Ik heb een voorkeur voor 1 van mijn 2 kinderen

Ik heb een voorkeur voor 1 van mijn 2 kinderen.

Als het gaat om de dag met eentje doorbrengen. Niet als het gaat om van wie ik meer houd, moge dat duidelijk zijn. Elia en Noël zijn totaal verschillend, en allebei even leuk op hun eigen manier. Twee unieke persoontjes, met twee heel andere karakters. Maar ik vind Elia om meerdere redenen het makkelijkste kind om mee te zijn.

De makkelijkste leeftijd

Elia is net drie. Ik vind dit zo’n fijne en leuke leeftijd! Hij praat de hele dag door, hij is erg vatbaar voor logica en je kunt afspraken met hem maken (‘Ok, we gaan nu op zolder spelen, en dan ga je daarna slapen. Afgesproken?’ ‘Ja, mama.’). Over het algemeen accepteert hij alles, mits ik hem lang van tevoren inlicht over wat er gaat gebeuren.

Echte driftbuien waarbij hij een halfuur op de grond gaat liggen krijsen heeft hij zelden meer (even afkloppen – hij kan trouwens wel goed stampvoeten), en meestal weet ik vrij goed wat ik moet doen om hem tevreden te houden of weer rustig te krijgen. Hij kan goed aangeven wat hij wil (en wat niet), en kan ook steeds beter zijn gevoelens onder woorden brengen (de zin “ik vind het spannend” is hem op het lijf geschreven!).

Ik vind hem vrij voorspelbaar in zijn gedrag en reacties, waarschijnlijk ook omdat hij erg veel op mij lijkt qua innerlijk. En ik denk ook dat hij objectief gezien gewoon een makkelijk kind is. Dat was hij als baby al.

Net zoals ik

Elia lijkt op mij zoals ik vroeger was en ook zoals ik nu nog steeds ben. Hij is behoorlijk rustig (voor een peuter), kan zichzelf gerust een uur lang vermaken met twee autootjes en kijkt altijd eerst de kat uit de boom. Hij is voorzichtig, leergierig en luistert goed (naar mij, maar ook naar bijvoorbeeld de leidsters van de crèche of naar de oppas). Dat maakt het ook makkelijk om hem ergens mee naartoe te nemen.

Ik ben nooit bang dat hij zich gaat misdragen of bijvoorbeeld wegrent, want dat doet hij simpelweg niet. Een keertje kwam ik in het overdekte winkelcentrum vlakbij ons huis een bekende tegen met wie ik een praatje stond te maken. Elia was inmiddels op zijn loopfiets door de draaideur naar buiten gegaan. Ik voel dan geenszins de aandrang om erachteraan te rennen, want ik weet dat hij op me wacht. En jawel, hij bleef keurig op het bruggetje staan (er is, voor alle duidelijkheid, ook geen weg of zoiets in de buurt, anders was ik er zeker wel achteraan gegaan).

Wij begrijpen elkaar

Elia en ik, wij begrijpen elkaar. Omdat we goed kunnen praten, omdat hij op mij lijkt, omdat we elkaar aanvoelen. Noël daarentegen is een heel ander verhaal. Ik heb heel vaak werkelijk geen flauw idee wat hij nou wil. In tegenstelling tot zijn broer is Noël een druk/wild jongetje, kieskeurig ook. Alles wat hij doet, doet hij vol overgave. Van de bank af kruipen, maar ook huilen. Gevaar ziet hij niet, en waar Elia het als baby al op een krijsen zette als ik naar de wc ging, daar merkt Noël 9 van de 10 keer niet eens dat ik er niet meer ben.

Het klinkt nu misschien alsof ik dat jammer vind, maar dat is absoluut niet zo. Voor mij is Noël perfect zoals hij is, ik zou hem niet ruilen voor duizend makkelijkere babies. En ik leer heel veel van hem, mijn kleine stuiterballetje. Over hem, maar ook over mezelf, als moeder. Máár feit blijft dat ik het soms moeilijk vind om met hem te zijn, en dan met name wanneer hij echt ontevreden is en ik geen idee heb wat ik eraan kan doen.

Noël is een mysterie voor me, Elia een spiegel. De liefde is exact even groot, maar met Noël zijn vraagt om meer aanpassingsvermogen van mijn kant. En ik pas me met liefde aan, maar met zijn grote broer zijn is net ietsje makkelijker. Ik ben heel benieuwd hoe dat in de toekomst zal zijn. Ik heb het vermoeden dat ik 3 jaar bijvoorbeeld weer leuker vind dan 5 jaar (de leeftijd die Elia zal hebben wanneer Noël zo oud is als hij nu), maar ik weet het natuurlijk (nog) niet. To be continued dus…