Ik wil dat mijn kind stopt met zeuren. Hoe doe ik dat?

Kobe is aardig scherp. Dat wil zeggen, hij weet wanneer hij een zeurtoontje op moet zetten om iets bij bepaalde personen voor elkaar te krijgen. Volgens mij herkennen baby’s dat al als ze best klein zijn. Ze weten dat papa – of (eigenlijk meestal) mama – hun kamer binnenkomt wanneer ze bijvoorbeeld hun speen op de grond hebben gegooid en gaan huilen. En sommige baby’s leren aan dat ouders terug de trap op komen wanneer ze maar een enkele kreun geven.

Hoeveel ruimte heb je

Ik merk aan mezelf dat het volledig gerelateerd is aan hoeveel energie ik heb en hoeveel uren aan slaap ik de nacht ervoor heb gehad. Hoe meer ruimte hoe meer ik nadenk over mijn reactie naar mijn kinderen. Kortom; hoe minder energie hoe korter mijn lontje en hoe sneller ik dus ook weer toegeef aan hun gezeur. Ik heb dan gewoon geen zin om bezig te zijn met gezeur, met gehuil en hoe sneller dit stopt, hoe beter. Dan reageer ik kortaf, maar dus ook maak ik me er ‘gemakkelijker’ af.

Ook hier komt die godvergeten vicieuze cirkel om de hoek kijken. Hoe minder slaap je hebt, hoe minder makkelijk je met het gezeur van je kind om kunt gaan en hoe sneller je toegeeft. Dit betekent ook dat dit doorgaat ’s avonds. Je zult met minder slaap ook sneller naar je kind toe gaan als hij/zij slaapt. Om te voorkomen dat je kind gaat huilen of zeuren. Je kind raakt vervolgens gewend aan de hoeveelheid tijd die jij in de baby- of kinderkamer besteedt en zal zeurderiger zijn wanneer je wegloopt. En dan zul je jezelf voor je kop slaan omdat je jezelf dan in de ochtend op de vloer naast het kinderbedje terug vindt.. Dus; het is dus wel echt belangrijk om – hoe weinig ruimte of slaap je ook hebt – toch bezig te zijn met het niet te snel toegeven aan het zeuren van je kind. Anders heb je alleen jezelf er maar mee..

Mooie anti-zeur gesprekken

Bij ons thuis lukt dit met zeuren bij opa’s en oma’s het meest, bij papa zo af en toe. Gelukkig krijg ik het de laatste tijd steeds meer voor elkaar het gezeur te omzeilen en Kobe te laten weten dat hij iets normaal moet vragen. Hier een paar van die situaties die ik de afgelopen week op heb geschreven. Dit zijn dus wel gesprekken wanneer mijn lontje relatief lang is ;).

DINER MET EEN SCHREEUW

We gaan eten en ik heb de tafel gedekt. Kobe is heel overduidelijk niet blij met het bord dat ik voor hem op tafel heb gezet. Blijkbaar had hij toch dat ene bord met een bloem of juist eentje met de uil gewild.

Kobe (zeurderige toon): “Ik wil een ander bord!!!”
Ik reageer hier niet op en geef hem de kans om zelf te realiseren dat hij alleen reactie krijgt als hij het normaal zegt.
Kobe is niet blij dat ik niet reageer en schreeuwt nu nog harder: “Mama! Ik wil een ander bord!!”
Ik zeg op een rustige toon, ga niet met hem mee: “Kobe, als je graag iets wil dan vragen we dat op een andere manier.”
Kobe snapt in ieder geval dat hij zachter moet praten en zegt op rustige toon: “Ik wil een ander bord!”
Bijna goed Kobe. Ik: “Is dat een vraag aan mij Kobe? Kan ik iets voor je doen?”
Kobe: “Mágggg ik een ander bord, mama?”
Nu is het dus heel belangrijk dat ik dit gedrag goedkeur. “Fijn dat je het zo vraagt Kobe.” En geef hem een ander bord.

IK WIL NIET NAAR BEDDDDD

Ook zijn er elke avond weer die momenten dat het slaapmoment is aangebroken. Als je zelf eigenlijk ook zin hebt om te gaan slapen, is het heel vermoeiend als je je peuter moeilijk meekrijgt. Ook in ons huis is het elke avond rond 19u raak. Kobe mag na het eten – ergens tussen 18.30 en 19u – nog TV kijken.

“Kobe, we kijken alleen deze aflevering nog af en dan gaan we slapen.”
Op dit moment reageert Kobe nog altijd oké. Hij mag nog even kijken, dan is alles goed. Maar dan is de show afgelopen..
“We gaan naar bed Kobe.” Ik zet Netflix uit en het gehuil start gelijk.
“Neeeeeeeeee ik wil niet slapen….. Nouuuuuuuu….”

Dan zijn er drie tactieken die ik hanteer om onder het gezeur uit te komen:

TACTIEK 1: Het wedstrijdje werkt altijd. Ik wil altijd winnen van Kobe. Als hij zeurderig op de bank ligt ga ik alvast naar de trap en zeg terwijl ik loop “Ik weet zeker dat ik vanavond ga winnen en eerder boven ben dan jij, Kobe.” 2 van de 3 keer komt hij me achterna en laat ik hem natuurlijk altijd winnen;)
TACTIEK 2: Als hij zijn knuffels op de bank heeft liggen of er iets is waar ik met een leuk stemmetje de trap op kan gaan, doe ik alsof zij de uitdaging aan willen gaan eerder boven te zijn dan Kobe. Kobe is 3 maar gaat nog steeds erg goed op poppenkast en vindt het geweldig als ik een stemmetje doe en zéker als die tegen hem praten.
TACTIEK 3: Soms werkt het refereren naar een boekje boven. Dan geef ik bijvoorbeeld aan dat het huilen en beneden blijven afgaat van de tijd dat ik hem voor kan lezen. “Paco kan dan niet meer langs de basgitaar lopen.” of “Kikker is boven op je aan het wachten en roept je al.”

Lange termijngeheugen

Oké heel eerlijk. Het werkt niet altijd. Somst til ik hem op en gilt hij tot aan het moment dat ik een boekje ga voorlezen. Maar wat bijna altijd werkt is: AFLEIDING. Peuters hebben niet zo’n lang termijngeheugen en als ik midden in zijn gezeur opeens enorm enthousiast zegt: “wist je, wist je, ik wil je iets vertellen…!” dan is Kobe ineens vergeten waar hij over zeurde en is zijn nieuwsgierigheid gewekt voor hetgeen wat ik hem wil vertellen. Dit kan heel onbenullig iets zijn.

Hoe reageer jij op het ‘gezeur’ van je kind? Of hoe zou jij dit aanpakken?