Stelling: opvoeden is het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb

Ze zeggen wel eens; een relatie is werken. Laten we dat interpreteren in de breedste zin van dat woord. Ook de relatie tussen moeder/vader en kind is werken. Hard werken. Een relatie waarin je elkaar steeds beter leert kennen, een band met iemand die sterker wordt, maar ook eentje die diepe dalen kan kennen. Opvoeden van je kind is hard werken. Het is je kind proberen te doorgronden, het is bij je principes blijven, het is consequent (proberen te) blijven en duidelijkheid zaaien. Het is je kind de wereld leren en al haar perikelen, het je kind leren wat het is om vervelende dingen mee te maken maar ook hoe om te gaan met complimenten en positieve situaties.

Opvoeden is inderdaad een van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb. Een ding waar dit voornamelijk in zit is de verantwoordelijkheid die opvoeding met zich meebrengt. Jij managet je kind en bent degene die voor een groot gedeelte verantwoordelijk is welk volwassen karakter je de wereld in brengt.

Mijn antwoord is dus YES: opvoeden is het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb. Ik denk dan ook niet dat er ooit een situatie voor gaat komen waarin ik iets nog moeilijker vind dan dit…

Ik heb twee universitaire Masters en 1 post-HBO opleiding afgerond. Ik heb tentamens gemaakt, scripties geschreven, stage gelopen. Ik werk met getraumatiseerde pubers die niet zelden gedragsstoornissen hebben. Ik heb huizen gekocht, samen gewoond en toen weer niet, geëxperimenteerd op allerlei vlakken, relaties gehad en verbroken.

Maar zonder enige twijfel YES: opvoeden is het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb. Het is niet zo dat ik elke dag bewust denk ’tjonge, wat zit ik me hier toch iets moeilijks te doen zeg!’, maar als ik naga wat voor struggles ik de afgelopen jaren als moeder heb doorgemaakt dan valt de rest erbij in het niet.

Wat het zo moeilijk maakt? Ik denk vooral dat je ineens geconfronteerd wordt met een situatie die zo anders is dan je je ooit voor had kunnen stellen, en waar je je met de beste wil van de wereld ook niet echt op had kunnen voorbereiden. En dat die situatie vervolgens voor altijd zo is. De verantwoordelijkheid is enorm, het slaaptekort en de schuldgevoelens soms ook. En kinderen zijn echt spiegels, je ziet (goede én slechte) karaktereigenschappen van jezelf plotseling uitvergroot in zo’n klein mensje. En je wordt je pijnlijk bewust van je eigen beweegredenen en handelingen.

Dus ja, het is by far het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb. En tegelijkertijd het uitdagendste, mooiste en dankbaarste.

*Foto door Ayla Maagdenberg