“Als je niet, dan…”. Ik chanteer vaker dan ik wil.

Het is soms zo gemakkelijk. Kobe doet iets niet wat ik wel wil op dat moment. Je kunt geduldig zijn, boos worden en bij het feit blijven dat hij gewoon naar je moet luisteren. Wat je ook kunt doen – en dat is de simpelere manier – is hem overhalen iets te doen door iets wat hij heel erg leuk vindt naar voren te halen. Het verbieden van een toetje als hij niet wil eten kan nog nét vind ik. Dan koppel je twee dingen die nauw verbonden zijn. Maar vertellen dat hij anders met 4 niet naar school kan als hij nog niet groot genoeg is om op tijd naar de wc te gaan, of zeggen dat hij moet luisteren en als hij dat niet doet, hij ’s middags geen tv mag kijken, slaat natuurlijk helemaal nergens op.

Ik heb wat minder overwicht

Het lijkt mij best oké als je jezelf als ouder af en toe bekritiseert of af en toe kritisch naar je eigen handelen kijkt. Zo doe ik dat dagelijks, wat wellicht ook weer wat teveel is. Maar op dit punt denk ik dat er nog wat verbeteringen te halen zijn. Soms heb ik te weinig overwicht bij mijn kinderen (vooral Kobe) en krijg ik het niet voor elkaar om zonder sanctie hem iets te laten doen of ergens mee te laten stoppen.

Altijd al is het voor mij lastig geweest een of meerdere kinderen in een groep onder controle te houden. Dat ligt vast aan zowel mijn voorkomen als de manier waarop ik praat; ik ben klein, blond én een meisje, dat werkt niet mee. Maar ook de woorden die ik gebruik en de twijfel waarin ik dingen zeg – omdat ik toch vaak bezig ben met wat men die naar me luistert daarvan vindt – helpt mee hierin. Of eigenlijk tegen. Ik ben dus dan naar andere manieren aan het zoeken waarop ik deze ‘onzekere toon’ kan compenseren en tóch de controle terug kan krijgen. Maar door die alternatieven te zoeken verlies ik die juist.

Bij mijn kinderen (nu nog alleen Kobe) eindig ik dus meestal in de chantagetruc omdat ik weet dat dit het beste werkt. Kobe is als de dood om leuke dingen niet meer te mogen doen. Dus als er iets is waar ik hem angstig mee kan krijgen is het laten weten dat een leuke activiteit op het spel staat.

Grenzen snappen

Maar om mezelf ook wat te helpen was ik erg benieuwd naar hoe erg het eigenlijk was. Krijgen kinderen hier later last van of wordt bijvoorbeeld het luisteren er nog slechter door? Ik denk dat dit wel meevalt, maar dat ik mezelf kan helpen door manieren te vinden om wél die controle te houden, zodat het ‘streng zijn’ of ‘situaties te handelen’ me nog gemakkelijker en soepeler af zou kunnen gaan.

Het is voor Kobe (en straks voor Vicky) goed om te weten waar mijn grenzen liggen. Als je met totaal uiteenlopende sancties aan komt zetten, zijn die grenzen nog niet duidelijk. Mag ik dan iets niet omdat ik vanochtend vroeg iets geks heb gedaan, of omdat het simpelweg niet hoort/mag?

Om grenzen duidelijk aan te geven zou ik mezelf een challenge willen aangaan en mezelf vragen vaker bij de situatie zelf te blijven in plaats van erbuiten naar ‘straffen’ te zoeken.

Hoe vaak ‘chanteer’ jij?

*Foto door Ayla Maagdenberg