9 maanden ontzwangeren? Hier heb ik een jaar later nog last van…

Over zwanger zijn en de gevolgen ervan voor de bevallen vrouw (zowel lichamelijk als geestelijk) zegt men: 9 maanden op, 9 maanden af. Waar dat vandaan komt weet ik niet, maar ik vind het klinkklare onzin. Bij mij gaat die vlieger in elk geval niet op.

Ik heb het niet op de maand nauwkeurig bijgehouden, maar ik weet zeker dat Elia de 1 jaar al gepasseerd was toen ik me weer helemaal mezelf voelde. Nu, bij Noël, ging dat proces iets sneller, waarschijnlijk ook omdat ik ben gestopt met elke vorm van anticonceptie.

Toch zijn er nu, ruim 13 maanden na de bevalling, nog een paar dingen waar ik last van heb.

1. Mijn haar

De welbekende babyhaartjes die niet alleen de baby, maar ook de moeder krijgt. Haartjes die aangroeien en die een stuk korter zijn dan de rest, en die daarom als sprietjes of als een zielig kuifje aan de zijkanten of bovenkant van je hoofd uitsteken. Nu heb ik hierbij ook de pech dat ik vrij dik en donker haar heb, dus die haartjes vallen echt op (de babydaddy zegt van niet maar geloof mij: dat doen ze wel…). Ik probeer ze nu maar in toom te houden met schuifspeldjes, maar liever zou ik de tijd doorspoelen naar een toekomst met mooie, lange haren.

2. Vergeetachtigheid

Mijn kortetermijngeheugen, of beter gezegd het gebrek daaraan. Volgens mij is dit niet alleen een (post)zwangerschapskwaal, maar is er op dit gebied gewoon blijvende schade. Ga ik naar de supermarkt om 2 dingen te halen, dan vergeet ik ze allebei. Sta ik op het punt om geld over te maken, weet ik niet meer naar wie of waarom. Had ik me zó voorgenomen om dat ene te doen, weet ik niet meer wat het is. Fiets ik naar huis met het gevoel iets vergeten te zijn, krijg ik even later een appje van een collega waarom ik niet bij de vergadering ben. Ik vergeet niet alleen dingen te kopen of te doen, ik vergeet ook wat vriendinnen me verteld hebben. Of ik vertel exact hetzelfde verhaal 2 keer aan dezelfde persoon.

3. Plassen

Ik moet veel vaker plassen. Gelukkig niet op onvoorziene momenten (werpen al die bekkenbodemspieroefeningen – goed woord voor Scrabble – toch nog hun vruchten af!), maar soms wel drie keer per uur. Gingen er vroeger, in de kinderloze tijd, nog wel eens middagen voorbij dat de wc en ik elkaar niet zagen, daar is dat nu ondenkbaar. Als ik een buitenactiviteit gepland heb met de jongens, zorg ik er ook altijd voor dat ik weet waar de wc is. Niet omdat ik er in allerijl naartoe moet rennen, wél omdat ik weet dat de kans groot is dat ik moet plassen, ook al heb ik dat voor vertrek thuis nog gedaan.

Los van deze drie dingen, voel ik me helemaal de oude Carmen. Mijn haar zal wel weer aangroeien, vaker plassen is eigenlijk helemaal zo erg nog niet, en die vergeetachtigheid? Wat wilde ik daar ook alweer over zeggen? 😉 

*Foto’s door Ayla Maagdenberg