Co-sleeping en rooming-in. Ik houd ervan.

Elia heeft bij ons op de slaapkamer geslapen tot hij ongeveer anderhalf was. Noël is nu 15 maanden, en slaapt ook al sinds zijn geboorte bij ons, gezellig in zijn ledikantje met daarboven zijn naamslinger van KiddyColors, naast ons bed.

Het verschil tussen co-sleeping en rooming-in

Bij co-sleeping ligt de baby letterlijk in zijn wiegje of ledikantje tegen het bed van de ouder(s) aan, je kunt hem dan dus aanraken als je je arm uitstrekt. Bij rooming-in (ook wel room sharing genoemd) ligt het kind in zijn eigen wiegje of ledikant, maar wel vlakbij (in dezelfde kamer als) de ouder(s). Het zijn beide varianten op samen slapen die zich kenmerken door een hoge mate van nabijheid.

Waarom zou je?

Wij deden het in eerste instantie uit praktische overwegingen. Beide keren hadden we geen slaapkamer ‘over’. Noël had in theorie ook bij Elia op de kamer kunnen slapen, maar het is een klein kamertje en ik zag het niet zo zitten dat ze elkaar dan wakker zouden houden of maken. Al lijkt het me in de toekomst wel leuk om ze een kamer te laten delen!

Maar goed, er was dus niet echt een andere optie, of we moesten de baby in de hal of in de woonkamer leggen, waar we vanzelfsprekend niet voor gekozen hebben. Van tevoren dacht ik echt niet dat ik rooming-in zó fijn zou vinden. En toen we Noël kregen, vonden we het allebei een fijn idee dat hij ook lange(re) tijd bij ons sliep. Hadden we wel een slaapkamer ‘over’ gehad, dan betwijfel ik of we hem daar überhaupt in gelegd hadden.

Voor- en nadelen

Als grootste voordelen zou ik noemen: het is geruststellend gezellig (ik val elke nacht in slaap luisterend naar zijn ademhaling en soms ook zachte gesnurk) en je kunt snel reageren op bijvoorbeeld gehuil. Soms begint Noël wat te jammeren in zijn slaap, dan aai ik hem over zijn rug en slaapt hij weer verder. Had hij in zijn eigen kamer gelegen, dan had ik dat gejammer niet gehoord, en was ik pas ‘in actie’ gekomen bij het gehuil, wat waarschijnlijk te laat was geweest om hem dan nog zo makkelijk weer in slaap te krijgen. Verder scheelt het natuurlijk ook ruimte.

Nadeel: als je een lichte slaper bent (dat ben ik gelukkig niet), word je sneller wakker van alle geluidjes die een baby in zijn slaap maakt. En als de baby een lichte slaper is, wordt hij wakker van jouw geluiden. Al denk ik dat dit ook een kwestie is van gewenning: als je (allemaal) niet beter weet en niet anders hebt meegemaakt, ‘accepteer’ je elkaars aanwezigheid. Nadeel is verder dat je als de baby slaapt – en jij dus nog niet – ook niet makkelijk meer de slaapkamer in en uit kunt lopen of het licht aan kunt doen als je nog iets wilt pakken.

Ik vind rooming-in heel erg fijn en zou het dus iedereen aanraden, zeker met een kind onder de 1 jaar. Je maakt het jezelf daardoor ook gemakkelijker, omdat je er zeker in dat eerste jaar nog wel regelmatig uit zult moeten ’s nachts. En als ik ergens een voorstander van ben, dan is het wel van het jezelf zo gemakkelijk mogelijk maken, zeker ’s nachts in die eerste vermoeiende maanden. Mits je dan wel kunt slapen natuurlijk.