“Kinderen pikken jouw vibe op” – Sophie (31) emigreerde naar Curaçao en voedt haar zoon daar op

In de rubriek ‘Mothers and others’ vandaag een interview met Sophie. De liefde bracht haar naar Curaçao en nu voedt ze haar eenjarige zoontje daar op. Ze vertelt over het Zika virus, over kinderopvang in een woonhuis, omgaan met gemis en elke dag kip met friet als lunch. Leuk detail: Sophie is 1 van onze beste vriendinnetjes! En niet bepaald kort van stof ;), dus ga er lekker voor zitten…

1. Kun je iets over jezelf vertellen?
Hoi! Ik ben Sophie en drie jaar geleden emigreerde ik voor de liefde van mijn leven naar Curaçao. Mijn vriend kende ik toen net een half jaar via internet (lang leve Tinder!) en we hadden elkaar twee keer twee weken in het echt gezien, maar om een langere tijd bij elkaar te zijn is toch anders. In eerste instantie zou ik voor drie maanden gaan, maar dat is iets uitgelopen ;). Eigenlijk iedereen om ons heen verwachtte het stiekem al; na 8 maanden was ik zwanger en na nog eens 39 weken, op 23 januari 2017, kwam onze zoon Sem op de wereld.

2. Hoe verliepen je zwangerschap en de bevalling?
Toen ik net zwanger was, heerste het Zika virus en ook Curaçao was een gevarenzone. Natuurlijk werd ik ervoor gewaarschuwd, ik smeerde me af en toe in met een natuurlijk middel op basis van Aloë en droeg ik vooral lange kleding, sliep onder een klamboe en deed eigenlijk niet veel meer dan dat. Er teveel zorgen over maken deed ik niet, omdat ik vond dat die stress waarschijnlijk alleen maar op mijn ongeboren baby over zou slaan. Wat wel fijn en stiekem toch geruststellend was, waren de extra echo’s die gemaakt werden, om de groei van Sem in de buik te monitoren.

En ja, de faciliteiten om te bevallen zijn hier wel even wat anders dan in Nederland. Het ziekenhuis bijvoorbeeld is gevestigd in een oud historisch gebouw, wat prachtig is, maar niet erg steriel. De ramen van de kamers zijn ‘shutters’ waar de lucht (en dus bacteriën) zo doorheen waait en het schijnt dat je meer als nummer dan als persoon wordt behandeld.

Zelf ben ik bevallen in de kraamkliniek, dit is wat kleinschaliger en was voor mij perfect. Er zijn een aantal goed afgesloten kamers en twee beval-kamers. Er werd echt goed voor me gezorgd, ook na de bevalling. De verloskundigen had ik al eerder ontmoet tijdens controle-afspraken en zijn heel vakkundig. Ondanks kleine complicaties (hartslagje daalde en de navelstreng zat twee keer om Sem zijn hoofd), heb ik me geen moment angstig gevoeld.

3. Heb je ooit getwijfeld over of je je zoon toch niet liever in Nederland wilde opvoeden?
Deze vraag is me enorm vaak gesteld, maar geen enkel moment heb ik getwijfeld om het hier allemaal te moeten doen. Natuurlijk zijn er een aantal nadelen, maar het leven op een tropisch eiland met een kleintje kent ook juist enorm veel voordelen.

4. Welke voordelen?
Een aantal in willekeurige volgorde op een rijtje:

• Verplicht elke dag twee keer 10 minuten in de zon moeten lopen met je pasgeboren kindje om de juiste vitaminen binnen te krijgen. Naast dat het heerlijk voor jezelf is (lees: bijkleuren na de bevalling!), heb je ook geen gedoe met potjes extra vitaminen.
• Na het badje je kindje gewoon bloot op het aankleedkussen kunnen leggen zonder handdoek die hem warm houdt, want: temperatuur 30+. Standaard.
• En wat denk je van alle lange broekjes, shirtjes, vestjes, sokjes, schoenen met klittenband (die NOOIT te vinden zijn, maar je moet ze aanschaffen voor het KDV)? Niet nodig! Een luier en een rompertje en gaan!
• Het buitenleven. Buiten eten, buiten spelen, buiten zwemmen, buiten ontdekken. De mogelijkheden zijn zelfs op een klein eiland als Curaçao oneindig! Het bos, de zoutpannen, verborgen natural pools, het strand, onze eigen tuin, papa’s skatepark.. Er is genoeg te doen voor die kleintjes hier!
• Vanaf 3 weken na de bevalling naar het strand. De spannendste ervaring die ik ooit heb gehad, maar het was heerlijk! En hoe meer je erop uit trekt met je kleintje, hoe makkelijker het wordt. Echt!
• Gewoon sowieso het strand. Of het nou een stranddag in bikini is of een drankje met je voetjes in het zand; de mogelijkheid is elke dag aanwezig. En dit doen we echt niet dagelijks, maar wekelijks…. Ja, zeker wel wekelijks.
• Oh ja, die bikini om je postnatale lichaam. Mannen en vrouwen van alle maten lopen hier rond, en trots! Trots op hun curves, grote billen en stevige borsten. Dan durf ik ook wel met m’n kippenkontje en prenatale buikvet in de zon te liggen!

