Een goed etende peuter bestaat niet. Toch?
Heb jij een moeilijke eter? Zo’n kleine die geen hap groente eet, zelfs zijn boterham weigert of juist alleen brood aan kan en verder niets? Dan heb ik – eigenlijk niet – de oplossing voor je. Die bestaat natuurlijk niet. Wel kan ik voor jou alle mogelijke manieren die ik ooit bij Kobe probeerde op een rijtje zetten. Wie weet heb je er iets aan en lukt het om jouw peuter wat gemakkelijker te laten eten.
Onze tafeltaferelen..
1. Alles in een wrap
M. en ik aten die ene avond heel toevallig wraps met gehakt, tomaat en mais. Ik had een speciale hap voor Kobe gemaakt, maar ik eindigde die avond met honger in bed. Hij at heel mijn wrap op. Na een tijdje ontdekte ik dat alles wat ik in die beruchte wrap stopte door hem werd opgegeten! De wrap gebruikte ik dus als ‘koolhydraat’ voeding, vervanger voor aardappel of rijst. En daarin stopte ik dus gezonde groenten, saus en soms vlees of kip. Hier wat lekkere recepten met wraps:
> Mexicaanse wrap
> Wrap met kip
> Wrap met zoete aardappel spread
© JMouders.nl
2. Zelf doen!
Elk kind wil zijn eigen schoenen aan doen, jas aantrekken, deur open doen en ga zo maar door. Waarom laten we onze kinderen niet af en toe meekoken? Ik hoor je denken: dat kost toch teveel tijd. Hij kan je tegenwerken. Maar je kan hem natuurlijk ook een kleinigheidje laten doen. Wat ik op een gegeven moment hem heb laten doen is olijfjes in een bakje doen, eitje pellen, peen en erwtjes laten scheiden (want dat moet, echt waar ;)). Zo kun je veel kleine opdrachtjes bedenken om hem te laten doen. Eventueel – nog beter – kun je hem tussendoor wat hapjes groente laten eten, zodat hij tijdens het koken al zijn portie binnen heeft. Handig!
3. Honger
Kinderen voelen jouw druk. Wanneer jij iets wil dat ze doen bestaat er een grote kans dat ze dat dan juist niet doen. Zo werkt dat volgens mij ook met eten. Als jij (te) graag wil dat je kind eet, gaat je kind hoogstwaarschijnlijk juist het tegenovergestelde doen. Ik heb op een bepaald moment een omslag gehad in tactiek. Ik forceerde het eten enorm, lag er soms zelfs avonden wakker van dat Kobe niet genoeg gegeten had.
Toen ik ergens in een artikel las dat een kind – zolang hij overdag genoeg vitamines binnen krijgt – echt niet doodgaat aan een paar avonden zonder avondmaaltijd, kreeg ik pas rust. Ook al was Kobe pas net een peuter en hadden de zinnen die hij maakte maar drie woorden, ik probeerde hem de boodschap door te geven: ‘Als je niet eet, dan krijg je honger.‘ Paar keer schouders ophalen, hem gewoon met een bordje voor zijn neus waar hetzelfde eten op lag als dat wij aan het eten waren, en gewoon blijven praten met elkaar. En langzamerhand begon hij dingen van zijn bord te halen en in zijn mond te stoppen.Wat nuchterheid en een klein beetje negeren waren de juiste ingrediënten voor Kobe om toch het avondeten weer op te pakken. Sommige kinderen gaan beter op smileys van courgette en andere kleintjes bepalen gewoon zelf wat en wanneer ze wat eten.
4. Samen
Wij eten sinds Kobe oud genoeg is om zelf met een lepel in zijn hand te eten – gezamenlijk aan tafel. Mijn tactiek hier is: hij ziet ons hetzelfde eten en zal dan eerder geneigd zijn mee te eten, dan wanneer hij iets anders op zijn bord heeft liggen dan wij. Hij wil niet voor niets ook liever met onze spullen spelen dan met zijn eigen speelgoed, toch?
Als wij een keer iets anders willen eten (wij halen af een à twee keer in de week, maar dit doen we dan niet in hun bijzijn) proberen we te doen alsof we toch hetzelfde eten op zijn avondeettijd. Dan pak ik er gewoon een bord bij en leg ik een paar spullen hierop. Lekker goedgelovig die kinderen dat ze denken dat wij aan een aardappel genoeg hebben whaha! Maar vervolgens eten zij wel mee met ons en kunnen wij later die avond – wanneer de kinderen naar bed zijn – rustig met een pizzaatje op schoot op de bank zitten.
5. Groente als friet!
Toen Kobe in zijn slechtere eetfase zat toen hij in zijn twee-is-nee fase zat, ben ik ook af en toe heel creatief met groente omgegaan. Ik heb bijvoorbeeld gedaan alsof het frietjes waren, die in de Albert Heijn heel handig ‘groentefrietjes’ heten.
6. Eten is echt eten
Speelgoed komt onze tafel niet op. Ook telefoons liggen zo veel als mogelijk, niet bij ons in de buurt. Ik denk dat ook dit meehelpt om het eetmoment echt een eetmoment bij ons te laten zijn. Dus naast dat we met zijn allen in principe op hetzelfde moment eten, zijn ook alle ogen en monden gericht op het lekkere eten op tafel.
7. Zelf genieten
Kobe is een erg gevoelig mannetje en neemt onze emotie vaak over. Als wij door een gespannen werkweek gaan, wordt hij onrustig. Ik denk dan ook dat kinderen (Kobe in ieder geval wél) het merken als jij als ouder ergens blij van wordt; van geniet. Als jij met afkeuring naar het eten kijkt wat je voor hem hebt gemaakt, logisch dat hij dan denkt: ‘dat komt mijn mond niet in’. Kinderen voelen jouw emotie beter dan je denkt. Ik probeer (en dat lukt echt niet altijd) dan ook iets te maken wat ik zelf ook erg lekker vind. Zodat Kobe ook denkt: ‘ah mama vindt dat lekker, ik ga het ook proberen’!
Al met al denk ik dat ieder kind weer anders werkt en dat echt niet al bovenstaande manieren op ieder kind van toepassing zijn. Ik denk dan ook dat je op je gevoel af moet gaan en ook vooral met je consultatiearts moet overleggen wanneer je je echt zorgen begint te maken. Ik ben benieuwd of we deze lijst kunnen aanvullen met nog veel meer tips en manieren om je moeilijker eter weer aan het eten te krijgen!