenals het feit dat je leven stilstaat: alles draait om zwanger worden en wat je daarvoor moet doen, maar ook moet (of wilt) laten. Ik spoot 4 weken hormonen, daarna volgde een punctie om de eicellen eruit te halen. Twee dagen later hoorden we dat er bevruchting was opgetreden en we een terugplaatsing hadden. Ik heb van pure opluchting ontzettend gehuild (het kan ook zo zijn dat er geen bevruchting optreedt in het lab). Op een zondag 18 december werd een prachtig embryootje teruggeplaatst. Twee weken later bleek ik zwanger, op oudjaarsdag 2016.

3.) Wat vond je het zwaarst aan het traject?
Misschien dat andere moeders of vrouwen die bezig zijn met hun wens het herkennen: als je eenmaal voor een kindje gaat is dat enorm spannend en houdt dat je enorm bezig. De eerste maanden vond ik het spannend, maar daarna werd het naar. De teleurstelling iedere maand, de verplichte seks, talloze zwangerschapsaankondigingen en het machteloze gevoel daarbij. Ik voelde me ontzettend eenzaam. Ik was blij toen we met de behandelingen konden starten, dan deden we in ieder geval íéts. Het slikken en spuiten van hormonen viel mij mee, evenals alle testen, echo’s en de punctie bij de IVF, hoe belastend ook. Het allerzwaarst is de onzekerheid of je ooit moeder zult worden. De twee ‘wachtweken’ tussen de terugplaatsing bij de IVF-poging en het moment waarop ik mocht testen vond ik ook heel moeilijk. Ik verloor alle hoop en sloot me dagenlang op in huis. Op het moment dat ik mocht testen wist ik zeker dat het niet gelukt was, ik voelde aan alles dat ik ongesteld zou worden. Ik testte om die bevestiging te krijgen, een einde aan de onzekerheid te maken. En toen zagen we voor het eerst twee streepjes, ik was compleet in de war. En daarna enorm blij.

4.) Wat deed het met jullie relatie?
Als je begint aan een dergelijk traject word je gewaarschuwd dat het een zware wissel zal trekken op je relatie. En het was af en toe ook echt niet makkelijk. Het probleem is er altijd en we moesten oppassen dat niet alles in ons leven samen om onze kinderwens ging draaien. Het is ook lastig om je seksleven samen leuk te houden als het alleen nog maar draait om het krijgen van een kindje. Dit alles gezegd hebbende: het heeft ons nooit uit elkaar gedreven maar juist dichter bij elkaar gebracht. Mijn man was een hele stabiele factor en echt mijn rots in de branding. Met humor konden we alles wat lichter maken en we konden er goed over praten samen. Ik wist al dat we met tegenslagen om kunnen gaan, maar ben trots op hoe we dit samen gedaan hebben, het voelde echt als een team. En dat zijn we nog steeds.

5.) Heb je pijnlijke of ontactische opmerkingen gehad en zo ja, welke?
Weinig gelukkig, al waren ze er wel. Vaak genoeg met goede bedoelingen, maar niet minder ingewikkeld om op te reageren. Mensen vroegen bijvoorbeeld of we al aan kinderen dachten uit interesse, maar in die tijd vond ik die vraag enorm lastig te beantwoorden. Uiteindelijk was ik vaak gewoon eerlijk en benoemde ik dat we ze heel graag wilden, maar dat het niet vanzelf ging. Ook lastig vond ik opmerkingen als dat ik er teveel mee bezig was, en dat het wel zou lukken als ik het los zou laten. Als je een dergelijk traject hebt doorlopen weet je dat je niet anders kan dan er veel mee bezig te zijn, al is het alleen al omdat je wekelijks meerdere keren naar het ziekenhuis moet. Maar daarnaast is het zo’n diepe wens, je kan niet anders dan er mee bezig zijn. Door zo’n opmerking wordt de schuld van je kinderloosheid min of meer bij jezelf terug gelegd, dat voelde heel oneerlijk. Tijdens de IVF-poging was zwanger raken een obsessie, en ik werd het toch. Daarmee lijkt het tegendeel me bewezen. Ik kan er nog steeds kwaad om worden.

6.) Hoe was het destijds voor je om zwangerschapsaankondigingen van bekenden te horen?
Heel moeilijk, ik was er vaak dagenlang door van slag en was ook altijd bang voor eventuele aankondigingen. In 2015 waren of raakten onder andere mijn drie beste vriendinnen allemaal zwanger. Ik was natuurlijk blij voor hen, maar ik heb het er ook heel moeilijk mee gehad. Het voelde enorm eenzaam en de angst dat ik als enige kinderloos zou achterblijven was levensgroot. Achteraf had ik meer willen genieten van hun zwangerschappen, maar helaas draai je dat niet terug. Ik moet zeggen dat al mijn vriendinnen er andersom enorm voor mij geweest zijn, ik deelde alles met ze en dat heeft me enorm geholpen.

7.) Heb je wel eens gedacht ‘laten we ermee stoppen’?
Nee nooit, daarvoor was de wens te sterk. We hadden van tevoren wel bepaald dat we 3 IVF-pogingen zouden doen, en daarna waarschijnlijk zouden stoppen. Al sluit ik niet uit dat we daarna toch doorgegaan waren, je verlegt continue je grenzen.

8.) Was je toen je eenmaal zwanger was nog steeds bang dat het mis zou gaan?
De eerste weken nog wel, maar er was vanaf het moment dat ik positief testte ook een soort basisvertrouwen. Ik dacht steeds: dit jongetje gaat er komen. Het bleek inderdaad een jongen en ja, hij kwam er!

