Ouders huilen niet! Een wang vol tranen en de uitleg hiervan.

Het is inmiddels alweer een maand geleden dat het eerste echte hormonale momentje in huize Frederiek weer naar boven kwam. In zo’n – gemiddeld een – week lijkt alles beschaduwd door een donkergrijze wolk en zijn alle reacties die je waar dan ook op krijgt, voor je gevoel negatief bedoeld. Ik kan er dan ook niet omheen dan dat Kobe en Vicky zoiets merken. En soms, als die druppel bij mij het peil zo hoog doet komen, dat het water over de rand komt, komt het soms voor dat Kobe de vraag stelt; ‘Huil je mama? Wat is er?‘ Een hele logische en vooral terechte vraag, maar ook eentje die lastig is te beantwoorden.

Kinderen huilen over het algemeen wanneer ze óf pijn hebben, óf iets niet mogen. Dit is vaak een paar keer op een dag. Bij grote mensen komen tranen wat minder vaak voor, waardoor het ook opvallender is. Een uitzondering op de regel, want in de ogen van kinderen zijn mama’s en papa’s óf boos óf blij, maar niet (vaak) verdrietig. Terwijl dit toch een van de meest voorkomende emoties is die er bestaan. Vandaar dat ik ook benieuwd was wat emoties daadwerkelijk doen met kinderen en hoe goed of minder goed het is om tranen te laten zien aan ze. Hoe leg je dan vervolgens uit waar dit verdriet vandaan komt?

Tranen laten komen?

Bij het hebben van een kind moet je opeens erg goed nadenken wat jij zelf met je emoties doet en áls je iets voelt opkomen of je dit laat zien en uitlegt ja of nee.

Op deze site, gericht op pedagogiek rondom kinderen, wordt er zelfs gezegd dat je deze emoties juist moet laten zien. Door zelf je emoties te erkennen (en ze er te laten zijn, al klinkt dat weer enorm cliché), leren kinderen dat ook hun gevoelens oké en toegestaan zijn. Dit kunnen natuurlijk ook veel positieve emoties zijn, maar ook emoties die tranen of naar beneden hangende mondhoeken bevatten. Wanneer je je verdrietige gevoel er alsnog is en je deze inslikt, is het best lastig om te doen alsof er niets aan de hand is.

Er is een grens..

Uiteraard ligt dit ook aan de de reden waarom je je zo voelt. Bedenk je, je kind neemt jou als voorbeeld. Denk dus goed na wat voor jou/jullie de grens is van waar je verdriet over hebt en waar je je down over voelt. Waar vind jij dat je kind zich verdrietig over mag voelen.

Ik vind het bijvoorbeeld belangrijk dat Kobe en Vicky leren goed te kunnen verwoorden wat zij van dingen vinden. Dat betekent dan ook dat niet elk onmachtig gevoel of meningsverschil moet eindigen met een traan. Soms is de conclusie natuurlijk dat dit verschil blijft of dat ze nog steeds iets niet mogen. Huilen is wat dat betreft ook een belangrijke emotie en past bij een droevig gevoel en niet bij elk pijnlijke situatie waar je je ongemakkelijk bij voelt.

Hoe ga jij om met tranen die je niet kunt tegenhouden?