Van puberliefdes tot gebroken vliezen – van vriendinnen naar mamavriendinnen

Frederiek en ik zijn heel anders, dat is inmiddels wel duidelijk. En toch zijn we ook weer niet zó anders dat we geen enkel raakvlak hebben. Nu niet, als moeders, maar vroeger als brugpiepers ook niet.

Ik was 12 en Frederiek 11 toen we bij elkaar in de klas kwamen op een havo/vwo brugklas van een middelbare school in Delft. Later ging Frederiek atheneum doen, en ik gymnasium. Zij koos Cultuur & Maatschappij als profiel, en ik Economie & Maatschappij. Toen zaten we dus niet meer bij elkaar in de klas, alleen bij Frans geloof ik, maar de vriendschap duurde voort. Tot en met nu, zo’n 18 (!) jaar later.

Zouden we nog steeds vriendinnen zijn als 1 van ons nooit kinderen had gekregen? Ik denk (en hoop ook) van wel. Toch zou het anders zijn, dat weet ik haast zeker. Moeders onderling snappen elkaar op sommige gebieden beter, simpelweg omdat je hetzelfde meemaakt/hebt meegemaakt. En nu hebben wij ook nog eens toevallig allebei twee kindjes die ongeveer even oud zijn, dus dat schept sowieso al een band. Frederiek snapt dat om 6.30 wakker worden een feestje waard is, dat zoiets simpels als boodschappen doen in een logistieke operatie kan veranderen en dat thuiswerken eigenlijk niet te doen is.

Frederiek was ook de eerste die ik een foto van de – tweede – positieve zwangerschapstest appte, de eerste die ik belde om te vertellen dat mijn vliezen gebroken waren en zo ongeveer de enige die ik (meermalen) huilend aan de telefoon heb gehad in de periode dat Noëls gehuil zijn hoogtepunt bereikte. Had ze zelf geen kinderen gehad, dan had ze natuurlijk net zo goed het enthousiasme of de empathie kunnen opbrengen die nodig waren, maar als je weet wat de ander doormaakt (of je je het in elk geval héél goed kan voorstellen) dan helpt dat toch.

Eerste herinnering

Carmen:
Ik denk dat ik Frederiek zag met haar geblondeerde haar in stekeltjes (ja echt) en dat ik dat gelijk zo stoer / dapper vond. Dat, en naar Snow World gaan met de twee jongens op wie we een crush hadden.
Frederiek:
Carmen en Nederlandse les. Dat is de connectie die ik in mijn hoofd heb. Zij kwam met haar ingevlochten (?) donkere haar naast me zitten bij dat vak. Op de aller- aller- allereerste en spannende dag van de middelbare school was zij degene met wie ik het eerste gesprek had.

Leukste herinnering

Carmen:
Van vroeger: de vakanties samen (met de hele vriendengroep), de goede gesprekken tijdens Doen Durven & de Waarheid en logeerpartijtjes.
Recenter: de aankondiging – over en weer – van onze tweede zwangerschap. Heel fijn en mooi om dat te kunnen delen. O en de aankondiging van Frederieks eerste zwangerschap. Ik was toen op reis en wist het nog niet, en zou toen ik terugkwam gaan kijken bij haar toneelvoorstelling. Daarvoor vond ik haar een beetje vreemd doen, ze wilde me ineens bellen (maar we kregen elkaar niet te pakken) maar het bleef onduidelijk waarom… en toen, na de voorstelling, vertelde ze het. Ik moest meteen huilen en vond het zó leuk! 🙂
Frederiek:
Vroeger (btw wat een mooie ugl foto hieronder..): Alle eerste keren die ik eigenlijk alleen maar met haar kon bespreken.
Later: De eerste zwangerschap van Carmen – waar zij vast ooit nog wel een blog over gaat schrijven – vond ik een enorm mooi moment. Ik mocht bij die ontdekking aanwezig zijn en vond dat zo waardevol. Ergens denk ik dat de hechte vriendschap op dat moment een klein beetje begonnen is.

Heftigste herinnering

Carmen:
Van vroeger: dat Frederiek was gezakt voor haar eindexamen en dat alles afhing van 1 herkansing, ik vond dat zo zielig en stressvol voor haar. Gelukkig was ze daarna wel geslaagd.
Recenter: Dat ik aanwezig was bij de ‘slecht nieuws’ 20 weken echo van Frederiek. Ook hier alleen maar bewondering voor hoe snel ze zich herpakte (wat wel moest want de kleine jongens waren erbij).
Frederiek:
Wow ik kan me dus helemaal niet meer herinneren van die herkansing. Wel dat ik hem had, maar niet dat ook maar iemand hiermee bezig was. Iedereen was namelijk aan het feesten. 🙂
Vroeger: De heftigste herinnering vond ik het moment dat het uitging met haar eerste vriendje. Ik had tot dat moment iemand nog nooit zo verdrietig gezien over iets.
Recenter: ik vond het heel heftig om haar zo’n intense periode te zien hebben met haar jongste zoontje Noël. Dat moment dat ze me ’s avonds om 23u opbelde, huilend, om te laten weten dat het zo heftig was en dat ze er even niets wist wat ze met hem aan moest, vond ik enorm heftig. Wel mooi dat ze mij uitkoos om te bellen.
Carmen: 
O man dat ben ik ook nog lang niet vergeten nee… ik heb nog nooit zoveel liefdesverdriet gehad als toen, als zeventienjarige, toen het definitief over & uit was met de jongen die ik zo ongeveer m’n hele middelbareschooltijd beschouwde als de liefde van mijn leven. Dat Noël zoveel huilde zal ik denk ik ook nooit vergeten trouwens. 😉

Kus van een jonge Carmen en Frederiek!