9.) Hoe verliepen je zwangerschap en bevalling?
Ik had een enorm fijne zwangerschap. Nauwelijks kwalen, geen misselijkheid en enorm veel energie. Ik genoot van mijn buik en de schopjes. Ik was zo blij het eindelijk mee te mogen maken, ik kijk er met een enorm goed gevoel op terug. De bevalling was een ander verhaal. De korte versie: ik werd ingeleid omdat Duuk niet indaalde. Toen ik na een dag weeën opvangen volledige ontsluiting had en mocht gaan persen, ging dit enorm moeizaam. Ik had weinig persdrang en het hoofdje daalde niet. Met de vacuümpomp en al mijn kracht werd het hoofdje na lange tijd geboren, maar toen zat Duuk muurvast met zijn schouder achter mijn schaambeen. De kamer stond ineens vol artsen en er werd hard aan Duuk getrokken. Uiteindelijk ben ik op handen en knieën bevallen, dit wordt soms gedaan om het kindje meer ruimte te geven. Hij kwam met een enorm slechte score ter wereld en moest enige tijd beademd worden. Het waren heel angstige momenten, we waren bang dat we Duuk alsnog kwijt zouden raken. We zijn nog een weekje in het ziekenhuis gebleven en toen mochten we eindelijk naar huis. Duuk is inmiddels 14 maanden en blaakt van gezondheid. Het heeft me ongeveer een jaar gekost om alles rondom het traject en de pittige bevalling een plek te geven. Inmiddels kan ik zeggen dat dat gelukt is, maar het zijn wel dingen die me altijd bij blijven en waar ik nog regelmatig aan terugdenk.

10.) Op vruchtbaarheidsproblemen rust een taboe. Waarom wil je dat graag doorbreken?
Omdat het al zo ontzettend eenzaam is om degene te zijn bij wie het niet lukt. Ik had het geluk dat ik onze problemen goed kon bespreken met onze omgeving, maar ik ken ook mensen die dat niet durven omdat ze bang zijn voor nare reacties, of omdat ze het gevoel hebben dat hun lichaam faalt. Ik kan me daarin verplaatsen, maar hoop dat het makkelijker wordt om dergelijke verhalen juist wel te delen. Dat maakt het echt minder zwaar, je hebt vrienden en familie juist heel hard nodig.

11.) Stel: jullie willen een tweede kindje. Hoe groot is dan de kans dat je hier nogmaals doorheen moet en is het je dat waard?
We hebben uit onze IVF-poging drie embryo’s gekregen, en hebben er nu dus nog twee over. Deze zijn ingevroren en worden ontdooid als wij weer voor een kindje willen gaan. Ze worden dan in een natuurlijke cyclus, dus zonder hormonen, teruggeplaatst. We hopen natuurlijk enorm dat dit een zwangerschap oplevert. Mocht dat niet lukken (en die kans is zeker aanwezig) dan gaan we voor een tweede kindje zeker weer een IVF-traject in. We weten nu dat het kan lukken.

12.) Hoe bevalt het moederschap?
Heel goed. Ik kon de eerste maanden soms moeilijk geloven dat ik echt een zoon had en dat hij bij mij zou blijven, maar inmiddels kan ik me geen leven zonder hem meer voorstellen. Het is moeilijk om niet in clichés terug te vallen, maar Duuk heeft mijn leven echt verrijkt. De knuffels, zijn ontwikkeling, grapjes en maniertjes: ik geniet van alles en sta er heel vaak bij stil hoe mooi het is dat hij er is. We zijn ontzettend gelukkig het met hem, het is een heerlijk mannetje.

13.) Wat zou je ouders die nu in dezelfde situatie zitten als jullie destijds mee willen geven?
Blijf dicht bij jezelf en doe geen dingen die je eigenlijk niet ziet zitten maar die je ‘moet’ van anderen, het is al zwaar genoeg. Probeer vervelende of goedbedoelde maar niet helpende adviezen bij die persoon te laten: het is vooral onwetendheid. Bevraag artsen net zo lang totdat je snapt wat ze zeggen en schrijf vooraf je vragen op, dat voorkomt dat je thuis alsnog op zoek gaat naar antwoorden. Het traject is intensief en binnen de fertiliteit is er nog veel onbekend. Probeer Google zoveel mogelijk te vermijden, maar het kan wel fijn zijn om lotgenoten te vinden via internet. Mij heeft dat enorm geholpen en met een aantal van hen ben ik bevriend geraakt. Blijf met je partner praten en plan zoveel mogelijk leuke dingen waar je normaliter van zou genieten. Ook al geniet je er minder van, het is goed om afleiding te hebben en later te kunnen zeggen: we zijn wel doorgegaan met leven. Terugkijkend zou ik dat meer gedaan willen hebben.

Bedankt voor het meewerken Hannah! Ik kreeg al kippenvel toen ik het verhaal voor het eerst hoorde, en je eerlijke en openhartige antwoorden maken alles waar jullie doorheen zijn gegaan invoelbaar (voor zover dat kan). Gelukkig kent jullie verhaal een happy ending, hopelijk helpt dit interview als een stap om het taboe te doorbreken zodat ook vrouwen bij wie het (nog) niet lukt zich minder eenzaam voelen. Want het is al verdrietig genoeg.

Benieuwd naar andere interviews? Klik op de foto’s hieronder om ze te lezen.