5. En wat zijn de grootste nadelen?
De donkerste wolk van het emigreren is het moeten missen van je ouders, je zus, je familie en je belangrijke, al eeuwigdurende vriendschappen. Mensen die jou door en door kennen. Vooral met kinderen maakt dat het erg lastig. Ik ben weggegaan net na de periode dat mijn zus en veel vriendinnen om mij heen kinderen kregen. Deze kinderen zijn inmiddels 3 jaar en ik heb hun ontwikkeling moeten missen.

6. Hoe ga je met dat gemis om? En hoe zorg je ervoor dat Sem toch een goede band met zijn (schoon)familie krijgt, ondanks dat ze elkaar niet vaak zien?
Met veel foto’s, filmpjes en FaceTime hou je elkaar wel op de hoogte, maar de echte quality time is toch anders. Het tijdsverschil maakt het vaak lastig om te FaceTimen, maar we proberen ieder weekend wel een opa, oma of tante te ‘zien’, zodat Sem even met ze kan kletsen. Ook heb ik een prikbord bij zijn speelhoekje opgehangen met foto’s van de familie en vrienden. Zo ziet hij ze vaak en hoop ik dat hij uiteindelijk een goede link kan leggen met namen en familiebanden.

Copyright Gijs de Kruijf

7. Hoe ziet een gemiddelde, doordeweekse dag eruit voor jullie?
Wij hebben het geluk dat Sem rond 7 uur ’s ochtends wakker wordt. Ik probeer meestal daarvoor al te douchen, zodat ik daarna de tijd heb om Sem klaar te maken voor de kinderopvang. Een echte taakverdeling in de ochtend hebben we niet. Sem moet eten, aangekleed, tasje klaarmaken en tandenpoetsen. Hierin wisselen we elkaar af, maar dat gaat eigenlijk altijd wel vanzelf.
Rond kwart voor 8 ga ik weg van huis en breng ik eerst Sem naar de opvang, dan rij ik door naar werk. Over het algemeen ben ik om 5 uur klaar en haal ik Sem ook weer op. Eenmaal thuis krijgt Sem nog wat te eten en gaat hij rond 7 uur met een papfles naar bed. Omdat mijn vriend vaak rond half 7 pas thuis is van werk, eten wij eigenlijk altijd als Sem slaapt.
Mijn vriend heeft een skatepark dat sluit om 6 uur en hij redt het niet om Sem op tijd op te halen. Ikzelf ben weddingplanner en als ik huwelijken heb, ben ik vaak laat in de avond thuis. Op die dagen halen vrienden van ons Sem van de opvang. Zij zijn onze reddende engels!

8. Hoe ziet de kinderopvang er in Curaçao uit?
De kinderopvang waar Sem zit, is gevestigd in een woonhuis. Dit zie je heel veel op Curaçao en is vrij normaal. Wat ik prettig vind, is dat het er altijd zeer schoon en opgeruimd is en dat ze werken volgens een bepaalde methode die in Nederland ontwikkeld is. De kindjes zijn verdeeld over 4 groepen; de baby-groep, dreumes-groep, peuter-groep en kleuter-groep en de leidsters zijn heel lief. Sem wordt elke dag gedoucht en ze knippen zelfs zijn nageltjes als deze iets te lang worden! Je kan zelf aangeven wat het schema is voor je kind, maar ik ben daar zelf vrij makkelijk in. ’s Middags krijgen de kinderen warm eten, lekkere rijst met stoba (stoofvlees) en kouseband bijvoorbeeld! Dit doe ik thuis eigenlijk nooit, maar vind het prima dat de opvang dat wel doet.

