“Papa moet het doen”. Als je bij je kind altijd op de tweede plaats komt.

“Jij moet het niet doen, papa moet het doen.”

“Ik wil papa.”

“Papa moet thuiskomen.”

“Ik hou van jou.” (ik) – “Ik hou van papa.” (Elia)

Een paar willekeurige uitspraken die ik heel vaak gehoord heb en nog geregeld hoor. Elia is, eigenlijk al sinds ik het me kan herinneren, een papa’s kindje.

Hoe dat zo gekomen is? Ik heb geen idee. Het zou er iets mee te maken kunnen hebben dat de babydaddy meer rust in zich heeft, en dat Elia (misschien ook juist weer daardoor?) al van baby af aan vaak bovenop hem in slaap viel. Natuurlijk sliep hij ook op mij, zeker als baby, maar na een tijdje begon ik dan toch dingen te denken als: ‘Ik moet eigenlijk nog een was doen / de keuken schoonmaken / enz.’
100% ontspannen was ik dan niet meer, en een kind voelt dat denk ik feilloos aan.

Tot hij ongeveer anderhalf was, viel Elia elke avond in slaap op zijn vaders’ schoot, waarna hij hem in bed legde. Hun band was – en is – behoorlijk lichamelijk, ze knuffelen en stoeien vaak, en Elia valt ook nu in zijn peuterbed nog regelmatig in slaap met zijn armen om zijn vaders nek. Vanzelfsprekend knuffel ik hem ook, maar die twee zijn in dat opzicht echt 2 handen op 1 buik.

Niet afdwingen, niet vergelijken

Is het leuk om altijd op de tweede plaats te komen? Nee. Is het dankbaar? Nee. Doet het pijn? Soms, zeker als het bijvoorbeeld die tijd van de maand is of je zwanger bent en je niets liever wilt dan warmte & genegenheid. Een dreumes of peuter die dan gaat gillen dat jij alles verkeerd doet en die weigert te gaan slapen als papa er is niet, kan dan nogal confronterend zijn.

Drie tips om hier niet te veel door van slag te raken:

• Ga jezelf niet met je partner vergelijken. Je kind heeft een voorkeur, maar dat komt niet doordat jij iets fout doet en het betekent ook niet dat hij minder van jou houdt. Hoezeer je binnen je gezin ook op 1 lijn zit, elke ouder doet dingen toch op zijn eigen manier, en dat is maar goed ook. Proberen om zoveel mogelijk op je partner te gaan lijken zodat je kind jou leuker gaat vinden, is per definitie een kansloze zaak.
• Neem het jezelf niet kwalijk, en neem het ook vooral je kind niet kwalijk. Ook al ben jij degene die 99% van de tijd voor hem zorgt, bij kinderen is een voorkeur nog niet gelinkt aan dankbaarheid.
• Liefde, of een voorkeur voor iemand, kun je niet afdwingen. Er was een tijd dat Elia structureel weigerde om mij een kus te geven voor het slapen gaan (drie keer raden wie er dan wél een kus kreeg…). Hem dwingen om dat wel te doen voelt voor mij al heel onnatuurlijk aan. Ik wil een gemeende kus, en anders liever geen.

Het is een fase

Het is een fase. Het is een fase. Het is een fase. Het is een fase. Het is een monster. Deze zin is op alle kindjes in alle situaties van toepassing, en daarom zo’n heerlijk cliché waarin een (grote) kern van waarheid schuilt.

Elia is nu drie. Hij heeft zijn hele leven een voorkeur voor papa gehad, en misschien blijft dat nog wel lang zo. Maar misschien gaat het ook wel omslaan. Ik heb gehoord dat alle kleine jongens op een gegeven moment met hun moeder willen trouwen, die fase zal ook hier wel aanbreken ;). En zo niet, dan is dat ook goed. Ik gun de babydaddy die unieke band met zijn zoon, ik gun ze het moois dat ze samen hebben. En ik weet dat mijn zoon net zo veel van mij houdt, al uit hij dat soms minder of op een andere manier. Overigens was de voorkeur een tijdje heel sterk – echt zo sterk dat hij niks van mij wilde hebben en bijvoorbeeld steevast elke ochtend keihard ging huilen als papa naar zijn werk vertrok (…) – maar is dat nu al lang bijgetrokken.

En mocht je er nou toch mee zitten dat je kind een voorkeur heeft voor je partner? Dan kun je er altijd nog eentje maken, heb je weer 50/50% kans… zo heeft Noël geen enorm sterke voorkeur, maar is hij van ons twee toch net iets liever bij mij…

*Foto’s door Ayla Maagdenberg

Interessant? Lees ook “Mama ik vind jou niet lief, papa is wél mijn vriend.” Als je kind je afwijst…