Waarom wil ik al die ballen in de lucht houden? Ik heb het syndroom ‘ik wil te veel’.
12 maart 2014 – nu vier jaar geleden – was het tapijt in oud-west dé locatie waar M. en ik ons hebben vermenigvuldigd (excusez le details). Vier (!) jaar alweer zijn wij dus al onderweg met het stichten en hebben van een gezinnetje. Toen ik zwanger werd van Kobe deed ik dit bewust, Kobe was gepland. Ik wist dat het heftig zou worden en ik wist ook dat bijna geen van mijn vriendinnetjes nog bezig was met zwanger worden (toen wist Carmen nog van niks ;)) en dat ik er dus redelijk alleen voor zou staan. Mijn situatie was dan ook uitzonderlijk in mijn peer group, maar een redelijk bekend terrein in die van M. Natuurlijk was ik me ervan bewust dat ik niet elk weekend naar de kroeg kon blijven gaan, zomaar op zaterdag een Netflix-dag kon houden of spontaan kon besluiten een Uber te pakken naar de Hallen om een filmpje te pakken, maar echt, werkelijk waar, ik baal hier niet van. Ik geniet enorm van de avondjes op de bank.
Maar toch..
Ik heb het altijd in me gehad erg veel te plannen in één dag, week, uur, maand of jaar. Het windt me – niet seksueel natuurlijk – op om steeds ergens naar uit te kijken of te weten waar ik over een uur of dit weekend ga zijn. Ik vind het fijn om mensen om me heen te hebben, koffietjes te doen met vrienden/vriendinnetjes en ook mijn energie kwijt te kunnen. En dit betekent niet dat ik dit wil zonder mijn kindjes, maar ik houd gewoon van druk bezig zijn. Dit is aan de ene kant mijn kracht. Ik haal hier veel energie uit en probeer zoveel mogelijk ook nog steeds voor anderen er te kunnen zijn. Bijna elke dag sta ik stil bij de vraag waar ik naast mijn gezinnetje mijn prioriteiten moet leggen. Én of het echt zo erg is om het druk te hebben. Kortom; dit is ook meteen de andere kant van mijn verhaal: weet ik zeker of ik me echt gelukkig voel door het druk te hebben met dingen/anderen?
Hoe als je wederhelft hier anders over denkt?
Ken je die scène uit Alles is liefde, waarin Anneke Blok in de kast verstopt zit en zegt ‘ik ben gewoon zo moe’ waarna Thomas Acda vervolgens ‘kom eens hier mens’ zegt. Ik probeer alles en iedereen, inclusief ook wel mezelf trouwens, tevreden te houden en aandacht te geven. Die ballen hè, hoe graag wil ik die hoog houden, hoe hoog en waarom nou eigenlijk? Waarom wil ik én toneel én hockey én full time werken én genoeg tijd voor mijn gezin hebben? Waarom heb ik geen voldaan gevoel nadat ik een hele zondag heb gechillt op de bank? Hoe kan het zijn dat dit me niet relaxt maakt, maar het me ook moe maakt door wel die drukte aan te gaan? Het lijkt er dan op dat niets goed genoeg is. Of is er ooit een evenwicht?
Jep, M. zorgt voor dit evenwicht. In onze relatie voelt het goed om af en toe yin en af en toe yang te zijn. Wij (M en ik inmiddels) zijn erg goed in balans, maar we houden elkaar dus ook wel echt scherp. Alleen op de momenten dat hij een dagje wil chillen en ik in de agenda al twee afspraken heb gepland staan, kan hij daar best onrustig van worden.
Tja, ik kan hierover blijven schrijven eigenlijk. Ik ben nou eenmaal zo dat het erop lijkt dat ik alle drukte op me neem en al die ballen moeizaam in de lucht probeer te houden, maar ik me tegelijkertijd hier best prettig bij voel. Waarom schreef ik dit blog ook alweer?