9. Welke verschillen zie je tussen opvoeden daar en opvoeden hier, in Nederland?
Mensen op Curaçao leven veel buiten en ik denk dat daarom er niet zoveel gekeken wordt naar een tijdsschema als in Nederland. Ik zie vaak genoeg kinderen rond 10 uur ’s avonds nog wakker zijn, terwijl ze de volgende dag weer naar school moeten. Wij doen er soms zelf ook aan mee. Rond 7 uur is het bedtijd, maar als we een keertje iets langer blijven hangen bij vrienden of bij dat ene strandtentje, dan kan het ook weleens half 9 worden. Gelukkig kan Sem goed aangeven als hij moe is (lees: hij wordt onhandig, zeurt veel en krijst de boel bij elkaar als hij geen filmpje mag kijken bijvoorbeeld), dus dan weten we ook wel dat we niet te lang moeten blijven zitten.

Ik denk dat er wel degelijk een verschil bestaat ook in het bewust zijn van voedsel en voedingsstoffen. De lokale keuken is vrij vet en bestaat uit weinig groente (rijst met stoba of friet met kip bijvoorbeeld) en veel kinderen krijgen dit van hun ouders mee. Ik denk dat het eiland zeker een stuk bewuster aan het worden is van gezonde gewoonten en dit willen we Sem uiteraard ook meegeven. Kip met friet als lunch zal je bij ons in huis niet zo snel vinden 😉

Verder is het leven op het eiland enorm vrij. Kinderen zijn een soort van heilig en iedereen wordt gezien als elkaars familie. Dit maakt dat niet alleen de ouders, maar ook alle vrienden en familie naar de kinderen uitkijken. Ze lopen lekker rond in hun zwembroekje met bandjes om bijvoorbeeld en spelen met wat er te vinden is in de natuur. Ik denk dat dit iets is wat ik Sem ook graag meegeef. Ik zal hem altijd in de gaten houden, maar hij mag wel veel van ons. Ontdek de wereld maar!

10. Hoe zie je je toekomst voor je? Zou je voorgoed in Curaçao willen blijven wonen, ook wanneer Sem naar school gaat?
We hebben net een huis gekocht, dus ja, de planning is wel dat we voor langere tijd op Curaçao blijven wonen, wellicht voorgoed. Het onderwijs op Curaçao verschilt per school enorm, als ik de verhalen mag geloven. Ik vind het belangrijk dan Sem straks naar een school gaat waar Nederlands gesproken wordt en waar de kwaliteit van het onderwijs naar Nederlandse maatstaven is. We hebben al een school op het oog, dus daar maak ik me niet zo druk om. Ik denk wel dat de begeleiding vanuit school hier over het algemeen minder goed is en dat je als ouder ook je kind moet helpen om mee te kunnen komen op school, maar dit lijkt me eigenlijk ook niet meer dan logisch. Ook het voortgezet onderwijs kent een aantal goede scholen, maar zodra Sem wil gaan studeren, zal hij naar Nederland of Amerika moeten.

11. Welke tip zou je (aanstaande) mama’s die in het buitenland wonen mee willen geven?
Qua familie en vrienden, dit blijft altijd een struggle, maar het wordt steeds makkelijker, echt waar! Probeer zoveel mogelijk te bellen met je dierbaren en af en toe een vakantie terug naar Nederland te plannen. Dit houdt de band sterk en je kindje zal op een gegeven moment de gezichten en namen onthouden.

En go with the flow. Dit is een tip die ik iedere ouder mee zou willen geven, dat maakt het leven een stuk makkelijker! Elk land heeft zo z’n eigen manieren qua opvoeding en ik denk dat we van andere culturen ook kunnen leren. Als iets niet de standaard is van Nederland, betekent dat niet dat het slecht is. Het meest ideale aan een tropisch eiland is de relaxte, vrije vibe. Ik geloof heilig dat kinderen jouw vibe oppikken. Dus zolang jij relaxt bent, zullen je kinderen dat ook zijn. Niet te druk maken! Bida ta dushi!

Benieuwd naar andere interviews? Klik op de foto’s hieronder om ze te lezen.