Stelling: een relaxte ouder betekent een relaxt kind
Zeker weten YES! Ik ben met Kobe toen hij een maand oud was naar de ostheopaat geweest. Hij huilde heel erg veel en was erg onrustig. Toen de dame klaar was met de lichaamscheck en er achter kwam dat er eigenlijk niet veel aan de hand was, moest ik Kobe in haar aanwezigheid weer terug in de draagzak doen. Een enorme struggle omdat terwijl ik in de weer was met die blauwe BabyBjorn-banden over mijn schouders, zij ook nog aan gaf dat ze al uitliep. En toen kwam daar die opmerking. Ik was dus bezig met die enorme struggle om de band gekruist op mijn rug die vier keer omgerold zat én een huilende Kobe half vasthoudend op mijn borst en toen zei de dame; “Let vooral op je ademhaling, dat neemt je kleintje een-op-een over. Als jij kalm probeert te blijven rustig blijft ademen, blijft je baby dat ook.”
Dat heb ik altijd in mijn achterhoofd proberen te houden. Lukte niet altijd, maar ik heb wel gemerkt dat in stressvolle situaties – als ik echt in spanning zit over bijvoorbeeld snel ergens zijn – het af en toe echt werkt als ik even tot 5 (10 duurt te lang) tel en diep in en uit adem. Ik rustig, kind rustig…
Niet alleen als baby merk ik dit. Als ik een drukke dag heb gehad, is mijn lontje wat korter. Dan is het thuis ook wat minder relaxt dan in het weekend bijvoorbeeld (of de periode van de maand).
Kortom: ik denk wel echt dat een relaxte ouder op de meeste momenten een relaxt kind betekent. Wat niet per se inhoudt dat je pertinent een relaxt kind krijgt wanneer je relaxt bent… Maar: alsnog YES!
Mijn nekharen gaan overeind staan van deze stelling. Voordat Noël geboren was, zou mijn antwoord een overtuigde YES geweest zijn. Ik was heel relaxt als moeder, en dat terwijl (of misschien wel juist omdat) ik maar wat deed, en Elia was een superchille baby. En toen kwam Noël op de wereld, met zijn heftige start, met zijn urenlange gehuil gekrijs. Wat ik ook deed, het was onmogelijk om hem tevreden te stellen. Inmiddels ligt de tijd van urenlang huilen op een dag gelukkig achter ons, maar nog steeds zou ik mijn jongste zeker niet omschrijven als een relaxt kind.
Dus NO. Een relaxte ouder is op geen enkele manier een garantie voor een relaxt kind. Andersom denk ik wel dat er een kern van waarheid in zit: als je als ouder gespannen bent, komt dit je kind niet ten goede. Een kind voelt dat en neemt het over.
Waarschijnlijk verzet elke vezel in mij zich nu tegen deze stelling omdat het voor mij aanvoelt alsof de ‘schuld’ van een a-relaxt kind bij de ouder gelegd wordt. Zo van: ‘zie je wel, je baby huilt de hele dag omdat jij geen relaxte moeder bent’. Tegelijkertijd wéét ik dat dat niet zo is. En ergens vind ik het natuurlijk ook confronterend: door wat ik met Noël meegemaakt heb, denk ik dat ik inderdaad (alles bij elkaar genomen) nu een minder relaxte moeder ben dan ik was toen Elia een baby was.
Dat is dus veranderd. Maar mijn relaxte houding van aan het begin was bij beiden hetzelfde, en het effect was totaal anders. Daarom blijf ik bij mijn mening: het temperament van de ouder speelt zeker mee, maar uiteindelijk is het het temperament van het kind dat bepaalt hoe hij zich gedraagt.